Έκλεισε...

Πέρασα την προηγούμενη βδομάδα... κλειστό! Ίσως κάνουν ανακαίνιση... σκέφτηκα με μια ελπίδα στη σκέψη.

Ξαναπέρασα την Κυριακή... κλειστό! Άρχισαν να με ζώνουν φίδια. Πόσο καιρό μπορεί να κρατάει μια ανακαίνιση;

-Θα ρωτήσω τον περιπτερά, μου είπες.

Καθίσαμε παρακάτω. Ρίχναμε ανήσυχες ματιές. Πόσο κρατάει μια ανακαίνιση ρε γαμώτο;
- Αν ρωτήσουμε τον σερβιτόρο θα ξέρει;

Δεν κρατήθηκα. Ρώτησα δυο κυρίες που κάθονταν στο διπλανό τραπέζι. Οικείες παρουσίες, όχι λόγω φυσιογνωμίας. Άγνωστες μου ήταν. Αλλά ήταν εκείνη η περίεργη οικειότητα της περιοχής.

- Μήπως ξέρετε τι έγινε; Γιατί είναι κλειστό;
- Έκλεισε! Κι έχουμε σκάσει όλοι απ τη στεναχώρια μας.
- Και τι θα κάνουμε το χειμώνα;
- Αυτό λέμε όλοι. Δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Δεν ήταν μόνο ο χώρος. Ήταν όλη η αίσθηση.
- Γιατί έκλεισε;
- Γιατί δεν έβγαινε και ο ιδιοκτήτης δεν κατέβαζε το ενοίκιο.
- Μα είναι δυνατόν; Και προτιμάει να είναι άδειο;
- Τι να σας πούμε; Και μεις έχουμε σκάσει. Τι θα κάνουμε δεν ξέρω.

Ναι, ναι ξέρω. Εδώ καράβια χάνονται...

Ναι καράβια χάνονται αλλά γιατί να χαθούν και οι βαρκούλες;

Ναι ναι ξέρω. Εδώ χάνεται ο κόσμος και συ σκέφτεσαι που θα πίνεις τον καφέ σου;

Ναι ο κόσμος χάνεται και γω σκέφτομαι που θα πίνω εκείνον τον ρημαδοκαφέ που με έκανε να νιώθω οτι δεν χάθηκαν όλα. Οτι ακόμα μπορώ να απολαμβάνω την εικόνα ανθρώπων που διαβάζουν. Οτι μπορώ ακόμα να βρίσκομαι σε ένα χώρο με άγνωστους που όμως νιώθω εκείνη την παράξενη οικειότητα της περιοχής. Οτι μπορώ να πάω να διαβάσω ένα βιβλίο και όταν κουραστώ να κοιτάξω γύρω μου και να γλυκάνει το μέσα μου. Να δω ηλικιωμένους που σκύβουν με προσήλωση στα γραπτά τους και στα βιβλία τους. Να δω νέα παιδιά να κουβεντιάζουν με πάθος κι ας κάνουν λίγη φασαρία. Να νιώθω ότι είμαστε του ιδίου είδους... κι ας μη γνωριζόμαστε ντιπ.

Να είμαι μόνη μου σ ένα τραπέζι και να νιώθω ένα γύρω φίλους.

Ναι, το Βοξ στην πλατεία Εξαρχείων, έκλεισε...

Καληνύχτα Κεμάλ...