Σελίδες

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

ε, αφού ανεκινήθη...

19 Αυγούστου 1884. Ο αρθρογράφος  - πιθανολογώ ότι είναι ο εκδότης της εφημερίδας, Δημ. Καμπούρογλου - γράφει για την αμυδρά ελπίδα να επιστραφούν τα "Ελγίνια μάρμαρα, όπως αποκαλούνται..." αφού το ζήτημα ανακινήθηκε το 1880...


19 Αυγούστου 2012, μαθαίνω για διάφορες κινήσεις που γίνονται - όπως αυτή
ή όπως αυτή

για επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα στο σπίτι τους.

Μετά από 128 χρόνια ακριβώς! Η ελπίς παραμένει σταθερώς αμυδρά.  Να είναι αυτό που εννοούν όταν λένε - οι άλλοι, γιατί εγώ δεν το λέω - οτι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία;

Έχω κι άλλη απορία όμως....
Γιατί εξακολουθούμε να τα λέμε Ελγίνια μάρμαρα;  Τα έκλεψε που τα έκλεψε, γιατί τους δώσαμε και το όνομά του; Μήπως να τα λέγαμε Μάρμαρα του Παρθενώνα;  (ακούγεται πολύ κάπως αυτό;)

Ολόκληρο το άρθρο της εφημερίδας "Δελτίον της Εβδομάδος" έχει αναρτηθεί στο ιστολόγιο του Αρχείου Οικογένειας Λαμπάκη


8 σχόλια:

  1. Σωστά. Με το "Ελγίνεια" μοιάζει σαν να αποδίδεται τιμή στον κλέφτη. Τεράστιο θέμα, που ίσως κρύβει την πρόθεση να ξεχαστεί η προέλευση των κλοπιμαίων. Εγώ όμως, μια φορά, το είχα πιάσει από μια άλλη γωνία και έλεγα αν πρόκειται να τα λένε "μάρμαρα" δεμπανάναι και ελγίνεια... Το θέμα είναι να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε.

    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εξαιρετικό το κείμενό σου Riski... Και η σύλληψη και η εκτέλεση!

      Διαγραφή
    2. Εκτός από τις υποτιθέμενες επίσημες κινήσεις που έχουν γίνει, έχουν επιχειρήσει και πολίτες να οργανώσουν διαμαρτυρίες σχετικά με αυτό το θέμα που, φυσικά, έμεναν πάντα στη θεωρία και στην οργάνωση, λόγω διαφόρων εμποδίων και τεχνικών προβλημάτων. Η διεκδίκηση αυτών των έργων δεν άγγιξε ποτέ ιδιαίτερα την πλειονότητα των δικαιούχων. Αυτή η παρτίδα από τη μεριά μας, όταν και για όσο έχει παιχτεί, παιζόταν πάντα με την ψυχολογία του χαμένου. Και δεν μιλάω για τώρα, που, για πολλούς -και με το δίκιο τους- και μόνο αυτή εδώ η συζήτηση υποθέτω πως ίσως μοιάζει σαν "τρία πουλάκια κάθονταν", αλλά για τότε που η απαίτηση για επιστροφή των έργων αυτών δεν κοντράριζε την ανάγκη για επιβίωση, τότε που μια τέτοιου μεγέθους μάχη χωρούσε στην καθημερινότητά μας και η πιθανότατη νίκη θα στόλιζε τα χρόνια της -έστω πλαστής- ευημερίας μας. Μιλάω για τότε που η ηττοπάθεια -ενίοτε και η αδιαφορία- της περίφημης "ελληνικής ψυχής" επιβεβαίωνε τις επιλογές, τις προτιμήσεις της, την ίδια της την κατεύθυνση προς αυτό ακριβώς στο οποίο κατέληξε.
      Τώρα μάλιστα, που οι Άγγλοι γεμίζουν τα όπλα που πυροβολούν απροκάλυπτα απεργούς, πήγαινε εσύ και πες τους "με την ευκαιρία, δε μου δίνεις κι εκείνα τα κλεμμένα;" - Άντε ρε λεχρίτη, άστεγε, πά'νε να βρεις να φας, που μου θες πίσω και τα κλεμμένα... - Yes, Your Majesty...

      Διαγραφή
  2. Εξοχα,Riski.Oμως κι αν ακομα τα χαρακτηρισουμε καθως τους αρμοζει ή καταφερουμε να
    επιστρεψουν,θα ξερουμε για τι πραγμα μιλαμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι απαραίτητα. Όμως είναι το ζητούμενο. Από παλιότερα, λόγω της ειδικής και ενεργητικής σχέσης μου με το ζήτημα αυτό, έχω διαπιστώσει ότι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στην κατανόηση της αναγκαιότητας να αγκαλιάσουμε όλοι την προσπάθεια αυτή, ήταν και είναι πάντα η γνώση του τι ακριβώς είναι αυτό που ζητάμε. Κανονικά βέβαια και υπό νορμάλ συνθήκες αυτό είναι ευθύνη της πολιτείας και ζήτημα παιδείας, (αλλά πάλι άρχισα από νωρίς τα καλαμπούρια). Αυτό το "μάρμαρα" έχει κάνει μεγάλη ζημιά χρειάζεται επίμονη πληροφόρηση από όσους νοιάζονται αληθινά. Έχει αντίστροφη σειρά αυτό που λες, θέλω να πω. Αν δεν ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε, οπότε και να τα χαρακτηρίζουμε όπως τους αρμόζει, απλώς δεν θα ενδιαφερθούμε γι' αυτά ποτέ όσο χρειάζεται ώστε να καταφέρουμε να τα φέρουμε πίσω.
      Βέβαια, όπως είπα και παραπάνω, υπό τις σημερινές συνθήκες, αυτή εδώ η κουβέντα είναι μάλλον άκαιρη. Και ίσως γι' αυτό, το ποστ της Sodurck, ως υπενθύμιση, είναι υπεραρκετό. Κατά τα άλλα, αν άκουγε το θέμα που πιάσαμε ο πατέρας μου θα έλεγε: "Αυτά τα λένε οι γριές στο μύλο, μέχρι να πέσει τ' άλεσμα." :)

      Διαγραφή
  3. Καλησπέρα....

    Ούτε Ελγίνεια είναι , αλλά ούτε και σκέτο "μάρμαρα"....

    Είναι τα "κλεμένα γλυπτά του Παρθενώνα"....

    Αλλά βλέπετε ακόμα και όταν υποτίθεται ότι διεκδικούμε, από την έκφρασή μας φαίνεται η δουλική μας διάθεση, απέναντι στο "αφεντικό" που ήταν και είναι οι Εγγλέζοι σε σχέση με την αποικία οφ δι γκρικς....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν έχω να προσθέσω κάτι παρά μόνο να πω ευχαριστώ για την ουσιαστική τοποθέτηση όλων.

    Εκείνο που - εμφανώς - με εντυπωσίασε, είναι η αναφορά του άρθρου, οτι ανεκινήθη το ζήτημα ήδη από το 1880...

    (τη σταθερότητα της ελπίδας να θέλει να παραμένει αμυδρή δεν θα τη σχολιάσω)


    Υ.Γ. Τα "Ελγίνια" τα διατήρησα με αυτή την ορθογραφία για να μείνω πιστή στον τότε αρθρογράφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πονεμένη ιστορία τα μαρμαρα. Τα έχω δει στο Βρετανικό μουσείο.

    Καλημέρα και καλο φθινόπωρο εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή