Σελίδες

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

δε μπορείς πιο δυνατά;

“Ο κ. Κ. μιλούσε για την κακή συνήθεια των ανθρώπων να καταπίνουν σιωπηρά την αδικία που τους κάνουν κι αφηγήθηκε τούτη την ιστορία:



Κάποιος περαστικός είδε ένα παιδί να κλαίει και το ρώτησε τι το βασάνιζε.
  • Νά, είχα δυό γρόσια για να πάω στον κινηματογράφο μα ήρθε ένα αγόρι κι άρπαξε το ένα απ΄το χέρι μου, αποκρίθηκε το παιδί κι έδειξε ένα άλλο αγόρι που στεκόταν λίγο πιο πέρα.
    - Καλά, και δεν φώναξες βοήθεια; ρώτησε ο άνθρωπος.
    - Πώς, φώναξα, είπε το παιδί κι άρχισε τώρα να κλαίει λίγο πιο δυνατά.
    - Και δε σ΄άκουσε κανένας; ξαναρώτησε τώρα ο άνθρωπος και χάιδεψε στοργικά το παιδί.
    - Όχι, αποκρίθηκε εκείνο κλαίγοντας με αναφυλλητά.
    - Δεν μπορείς να φωνάξεις πιο δυνατά; ρώτησε ο άνθρωπος.
    - Όχι, αποκρίθηκε το παιδί που βλέποντας τον άνθρωπο να χαμογελάει είχε αρχίσει πάλι να ελπίζει.
    - Τότε δώσε μου και τ΄άλλο, είπε ο άνθρωπος.
    Πήρε και το τελευταίο γρόσι απο το χέρι του παιδιού και συνέχισε ξένοιαστος το δρόμο του.”

Η ιστορία αυτή είναι αφιερωμένη στον Βιβλιοθηκάριο και τη συζήτηση που έγινε στην ανάρτησή του με θέμα "Τα παιδικά πάρτυ"

Πηγή: “Ιστορίες του κ. Κόϋνερ. Η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής”, Μπέρτολτ Μπρέχτ. Μετάφραση Πέτρος Μάρκαρης. Εκδόσεις Θεμέλιο.

Η φωτογραφία είναι από εδώ

17 σχόλια:

  1. Μου θύμισες μια άλλη, λίγο αντίστροφη, αλλά συναφή, σύντομη ιστορία:
    "Είδα κάποιον παγωμένο απ' το κρύο και στενοχωρήθηκα. Μην έχοντας δεύτερο πανωφόρι να του δώσω, του πρόσφερα αυτό που φορούσα για να ζεσταθεί κι αυτός για λίγο· κι εκείνος το πήρε κι έφυγε."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. και όταν κάτι τέτοιο συμβεί, την επόμενη φορά τι θα κάνει; θα το ξαναδώσει; (νάμαι πάλι)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χμμ... εξαρτάται από το αν κατάφερε να βρει πού ήταν το λάθος του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το δικό μου (με τονισμένο το κτητικό, γιατί δεν είναι απαραίτητο να ταιριάζει σε όλους - καθένας με τα βάσανά του είπαμε), ναι, το βρήκα: Η απουσία διάκρισης, baby... Διάκριση δεν είχα, ή τουλάχιστον δεν ήξερα ότι δεν είχα, ούτε ότι μου χρειαζόταν απεγνωσμένα. Και, ναι, τώρα νιώθω καλύτερα, ευχαριστώ. :))

      Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις ανθρώπων που είναι ταγμένοι ειλικρινά στην υπηρεσία των άλλων, όπως και τις περιπτώσεις κάποιων που, για διάφορους σαδομαζοχιστικούς λόγους, τους οποίους οι ίδιοι, βαυκαλιζόμενοι, παρουσιάζουν σαν ανιδιοτέλεια, θεωρούν ότι τους αξίζει να ζουν σαν θύματα ή αντικείμενα εκμετάλλευσης, οι περισσότεροι άνθρωποι συνήθως, όταν την πατάνε στο θέμα που συζητάμε, γίνονται απλώς σκληροί και απάνθρωποι συνολικά, αποδίδοντας στους άλλους, με μια απλή, γρήγορη και εύκολη όσο και βλακώδη γενίκευση, συλλήβδην και αυθαιρέτως δηλαδή, αρνητικές ιδιότητες όπως η αναξιότητα, χωρίς καν να εξετάσουν π.χ. τις βαθύτερες προθέσεις που έκρυβε η προσφορά τους ή και τα κρυφά τους κίνητρα, γιατί νομίζουν ότι δεν έχουν σημασία, ενώ είναι αυτά που ουσιαστικά πληρώνονται με τον μαγικό τρόπο της ζωής (κανείς δεν μπορεί να την ξεγελάσει την κουφάλα, ό,τι αξίζει στον καθένα δίνει). Όλο αυτό βέβαια κρύβει και τον αληθινό λόγο που τα μέλη μιας κοινωνίας εξελίσσονται σε τέρατα ατομισμού, γιατί, στην πραγματικότητα, η καλύτερη δικαιολογία για να ασχολείται κανείς αποκλειστικά με την πάρτη του σε παθολογικό βαθμό, είναι να αποφανθεί ότι κανείς άλλος δεν αξίζει το μεγαλείο της καλοσύνης και της γενναιοδωρίας του, εκτός από τον πολυτιμότατο εαυτό του.

