ώδινεν - έτεκεν: σημειώσατε Χ

Εν αρχή ήν η ανάγκη

η ανάγκη γεννά επιθυμίαν

η επιθυμία γεννά αναμονή

η αναμονή γεννά προσδοκίαν

η προσδοκία δεν εκπληρώθει

.............

ώδινεν η ανάγκη, έτεκεν κυνισμόν

μην ξεγελιέσαι... 

η αντιστοιχία με τη γνωστή φράση είναι απολύτως ανάλογη. 

ώδινεν όρος και έτεκεν μυν

είναι κανείς εδώ;

κάποιος είχε πει πως η απουσία είναι που κάνει υπαρκτή την παρουσία. δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, αν και ακούγεται εντυπωσιακό. όχι; 
εκείνο που θέλω να πω, είναι πως μου έλειψε να μένω εδώ - έστω και για λίγο. ίσως όχι τόσο όσο πριν καναδυό χρόνια, αλλά να περνάω να ρίχνω μια ματιά στους τοίχους, τη σκόνη, τους λογαριασμούς... να λέω μια καλημέρα ή ακόμα καλύτερα μια καλησπέρα στους γείτονες. 
θυμήθηκα κάτι νύχτες που άκουγα τα παγάκια στο ποτήρι μου, με συντροφιά κάτι μουσικές από έναν γείτονα. (στην υγεία σου)
είμαστε πάλι στο μεταίχμιο. ένας χρόνος θέλει να φύγει, ένας θέλει να έρθει. ερήμην μας και το ένα και το άλλο. ο κύκλος και ο χρόνος.... κλείνουν, περνάνε, μα τα παραμύθια πάντα εκεί. φύλακες των λέξεων. 
μέρα ηλιόλουστη, χειμωνιάτικη στη λεωφόρο βουλιαγμένης. άδεια και προκλητική. την αφήνω να με παρασύρει και νιώθω γέφυρες να ανοίγουν. περνάνε πάνω από κύκλους και χρόνους. δένουν εκεί που με άφησα πριν δεκατρία χρόνια. δεν με πάνε εκεί πίσω. πάνε να συνδέσουν το τότε και το τώρα που ανάμεσά τους υπήρξε μια μεγάλη παρένθεση - τόσο μεγάλη που έγινε κύκλος. (μεταξύ μας... κύκλος δεν μπορούσε να γίνει ποτέ. έλλειψη έγινε. ξέρετε την έλλειψη ε; εκείνο το σχήμα που δεν είναι κύκλος; που πλατιάζει; που έχει κέντρο και ακτίνες; έχει και διάμετρο αλλά όλα είναι απολύτως και διαρκώς μεταβαλλόμενα. γι αυτό δεν μπορούσε να είναι κύκλος αλλά δεν το λέω δυνατά για να μην πάρει θάρρος. βλέπετε, οι ελλείψεις δεν κλείνουν ποτέ.)
ένα σπίτι, μια δουλειά, ένα αυτοκίνητο, μια μηχανή, φίλοι, βόλτες, ξενύχτια, η υπέρμετρη πολυτέλεια του αμπελοφιλοσοφείν και παραμύθια για να φέρνουν χαμόγελα στον ύπνο. Μπάμ! κανένα σπίτι καμιά δουλειά κανένα αυτοκίνητο καμία μηχανή, οι φίλοι έγιναν φωνές, τα ξενύχτια υποχρεωτικά και νυσταγμένα, τα παραμύθια τρέμουν τους κακούς λύκους και υπάρχουν για να κρατούν τον ύπνο μακριά και η μόνη πολυτέλεια... ένας δύωρος καφές - στα κρυφά - κυριακή μεσημέρι,  με εφημερίδα κάπου στο γκάζι. Μπάμ! ένα σπίτι που δειλά μου χαμογελά και πάλι... μια δουλειά που μου χαρίζει έναν ολόκληρο κόσμο... κανένα αυτοκίνητο... ένα παπί της ηλικίας μου - ο σπύρος - που στάθηκε ευγενικός και διακριτικός. με πήρε ήσυχα και μ έμαθε απ την αρχή να μη φοβάμαι τους δρόμους. φίλοι και καφέδες στα εξάρχεια. τα ξενύχτια επανέρχονται στη σφαίρα της βούλησης. δειλά ξεμυτίζει η πολυτέλεια της φιλοσοφίας και των αμπελιών as well. και απ το πουθενά, έρχεται να με συναντήσει ένας πήγασος. 

να με πάρει πάνω του και να με πάει να συναντήσω τη ζωή μου εκεί που την άφησα. μια μέρα ηλιόλουστη χειμωνιάτικη στη λεωφόρο βουλιαγμένης. 
οι φίλοι, οι οικείοι, οι αγαπημένοι, οι καινούργιοι άνθρωποι που γοητεύουν την κάθε μέρα μου και που τολμώ να το λέω δουλειά. 
ένας χρόνος θέλει να φύγει. ένας καινούργιος θέλει να έρθει. ερήμην μας και τα δύο. 
καλησπέρα γειτόνοι! 

πως να είναι άραγε...

...να λες "μπαμπά" και να καμαρώνεις;

δε μπορείς πιο δυνατά;

“Ο κ. Κ. μιλούσε για την κακή συνήθεια των ανθρώπων να καταπίνουν σιωπηρά την αδικία που τους κάνουν κι αφηγήθηκε τούτη την ιστορία:

Κάποιος περαστικός είδε ένα παιδί να κλαίει και το ρώτησε τι το βασάνιζε.

• Νά, είχα δυό γρόσια για να πάω στον κινηματογράφο μα ήρθε ένα αγόρι κι άρπαξε το ένα απ΄το χέρι μου, αποκρίθηκε το παιδί κι έδειξε ένα άλλο αγόρι που στεκόταν λίγο πιο πέρα.
  - Καλά, και δεν φώναξες βοήθεια; ρώτησε ο άνθρωπος.
  - Πώς, φώναξα, είπε το παιδί κι άρχισε τώρα να κλαίει λίγο πιο δυνατά.
  - Και δε σ΄άκουσε κανένας; ξαναρώτησε τώρα ο άνθρωπος και χάιδεψε στοργικά το παιδί.
  - Όχι, αποκρίθηκε εκείνο κλαίγοντας με αναφυλλητά.
  - Δεν μπορείς να φωνάξεις πιο δυνατά; ρώτησε ο άνθρωπος.
  - Όχι, αποκρίθηκε το παιδί που βλέποντας τον άνθρωπο να χαμογελάει είχε αρχίσει πάλι να ελπίζει.
  - Τότε δώσε μου και τ΄άλλο, είπε ο άνθρωπος.
  Πήρε και το τελευταίο γρόσι απο το χέρι του παιδιού και συνέχισε ξένοιαστος το δρόμο του.”

Η ιστορία αυτή είναι αφιερωμένη στον Βιβλιοθηκάριο και τη συζήτηση που έγινε στην ανάρτησή του με θέμα "Τα παιδικά πάρτυ"

Πηγή: “Ιστορίες του κ. Κόϋνερ. Η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής”, Μπέρτολτ Μπρέχτ. Μετάφραση Πέτρος Μάρκαρης. Εκδόσεις Θεμέλιο.

Η φωτογραφία είναι από εδώ

αρνί ετών τριάντα

Lucas Cranach the Elder

- που πάμε;

- στο καλαμάκι. δρόμο δε θυμάμαι τώρα. μήπως μου άφησαν μυαλό οι αχαϊρευτες;

- να πάω απο βουλιαγμένης;

- πήγαινε απ όπου θες κοπέλα μου. έτσι που είμαι τώρα για φούντο είμαι

- γιατί; τι έγινε;

- τι να γίνει; έχεις παιδιά;

- όχι

- καλύτερααα τυχερήηηη

- γιατί το λέτε;

- γιατί και γω που έχω τι κατάλαβα; πρόκοψα. τις ανεπρόκοπες, τις αχαΐρευτες  αυτή η μεγάλη τα φταίει όλα. πήρε με το μέρος της και τη μικρή και κάνανε κόμμα  σε ποιόν; σε μένα. που έχασα τα χρόνια μου να τις μεγαλώσω. οι αχάριστες. και τι τους έφταιξε το παιδί; μια χαρά παιδί ήσυχο ευγενικό. σε τίποτα δεν τους πειράζει. λυσσάξανε όμως οι βρωμιάρες

- μα τι έγινε; γιατί είστε τόσο αναστατωμένη;

- τι να έγινε; δε χρωστάνε καλό οι αχαΐρευτες - που κακό χρόνο νάχουνε – μη δούνε άνθρωπο να γελάει το χειλάκι του. να το πετάξουν το δηλητήριο. φαγώθηκαν. λύσσαξαν. εκείνη η μεγάλη τα φταίει όλα. έβαλε στα αίματα και τη μικρή. ήθελα νάξερα τι τους έφταιξε το παιδί. μια χαρά παιδί είναι. ήσυχο ούτε ακούγεται μέσα στο σπίτι. αλλά η μέγαιρα θα το φάει. έχει βαλθεί να το διώξει απ το σπίτι αλλά δεν ξέρει ακόμα που έμπλεξε. καλή καλή αλλά έχω και τα όριά μου. τόσα χρόνια τις μεγάλωνα και τίποτα δεν τους έλειψε και νάτο το ευχαριστώ. θα τις κανονίσω όμως εγώ. εκείνη εκείνη τη μεγάλη ειδικά. θα της κάνω μεγάλο κακό. Θα φτύσει το γάλα που της έδινα που να μου κοβόταν τέτοιο φίδι που ζέσταινα στον κόρφο μου. μάνα μάνα αλλά έχω και τα όριά μου. θα τη διώξω κοπέλα μου. θα τη διώξω μα το σταυρό που σου κάνω.θα την πετάξω στο δρόμο αν δε βάλει μυαλό. κι αν θέλει και η μικρή ας πάει μαζί της. τότε να δούμε πόσο τους φταίει το αγόρι μου

-  μα για τα παιδιά σας μιλάτε;

-  όοοχι κορίτσι μου. αυτά δεν είναι παιδιά. αυτά είναι τύραννοι  είναι κακοί άνθρωποι και τώρα θα δούνε και την ανάποδη. δεν τους έφτασαν τόσα χρόνια που χαλάλισα. τώρα θέλουν να διώξουν το παιδί απ το σπίτι. αλλά δε με ξέρουν καλά. αν νομίζουν ότι θα με εκβιάζουν εμένα είναι γελασμένες! θα τους δείξω εγώ! μα την αλήθεια, θα τη διώξω την κακούργα απ το σπίτι. τούρκα με έκανε! ακούς εκεί να μου στείλει τελεσίγραφο. σε ποιόν; σε μένα! και απαιτεί κιόλας η αχάριστη. να διώξω λέει το παιδί απ το σπίτι. ή εκείνες ή αυτός! χα! νομίζει ότι θα με εκβιάσει αλλά δε με ξέρει καλά. απόψε το βράδυ θα δει τη γλύκα. να δούμε θα της αρέσει να είναι σαν το σκυλί στο δρόμο; για να δούμε; θα της αρέσει; που της τα έχω όλα στο χέρι και έχει και απαιτήσεις! η γαιδούρα! η αχαίρευτη! η αχάριστη - που κακό χρόνο να χει

-  μη μιλάτε έτσι. θα ηρεμήσετε, θα μιλήσετε και όλα θα φτιάξουν

-  τι να φτιάξει κοπέλα μου; αυτές λυσσάξανε σου λέω να φύγει το παιδί απ το σπίτι

-  μα ποιό είναι το παιδί; γιος σας

-  όχι κορίτσι μου.... αλλά να... νέα γυναίκα είμαι και γώ. γνώρισα έναν άνθρωπο  και με κάνει ευτυχισμένη. τι έγκλημα έκανα πια; είπα να τον φέρω στο σπίτι και λυσσάξανε! οι παραδόπιστες. αντί να σκεφτούν την ευτυχία μου. αλλά το ξέρω ότι απ τη ζήλια της το κάνει. και θα το πληρώσει ακριβά. μέρα νύχτα σκέφτομαι τι κακό θα της κάνω. και τι έκανε πια και θέλει να του πάρει το κεφάλι; τι έκανε;

-  ένα λεπτό για να καταλάβω. εσείς έχετε δύο κόρες;

-  ναι

-  και έναν γιο;

-  όχι σου λέω. ένα αίσθημα έχω και γώ. νέα γυναίκα είμαι. ανάγκες έχω τι να κάνω;

-  ωραία. και ζείτε όλοι μαζί;

-  ναι το έφερα το παιδί στο σπίτι. τι να κάνω; σαν τις πουτάνες στο δρόμο και στα πάρκα να είμαι; δεν είχε σπίτι το παιδί και το έφερα στο δικό μου. μ΄ αυτά τα χέρια που βλέπεις το έχτισα αυτό το σπίτι. πέτρα πέτρα. μόνο δικό μου είναι και θα το κάνω ότι θέλω και θα βάζω μέσα όποιον θέλω και οποιανού του γουστάρει. κι αν δεν τους αρέσει, ούστ! που νομίζανε ότι θα τους το γράψω κιόλας. αμ δεν τρελάθηκα! 

-  και οι κόρες σας δεν τον θέλουν;

-  λυσσάξανε σου λέω

-  μήπως τους έκανε κάτι;

-  όχι καλέ! τι να τους κάνει. ένα αρνί του θεού είναι το παιδί 

-  και γιατί θέλουν να φύγει. τι σας είπαν

-  ότι τάχα μου βγήκε απ το δωμάτιο μόνο με το σλιπάκι. ε και τι έγινε; τι τις πείραξε τις σκύλες που βγήκε με το σλιπάκι του το παιδί στο σαλόνι; ζέστη έκανε. τι να κάνει; να ψηθεί; τι τους πείραξε; απ τη ζήλια της τα κάνει αυτά η μεγάλη η μυξοπαρθένα αλλά θα της δείξω εγώ!

-  σιγά για να καταλάβω. πόσο χρονών είναι οι κόρες σας;

- η μεγάλη 21 που να μην έσωνε! η μικρή είναι 16 αλλά της φούσκωσε τα μυαλά η άλλη και έβγαλε γλώσσα κι αυτό

- χμ... και το... παιδί; πόσο είναι;

- ε είναι λίγο πιο μικρός από μένα αλλά τι σημασία έχουν τα χρόνια; ο άνθρωπος μετράει

-  και πόσο είπαμε ότι είναι το παιδί;

-  ε θάναι γύρω στα 30... αλλά είναι αρνί του θεού σου λέω.



Ο πίνακας είναι του LucasCranach the Elder 

κορίτσια VS ανήσυχα χέρια... (μόνο για κορίτσια)

Η παρούσα ανάρτηση απευθύνεται μόνο σε κορίτσια - κάθε ηλικίας.  Τα αγοράκια - κάθε ηλικίας - μπορούν να κρυφοκοιτάξουν...  

Από το περιοδικό ΚΟΣΜΟΣ της 20ης Ιουνίου 1962

ε, αφού ανεκινήθη...

19 Αυγούστου 1884. Ο αρθρογράφος  - πιθανολογώ ότι είναι ο εκδότης της εφημερίδας, Δημ. Καμπούρογλου - γράφει για την αμυδρά ελπίδα να επιστραφούν τα "Ελγίνια μάρμαρα, όπως αποκαλούνται..." αφού το ζήτημα ανακινήθηκε το 1880...

19 Αυγούστου 2012, μαθαίνω για διάφορες κινήσεις που γίνονται - όπως αυτή
ή όπως αυτή

για επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα στο σπίτι τους.

Μετά από 128 χρόνια ακριβώς! Η ελπίς παραμένει σταθερώς αμυδρά.  Να είναι αυτό που εννοούν όταν λένε - οι άλλοι, γιατί εγώ δεν το λέω - οτι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία;

Έχω κι άλλη απορία όμως....
Γιατί εξακολουθούμε να τα λέμε Ελγίνια μάρμαρα;  Τα έκλεψε που τα έκλεψε, γιατί τους δώσαμε και το όνομά του; Μήπως να τα λέγαμε Μάρμαρα του Παρθενώνα;  (ακούγεται πολύ κάπως αυτό;)

Ολόκληρο το άρθρο της εφημερίδας "Δελτίον της Εβδομάδος" έχει αναρτηθεί στο ιστολόγιο του Αρχείου Οικογένειας Λαμπάκη

φτου...

...με την καλή την έννοια!

Το ιστολόγιον, αντιλαμβανόμενο την κρισιμότητα των ημερών, προβαίνει σε τούτη τη δημοσίευση ως κοινωνική προσφορά σε όλους εκείνους που χρειάζονται ένα φτου... (για το μάτι, βεβαίως βεβαίως).

Με τις υγείες σας! 

Αιδώς Αργείοι

και είπε ο Έκτορας στους Τρώες...

"...αλλά να πολεμάτε πυκνά συγκεντρωμένοι γύρω από τα πλοία.

Κι αν τύχει κάποιος από σας χτυπημένος ή τραυματισμένος να συναντήσει πρόωρα το θάνατο και τη μοίρα ας πεθάνει·

Όμως ο θάνατος για κείνον που την πατρίδα υπερασπίζεται δεν είναι επονείδιστος.

Θα μείνει ζωντανή η γυναίκα του και τα παιδιά του τα ανήλικα να συνεχίσουν τη γενιά

κι απείραχτο το σπίτι και το βιος του, σαν θα σαλπάρουν οι Αχαιοί για τη γλυκιά πατρίδα".

‘Ετσι είπε και ξεσήκωσε το πάθος και το θάρρος στον καθένα.



και είπε ο Αίαντας στους Έλληνες...

"Ντροπή Αργείοι! Το μόνο βέβαιο που τώρα μας περιμένει είναι να χαθούμε ή να σωθούμε και να διώξουμε τη συμφορά απ’ τα πλοία.

Αλήθεια, ελπίζετε πως, αν κυριεύσει τα πλοία ο Έκτορας με την κυματιστή τη χαίτη

στην περικεφαλαία, θα γυρίσετε με τα πόδια στην πατρίδα του ο καθένας;

Αλήθεια, δεν τον ακούτε που ξεσηκώνει ολόκληρο το λαό του,

τον Εκτορα που οργισμένος λαχταρά τα πλοία μας να κάψει;

Και, βέβαια, δεν μας προσκαλεί σε χορό, αλλά σε μάχη.

Κι όσο για μας, καμιά σκέψη ή ιδέα δεν είναι καλύτερη από τούτη,

Από το να ενώσουμε δηλαδή τα χέρια με την ψυχή μας σε μάχη σώμα με σώμα.

Γιατί είναι προτιμότερο την ίδια χρονική στιγμή να σκοτωθείς ή να σωθείς

στην πεισματώδη μάχη, παρά να βασανίζεσαι μια ζωή εδώ κοντά στα πλοία από κατώτερους άντρες".

‘Ετσι είπε και ξεσήκωσε το πάθος και το θάρρος στον καθένα.

                                                                          Ιλιάδα  Ο  494 -  514

[...ἀλλά μάχεσθ' ἐπί νηυσίν ἀολλέες· ὅς δέ κεν ὕμεων

βλήμενος ἠέ τυπείς  θάνατον καί πότμον ἐπίσπῃ

τεθνάτω· οὔ οἱ ἀεικές ἀμυνομένῳ περί πάτρης

τεθνάμεν·  ἀλλ' ἄλοχός τε σόη καί παῖδες ὀπίσσω,

καί οἶκος καί κλῆρος ἀκήρατος, εἴ κεν Ἀχαιοί

οἴχωνται σύν νηυσίν φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν

Ὥς εἰπών ὄτρυνε μένος καί θυμόν ἑκάστου.]

[...αἰδώς Ἀργεῖοι· νῦν ἄρκιον ἤ ἀπολέσθαι

ἠέ σαωθῆναι καί ἀπώσασθαι κακά νηῶν

ἦ ἔλπεσθ'  ἤν νῆας ἕλῃ κορυθαίολος Ἕκτωρ

ἐμβαδόν ἵξεσθαι ἥν πατρίδα γαῖαν ἕκαστος;

ἦ οὐκ ὀτρύνοντος ἀκούετε λαόν ἅπαντα

Ἕκτορος, ὅς δή νῆας ἐνιπρῆσαι μενεαίνει;

οὐ μάν ἔς γε γε χορόν κέλετ΄ἐλθέμεν, ἀλλά μάχεσθαι.

ἡμῖν δ' οὔ τις τοῦδε νόος καί μῆτις ἀμείνων

 ἤ αὐτοσχεδίῃ μῖξαι χεῖράς τε μένος τε.

βέλτερον ἤ ἀπολέσθαι ἕνα χρόνον ἠέ βιῶναι

ἤ δηθά στρεύγεσθαι ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι

ὧδ' αὔτως παρά νηυσίν υπ' ἀνδράσι χειροτέροισιν.

Ὥς εἰπών ὄτρυνε μένος καί θυμόν ἑκάστου]

Κείμενο και Μετάφραση απο: http://users.sch.gr/statpapako/edosargii_1.htm

αυστηρά ακατάλληλο

... άλλο ένα σώμα που ήρθε για να ξεπληρώσει κάποιο χρέος της ψυχής.

Ανάρτηση με βαθύ σεβασμό στο συμβολισμό της μέρας.