      Για τη δική μου συγκεκριμένη περίπτωση (λόγω χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασίας που δεν πρόκειται φυσικά να αναλύσω εδώ), ήταν αρκετό να συνειδητοποιήσω ότι χρειάζεται να αναπτύξω την ικανότητα της διάκρισης, χρησιμοποιώντας τα δικά μου φίλτρα, κριτήρια και διάφορα άλλα -υποκειμενικά ομολογουμένως- μέσα, ελέγχοντας τον συναισθηματικό μου αυτοματισμό, έτσι ώστε να προσφέρω βοήθεια εκεί που αληθινά χρειάζεται και να μη σπαταλιέμαι άσκοπα ολούθε και μετά να αναρωτιέμαι για τη φύση του ανθρώπινου είδους και να το κατηγορώ, γιατί, παρεμπιπτόντως, κατάλαβα ότι κάτι κρίσιμο διαφεύγει απ’ αυτή τη μέθοδο που δεν με συμφέρει καθόλου, αφού ανήκω κι εγώ σ’ αυτό.
      (Στο μεταξύ η –εμπειρική, τονίζω- ανακάλυψή μου :) είναι ολόφρεσκια, σπαρταράει ακόμα (βρέφος λίγων μηνών), εξασκούμενη είμαι, μη φανταστείς. Είναι όμως ωραία φάση η σύμπτωση να το συζητάω τόσο νωρίς.)

      Διαγραφή
    2. είναι ενδιαφέρον που μιλάς για τα κίνητρα του "φιλάνθρωπου"... ενώ η κραυγαλέα εικόνα θα ήταν τα κίνητρα του "απάνθρωπου". Πιο μεγάλο όμως ενδιαφέρον έχει για μένα προσωπικά οτι ένα παρόμοιο βρέφος - ίσως ολίγων εβδομάδων - τρέφω και γώ. και μόνο ένα νιώθω να σου πω αυτή τη στιγμή. Νάσαι καλά που έγραψες ό,τι έγραψες.

      Διαγραφή
    3. Nα σου ζήσει! :)) (Και να το προσέχεις. Νεογέννητα σαν αυτό, περισσότερο απ' όλες τις φροντίδες μας, χρειάζονται αυτοπεποίθηση και καλοτεντωμένες και σε καλή λειτουργία κεραίες.)

      Οι απάνθρωποι είναι συνήθως κρυστάλλινοι άνθρωποι, βρε. Τι περισσότερο να τους προσάψεις από ανωφέλεια; Άντε να τους κατηγορήσεις για κοντοφθαλμοσύνη και άγνοια ουσιώδους συμφέροντος, πιο πέρα δεν πάει. Τις μεγαλύτερες ζημιές από "φιλανθρώπους" τις παθαίνουμε.

      (Κι εσύ να 'σαι καλά, αφορμή μου...) :)))

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα αγαπητές κυρίες μου!

    Πολύ, μα πάρα πόλύ, ενδιαφέρουσα η συζήτησή σας.

    Να ερωτήξω [sic] κάτι;

    Τα... νεογέννητά σας μήπως είναι συνέχεια χαρούμενα; [δεν εννοώ "χαζοχαρούμενα", μην με παρεξηγήσετε...]

    Μπονζούρ αγκέιν! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημέρα γλυκέ μας Ράκε!

      Τα νεογέννητα όπως ξέρεις είναι χαρούμενα όταν τα ταΐζεις και όταν μπορούν να αποβάλλουν τα προϊόντα μεταβολισμού και επεξεργασίας (κι άλλο σικ) αυτών που τα ταΐζεις. Τα δικά μας ειδικά, μπορεί να είναι και χαζοχαρούμενα as weel (τρίποντο σικ).

      Διαγραφή
    2. Έτσι ακριβώς! Θαυμάσια! Κι όταν έρθει η ώρα για τα βαφτίσια όλων τους θα πέσει το μεγαλύτερο γέλιο!

      ΥΓ. Το as weel είναι τετράποντο σικ :-)

      Καλημέρα και καλό Σ/Κ!

      Διαγραφή
  5. ας εντοπίσουμε επιτέλους στο βλέμμα των παιδιών, τον αυτονόητο, φρικτό μορφασμό του ακατανόητου εαυτού μας…

    καλησπέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καταπληκτικο αληθεια!Εμεινα άναυδη αλλά Μπρεχτ είναι αυτος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Άλλες φορές πάλι τα παιδιά φωνάζουν δυνατά "βοήθεια" απλά εμείς δεν καταλαβαίνουμε.
    Καλές Χρονιές...μία τι να μας κάνει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλημέρα....
    Καλή χρονιά αγαπητή....
    Χαίρομαι που ξαναγράφετε, είχα καιρό να μπω στην γειτονιά σας....
    Εγώ θα συμφωνούσα με την Riski,όσον αφορά τα κίνητρα και γενικά τους λόγους που ωθούν τους "φιλανθρώπους" ....όπως και το ότι είναι πολύ ενδιαφέρον το θέμα που συζητάτε...

    Το κείμενο μου θύμισε ιστορία από αυτές που σαν παραμύθια μας λέγανε οι παππούδες μας όταν ήμασταν μικροί, ιστορίες με περιεχόμενο τέτοιο που θα μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε τις ανθρώπινες συμπεριφορές....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σε ευχαριστώ για το λινκ (κυριολεκτικό και μεταφορικό) και την αφιέρωση. Θα αποφύγω να σχολιάσω το ασχολίαστο, την συνταρακτικά απλή ιστορία του Μπρεχτ δηλαδή. Θα σταθώ λοιπόν στην εικόνα σου που παραπέμπει στην οικεία σε πολλούς από εμάς εικόνα του παιδιού που κλαίει, μιλάω για τον γνωστό πίνακα που υπήρχε στο πατρικό μου σπίτι, αλλά και σε πολλά άλλα τη δεκαετία του '80 (http://directnews.gr/world/2263-2011-04-13-22-01-54.html)και θα την ξαναδέσω με ένα παλιό ποστ: http://vivliothekarios.blogspot.gr/2012/03/blog-post_05.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή