Ο Κύκλος και Ο Χρόνος.

Πόσο κοστίζει ένας κύκλος; 

Ναι, είχε ακουστά πως οι κύκλοι μόνο κλείνουν ή ανοίγουν. Δεν κοστολογούνται. 

Οι κύκλοι όμως παρά την τελειότητά τους, είναι λίγο αψυχολόγητα σχήματα. Έχουν απρόβλεπτες αντιδράσεις, ειδικά στο κλείσιμό τους. 

Μπορεί να κλείσουν ήσυχα, φωνακλάδικα, σιωπηλά, χαρούμενα ή να γκρεμίσουν τα πάντα στο κλείσιμό τους.

Κάποιοι τρελοί θέλησαν και να τον τετραγωνίσουν. Κάποιοι άλλοι να τον παραμυθιάσουν. 

Τον κύκλο ή το χρόνο;

                                                          

Δέκα ομόκεντροι κύκλοι. 365 μοίρες ο καθένας. Μέτρησε βήμα-βήμα κάθε μοίρα, κάθε κύκλου. Από έξω προς τα μέσα. Κάθε κύκλος όλο και πιο σφιχτός. Κάθε βήμα όλο και πιο δύσκολο. Οι μοίρες 365, αλλά όταν μικραίνει η περιφέρεια μικραίνουν και τα βήματα. Και σιγά- σιγά, κόβεις απ τα πόδια για να χωράν τα βήματα.

Δέκα ομόκεντρα χρόνια. Κάθε χρόνος 365 νύχτες. Μέτρησε λέξη – λέξη κάθε νύχτα. Από έξω προς τα μέσα. Κάθε χρόνος όλο και πιο σφιχτός.. Κάθε λέξη όλο και πιο δύσκολη. Οι νύχτες 365 αλλά όταν κοντένει ο νους μικραίνουν και οι λέξεις. Και σιγά σιγά κόβεις τις λέξεις για να χωράν τα γράμματα.

Τελείωσαν οι λέξεις, τέλειωσαν τα γράμματα και πήρε δανεικά. Τα μόνα διανυκτερεύοντα δανειστήρια, είναι τα παραμύθια.

Κάθε κύκλος 365 μοίρες. Κάθε χρόνος 365 νύχτες. Ο κύκλος και ο χρόνος. Το 365 σταθερά το ίδιο. Χρόνος και Κύκλος.

10 κύκλοι επί 365 μοίρες, 3.650 μοίρες.
   10 χρόνια επί 365 νύχτες, 3.650 νύχτες.
 Ένα παραμύθι κάθε νύχτα.
    'Ένα παραμύθι για κάθε μοίρα.
 Τρεις χιλιάδες εξακόσια πενήντα παραμύθια.
    Οι σωστοί κύκλοι έχουν ιδανικές ακτίνες.
Τα σωστά παραμύθια έχουν ιδανικές φωνές.

Παραμύθιασε τους κύκλους κι άφησε πίσω της όσους θέλουν να τετραγωνίσουν το χρόνο.

Ο χρόνος, μάτια μου, είναι έλλειψη...

Γιορτές ε;

Δόκιμος τίτλος: H ασθένεια που βιώνουν οι υγιείς.

Αδόκιμος τίτλος: Τι δεν αντέχεις ρε; 

Γιορτάρες μέρες και λέμε ευχάριστα πράγματα που φέρνουν χαρά και όμορφες εικόνες. Γέλια, δώρα, βόλτες, φίλοι.... γιορτή κανονική ε;

Η επιλογή της μέρας ανάρτησης αυτού του κειμένου δεν είναι τυχαία. Όχι για να σας χαλάσω την γιορτινή διάθεση. Μα για να θυμηθούμε. Να θυμηθούμε το πιο τρυφερό μας βλέμμα, να τους κοιτάξουμε. Κι ας μην ακουστεί ποτέ ξανά εκείνη η δικαιολογία...

Ναι, το ύφος του κειμένου ίσως είναι λίγο δοκιμιακό. Αλλιώς θα μου έβγαινε εντελώς μελό και δεν τους πρέπει. Ούτε το μελό, ούτε η λύπηση. 

Μόνο η τρυφερότητα τους πρέπει και τους αξίζει.

(Προειδοποίηση: Είναι μεγάλο κείμενο. Δε μπορούσα να κάνω καμία έκπτωση όμως για να είμαι συνεπής στους κανόνες του μπλόγκιγκ)

Τώρα μπορείτε να συνεχίσετε με δική σας ευθύνη... σας ευχαριστώ.

e-mail από τις πηγές

Πριν μερικές μέρες, έγραψα ένα κείμενο για την απώλεια ακοής και στη συνέχεια, το πως οι φίλοι κατάφεραν να απαλύνουν τα αποτελέσματα αυτής της μόνιμης δυσκολίας.

Πέρα από τα αστεία που μπορεί να γίνονται και που καμιά φορά μπορεί και να ξεφύγουν λίγο, η ουσία είναι πως η τόσο η απώλεια ακοής (σε ένα ή και στα δύο αυτιά), όσο και το βουητό που υπάρχει στις περιπτώσεις παρόμοιων περιστατικών, είναι όχι απλώς ενοχλητική, αλλά μπορεί να σε οδηγήσει σε τρέλα. Σε διαρκή εκνευρισμό. Σε απομόνωση. Σε αυτολύπηση. Σε περιορισμούς που ούτε καν φανταζόσουν.

Εντάξει, δεν κινδυνεύει η ζωή του πάσχοντος. Αλλά αυτό δεν υποβαθμίζει τις επιπτώσεις στη ζωή και την ποιότητά της.

Έλαβα ένα μέηλ που παραθέτω, γιατί νομίζω περιγράφει με τον πιο ακριβή τρόπο κάποιες από τις δυσκολίες. 

"Πριν περίπου πέντε χρόνια άρχισαν να "σφυρίζουν" τα αυτιά μου.
Οι φίλοι το λένε βούισμα αλλά για μένα είναι κάτι παρόμοιο με τον ήχο που ακούμε όταν,
ταξιδεύοντας με αεροπλάνο, αλλάξουν ξαφνικά οι πιέσεις.
Στην προκειμένη περίπτωση το "βούισμα κρατάει κάνα δεκάλεπτο στην δική μου περίπτωση κρατάει δυο ζωές.
Λοιπόν, στην αρχή νόμισα ότι ήταν περαστικό αλλά.... δεν μου έκανε το χατίρι.
Μετά απο κάποιες διακοπές ο "ηχος" μονιμοποιήθηκε και απο τότε το μόνο που αλλάζει είναι η ένταση και η συχνότητα.
Πέρασα τραγικές στιγμές γιατί δεν είχα συνηθίσει να τον έχω "συντροφιά" 24 ώρες το 24 ωρο και το χειρότερο ήταν ότι με ξυπνούσε τα βράδυα όποτε αυτός ήθελε.
Παρ΄όλο που είμαι αισιόδοξος τύπος σ΄αυτή την φάση της ζωής μου, πίστεψέ με, σκέφτηκα πολλές φορές την αυτοκτονία.
Η ζωή έχασε την οποιαδήποτε ποιότητά της και το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν ότι σε όλη μου την ζωή θα έχω συντροφιά αυτόν τον γα....νο τον ήχο.
Οι έρευνές μου πάνω στο θέμα και οι επισκέψεις σε Ωρυλάδες μου έδωσαν να καταλάβω ότι ίσως και να μην φύγει ποτέ γιατί κανείς δεν ξερει απο πού ήρθε, ποιά είναι η φυσιολογία του, ποιά είναι η αιτία του και ποιά επέμβαση θα τον εξαφανίσει.
Οι μορφές του λένε πως είναι πολλές : σφύριγμα, βουητό, θρόϊσμα με διαφορετικές εντάσεις και "ποιότητες".
Διάβασα και για κάποιον ο οποίος, νομίζοντας ότι ο ήχος προέρχεται απο το αυτί, εγχείρισε το ακουστικό νεύρο του αριστερού του αυτιού με αποτέλεσμα ο ήχος να συνεχίσει να υπάρχει. Με άλλα λόγια δεν είναι δεδομένο ότι η αιτία είναι κάποιο τμήμα της αίσθησης αλλά θα μπορούσε να είναι και νευρολογικό.
Χάσαμε λοιπόν !
Τελικά, συμβιβάστηκα και κρατάω κάπως τα "ίσα" αποφεύγοντας πολυσύχναστες καφετέριες, εστιατόρια, ανθρώπους που μιλούν πολύ και δεν λένε τίποτα, ανθρώπους που φωνάζουν, και παίζοντας έγχορδα.
Το τελευταίο λειτουργεί σαν θεραπεία πρώτον γιατί με κάνει και το ξεχνάω και δεύτερον, οι συχνότητες που δημιουργούνται επισκιάζουν, και ίσως να εξουδετερώνουν σε κάποιο βαθμό το "΄Ελιεν".

Μου συμβαίνει να βρίσκομαι με κάποιο άτομο κάπου και εξ΄αιτίας του ότι υπάρχουν γύρω μας κι΄άλλες ηχητικές πηγές να μην καταλαβαίνω ορισμένες φράσεις του και φυσικά το νόημα της σκέψης του. Αναγκάζομαι λοιπόν να ρωτήσω.
Κατάλαβα ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις δεν μπορώ να "απομονώσω" την φωνή του απέναντι και ότι γενικά ακούω οτιδήποτε βρίσκεται στον χώρο με αποτέλεσμα να μην ακούω τίποτε."

Δεν θέλω να προσθέσω τίποτα στην παρούσα ανάρτηση. Σε μια επόμενη ίσως καταγράψω και μερικές ακόμα απ τις δυσκολίες.

shāh māt

Οι αυτόματοι πιλότοι δεν έχουν βούληση. Οι βασιλιάδες έχουν. Να είμαι ο βασιλιάς της ζωής μου, έλεγες. Η εμμονή σου με το απόλυτο και αναφαίρετο δικαίωμά μου στην ελεύθερη επιλογή ήταν καθοριστική. Με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία.
Λες και είχες μια και μόνη αγωνία σ αυτή τη ζωή. Να καταγράψεις σε κάθε μου κύτταρο το δικαίωμά μου στη ελεύθερη επιλογή και στο τίμημά της. Εμμονή! Ποιος να ξέρει το γιατί.
Ποιος να ξέρει γιατί μια μάνα, επιμένει τόσο και έτσι, να αφιερώνει τόσες ώρες μιλώντας σε ένα παιδί για την ελεύθερη επιλογή.
Η αγωνία σου κάθε φορά που σου έλεγα κάτι, “μεταφυσικό” - ξέρεις όλες εκείνες τις απορίες και τις “υπαρξιακές αναζητήσεις” των παιδιών, τι υπάρχει μετά, τι πριν, τι γίνεται με τους θεούς και τους προφήτες... Και συ να αφήνεις σε δεύτερο πλάνο τις απαντήσεις. Σε πρώτο ήταν πάντα, μια και μόνη κουβέντα. Έχω απόλυτο αδιαμφισβήτητο, αδιαπραγμάτευτο, αναφαίρετο δικαίωμα στην ελεύθερη επιλογή. Εγώ ο βασιλιάς της ζωής μου – ποτέ βασίλισσα δεν είπες. Δική μου κάθε επιλογή, δικό μου κάθε τίμημα. Ούτε αυτό ξεχνούσες. Πήγαιναν πάντα μαζί.
Το δικαίωμα της επιλογής, μου μάθαινες, στην υποχρέωση της μη επιλογής, κατέληγα.
Η επιλογή έχει τίμημα έλεγες. Η μη επιλογή έχει επιπτώσεις μάθαινα.
Το τίμημα να μην επιλέξω έναν τιμωρό θεό για να ησυχάζω τις τύψεις και τις ενοχές μου, το τίμημα να μην επιλέξω έναν μη θεό για να ησυχάζω τη λογική μου, το τίμημα να μην επιλέξω έναν σύζυγο για την ασφάλεια της εικόνας μου, το τίμημα να μην τον ονομάσω έτσι, για την ηρεμία της περηφάνιας μου, η επιλογή μου να μπω σε λειτουργία αυτόματου πιλότου, για να μην πατήσω τον όρκο. Τον όρκο! Θυμάσαι; Να μην ορκίζομαι ποτέ, έλεγες. Δεν υπάρχει όρκος για τους βασιλιάδες. Υπάρχει μόνο τίμημα. Επιλογή και Τίμημα έλεγες. Μη επιλογή κι επί-πτωση πληρώνω.
Ποια αγωνία σε οδήγησε να μου κάνεις ματ με μια σου λέξη; Την τελευταία σου λέξη: Ορκίσου!


*shāh māt: Περσική έκφραση που σημαίνει "Ο βασιλιάς είναι αβοήθητος"

αμεριμνησία

Είδα τη Βεατρίκη μου στο δρόμο, κι’ ευθύς ο δρόμος έγινε δρόμος ονείρου.
Αντιπαρήλθα πλάι της σα διαβάτης, και όλη η ψυχή μου άνθισε ως σε άνοιξη.
Χαθήκαμε κι’ οι δυο στην κίνηση της πόλης, αλλά πλουτίσαν οι ανάμνησές μας
με την εικόνα του άλλου ζωντανή, και συντροφιά τα δυο του μάτια φωτοβόλα.
Στο πλάι μου, Φύλακες Αγγέλοι, αιωρούμενα τα βλέμματα της αγάπης.
Άστρα εξαιρετικά στ’ ολόμαυρο Στερέωμα του γύρω μου κενού, έρημου χώρου.
Μας εδάμασε και τους δυο το μυστήριο που καλύπτει την ψυχή του πλησίον.
Μας έφερε αντιμέτωπους, στο χάος του εγκόσμιου βίου, πρόσωπο προς πρόσωπο.
Η κοινότατη γένηκε με μιας ζωή, για μας, θαύμα ονείρου.
Και τέφρα πολλή συγκάλυψε την πριν ανόητη φωτοχυσία.
Με μεγαλοπρέπειαν ανάτειλε για μας ο φλογερός ο Ήλιος των Μεσονυχτίων,
που συγκρατεί στην αγκαλιά του όλα τα πλήθη των Αστερισμών του Στερεώματος,
και ουδέποτε αναζήτησε τον όλεθρό τους στη γαλανή εξαφάνιση.
Μας εσυγκάλυψαν με μιας τα πυκνά νυχτερινά σύννεφα.
Επερπατήσαμε νυχτερινά σε δασώδη βουνά, σε συννεφιές μουντές, σαν θεοί·
χανόνταν οι συνομιλίες μας σε αιώνιες εκτάσεις,
κινούσαμε το ενδιαφέρον όλης της πλάσης, αγαπημένοι καθώς διαβαίναμε.
Σκοπός κανένας ή επιθυμία δε μας οδηγούσε σ’ αυτούς τους περιπάτους.
Ήταν η ξενοιασιά κι’ η αμεριμνησία των σκοτεινών κόσμων.
Η ευτυχία του μυστηρίου, που κρατώντας μας απ’ το χέρι, μας οδηγούσε.
Δεν μας ετάρασσε η συνάντηση των ρυακιών, των πουλιών τα πετάγματα,
ούτε το φύσημα των ανέμων, ούτε ο θόλος της υγρασίας.
Όλα ήταν γοητεία, τα δώρα ουράνια, και ανάπαυση πάρα πολλή.
Αλλά ήρθε ο Χρόνος να σημάνει, ο γήινος, με τους μεταλλικούς τούς ήχους,
που, αυτοί, περνούνε αλάθητα, σα σφαίρες, τα διαστήματα
και φθάνουν ώς εμάς. Ήρθαν τα ρόδινα σύννεφα της Αυγής.
Ήρθεν ο Ήλιος. Να βγαίνει από τη θάλασσα και να φωτίζει.
Ήρθεν η Μέρα. Και η σφραγίδα των πλανήσεών μας.
Και οι δρόμοι να πληθαίνουνε από κίνηση, περίσκεψη πολλή, ασχολίες εγκόσμιες.
Μόνος προς την Ανάμνηση ανυψώνω τώρα τα χέρια ικετευτικά,
να μου χαρίζει κάποτε με όλη τη δύναμη τις στιγμές των ονείρων,
τώρα, που εφυγαδεύθηκαν, ίσως για πάντα, οι τέτοιες απέραντες νύχτες.

Beata Beatrix

Τάκης Παπατσώνης (1895 - 1976)  

μ

 μνήμη μόνη μηχανή μέλλοντος μοναχική μαγεία

μη!

Ένα Φανελάκι...

Πειραιώς... Δέκα το βράδυ... Η μηχανή κατεβαίνει ήσυχα και χαλαρά...

Οι αναβάτες μιλάνε – με τον γνωστό αποσπασματικό τρόπο που σου επιτρέπουν ή σου επιβάλλουν τα κράνη. 

Ο δρόμος σχεδόν άδειος. Παρασκευή πριν τις εκλογές.

Ούτε κατάλαβε από πού ήρθε... απλώς έκανε βαρελάκια από το δρόμο στο πεζοδρόμιο και πάλι πίσω. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα σταματήσει αυτό το κύλισμα. Μήπως να απλώσει τα χέρια για να σταματήσει; "Θα ζω όταν σταματήσω; Να απλώσω τα χέρια; Ας σταματήσει αυτό..."

Σταμάτησε.... δευτερόλεπτα κενού... "ζω;" 

Θυμήθηκε οτι δεν ήταν μόνη της στη μηχανή. 

Πετάχτηκε φωνάζοντας το όνομα του συνοδηγού. Απεγνωσμένα! 

Άκουσε ένα ουρλιαχτό πόνου και κατάλαβε οτι ήταν δικό της. "Η Μέση μου έκανε κρακ" 

Ποιος δίνει σημασία  στη μέση.  Ξαναφώναξε πιο δυνατά το όνομα. Αγωνία! 

"θεέ μου ας μην έπαθε τίποτα". Και η φράση κόλλησε στο μυαλό της. 

"θεέ μου ας μην έπαθε τίποτα θεέ μου ας μην έπαθε τίποτα θέε μου ας μην έπαθε τίποτα" Η σκέψη σε λούπ και η φωνή της να φωνάζει ένα όνομα!  Δευτερόλεπτα-αιώνες.

“Εδώ είμαι” - “Εδώ είναι” ακούστηκαν δυο φωνές. Γύρισε και προσπάθησε να σηκωθεί. “Μην κουνιέσαι” άκουσε μια άλλη φωνή που στεκόταν πάνω της. “Μην κουνιέσαι - Καλά είναι. Μην κουνιέσαι”

Σηκώθηκε... έπρεπε να δει τι έπαθε. Τι σήμαινε το "εδώ είμαι". Πως ήταν; Πού χτύπησε;

Ήταν στη μέση του δρόμου. Παρασύρθηκε μαζί με τη μηχανή στην άσφαλτο.

Τους μάζεψαν και τους δύο οι οδηγοί των αυτοκινήτων που σταμάτησαν. Τους κάθησαν στο πεζούλι. "Τι έγινε; Τι πάθαμε; Πως έγινε;"
 “Ένα αυτοκίνητο, πέρασε το διάζωμα και ήρθε κατ ευθείαν πάνω σας. Σας χτύπησε και έφυγε. Κάποιος τον ακολούθησε. Φώναξα την αστυνομία”

 Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησε μια περίεργη κίνηση δίπλα της. Κάποιος καθόταν εκεί κοντά της και προσπαθούσε να σηκώσει το καμένο μανίκι του συνοδηγού. Να δει από που είναι το αίμα. Να δει αν έχει τραύμα. Είχε αφεθεί στις κινήσεις του χωρίς να καταλαβαίνει. Φαινόταν τόσο σίγουρος γι αυτό που έκανε. Τον κοίταξε στα μάτια. Ήταν γλυκά και γεμάτα νοιάξιμο. Καταλάβαινε την αγωνία της. “Δεν είναι τίποτα, θα περάσει”. Ελληνικά σπασμένα. “Πρέπει να το δέσουμε” Μα τι κάνει; Βγάζει το φανελάκι του; το κόβει στην άκρη με τα δόντια και το τραβάει δυνατά να σκιστεί στα δύο. Ένα για το χέρι του συνοδηγού ένα για το δικό της γόνατο. Κινήσεις γρήγορες και βιαστικές αλλά προσεκτικά. Το βλέμμα ανήσυχο κοιτάει πίσω απ το κεφάλι της. Δίπλα του ένα καροτσάκι του σούπερ μάρκετ.Δικό του να είναι; Μέσα σακούλες διάφορες. Το σώμα του αδύνατο. Περασμένη η ηλικία του.  

Δένει το χέρι... Προσεκτικά. Δένει το πόδι... Προσεκτικά. Γρήγορες και σταθερές κινήσεις. Ξέρει τι κάνει.  Τους κοιτάει και τους δύο βαθιά να σιγουρευτεί ότι είναι καλά. “Πρέπει να φύγω. Έρχεται αστυνομία”. 

Κάποιος κάτι είπε; κάτι ακούστηκε; γύρισαν τα κεφάλια τους να δουν τι γίνεται. Είδαν φώτα περιπολικού. Ξαναγύρισαν να του πουν ευχαριστώ. Είχε εξαφανιστεί. Έψαξαν με το βλέμμα να τον δουν κάπου. Πουθενά. Τον πήραν οι σκιές. 

Ένας άνθρωπος των καροτσιών. Σε ξένη χώρα, με ξένους ανθρώπους. Με 'Ενα φανελάκι. Το έσκισε χωρίς δεύτερη σκέψη. Για ξένους ανθρώπους.

- ποιος σας έδεσε τα τραύματα;
- Ένας άνθρωπος με Ένα φανελάκι.
- φαίνεται ότι είναι φανελάκι. κοντομάνικο.
- φαίνεται ότι είναι Ένα;
- ορίστε;
- τίποτα...

πηγαία

Στις ακριβώς προηγούμενες "πηγές" αναφέρομαι στους φίλους μου και πως μετέτρεψαν μια δυσκολία - και αμηχανία αρκετές φορές - σε τύχη, ανέκδοτο, πείραγμα...   (ναι είπα και χαριτωμένη ιδιαιτερότητα αλλά δεν είναι του παρόντος... )

Αφού μοιράστηκα τον "πόνο" μου, πρέπει να μοιραστώ και τον δικό τους πόνο.  Εδώ είναι μερικά μόνο απ όσα ακούω - γκούχ - καθημερινά σχεδόν.  

---------------------
- φίλη μου;
- σ ακούω
- μια κουβέντα είναι...
---------------------
- έλα μ ακούς; 

- ναι
- λέμε και ψεματάκια;
---------------------
- τι φωνάζεις καλέ; ακούω
- αλλά δεν το κάνεις θέμα ε;
---------------------
- Θέλω να σου πώ ένα μυστικό.
- Οκ
- Αλλά δεν θέλω να το μάθει κανείς
- Οκ
- Μου δανείζεις το αυτί σου; 

---------------------

- κα΄λκσδφιθιελσ σκδξ΄πια λσλκειγα
- τι είπες;
- κα΄λκσδφιθιελσ σκδξ΄πια λσλκειγα
- ε;
- κα΄λκσδφιθιελσ σκδξ΄πια λσλκειγα
- γμτ.. δε σε άκουσα
- οκ θα το πω αργά και καθαρά: κα΄ λκσ δφ ιθ ιε λσ σ κδ ξ΄ πια  λσ λ κει γα
- .......
- ούτε τώρα ε;
- που το κατάλαβες;
- έλα ντε. άστο δεν πειράζει... μόλις το χάσαμε.
----------------------
- εε.. συγνώμη... κυρία;
- μην της μιλάτε από κείνη την πλευρά
- γιατί;
- θίγεται 

---------------------

ρε γαμώτο είναι σαν να ζω ένα ντεζαβού με τόσες επαναλήψεις. Και συ είναι σαν να τα ακούς όλα για πρώτη φορά! 

---------------------

Θα ακούσουμε τίποτα; εσύ μην το πάρεις προσωπικά.
---------------------

Ποιο απ τα δύο είναι το φιλικό στον χρήστη;
---------------------

- τι λέει αυτός ρε παιδιά;
- δεν άκουσες ε;
- όχι
- τυχερούλα!

---------------------

Αυτά λοιπόν είναι μερικά απ όσα με κάνουν να γελάω απίστευτα πολύ.  

Όμως για να λέμε και του στραβού το δίκιο (όχι δεν είναι λάθος το επίθετο), είναι κουραστικό κάποιες φορές και για τους δύο. και για τα δύο μέρη. και παρά το γέλιο, είναι πολύ εύκολο να απομονωθεί κάποιος κοινωνικά. Γι αυτό, αν υπάρχει κάποιος με παρόμοιο θεματάκι, έχετε λίγο το νου σας. Όταν έχει εκείνο το λίγο χαμένο βλέμμα ίσως απλώς να μην άκουσε και να έχει βαρεθεί να λέει "τι είπες;".

Καλημέρα σας!

(μού ΄μεινε κουσούρι το τριλογείν; και αν ναι,  ποια μπορεί να είναι η συνέχεια; ) 

οι πηγές

- πέρασε μέσα...
 - τι λέει η εξέταση;
 - ..... κάθησε
 - μπορώ και όρθια
 - δεν υπάρχει παθολογική αιτία. μάλλον έγινε από έντονο στρές.
 - κάτι είναι κι αυτό. Στο δια ταύτα;
 - τίποτα. η θεραπεία δεν έφερε αποτέλεσμα.
 - δηλαδή;
 - δηλαδή έχασες την ακοή σου απ το ένα αυτί.
 - οριστικά;
 - κανείς δεν ξέρει.
 - καλά, κανείς δεν ξέρει. απ όσα ξέρεις όμως, είναι οριστικό;
 - συνήθως είναι οριστικό. δεν είχες ούτε ελάχιστη βελτίωση. σταματάμε την αγωγή. γυρνάς σπίτι σου.
 - οκ. πρακτικά τι σημαίνει αυτό;
 - τι εννοείς;
 - πρακτικά. στην καθημερινή μου ζωή, τι θα γίνεται; θα συνεχίσει αυτό το βουητό, θα συνεχίσω να ζαλίζομαι; τι θα γίνει;
 - θα συνεχίσεις αλλά θα μειώνονται τα συμπτώματα. το πιο σημαντικό είναι ότι δεν θα μπορείς να καταλάβεις την πηγή των ήχων.
 - την πηγή των ήχων... μάλιστα. όκ. δεν καταλαβαίνω τι λες αλλά θα το καταλάβω. τι αλλο πρέπει να κάνω; πρέπει να με ξαναδείς;
 - ναι. σε ένα μήνα. μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;
 - ναι
 - όσες φορές χρειάστηκε να ανακοινώσω ένα τέτοιο πράγμα, είχα αντιδράσεις πανικού. και το βρίσκω λογικό. εσυ γιατί είσαι τόσο κούλ;
 - γιατί όλα έχουν ένα τίμημα. γιατί ήξερα ότι κάπως θα πληρώσω όσα έγιναν. αν αυτό είναι το τίμημα, οκ. τουλάχιστον, δεν κινδυνεύει η ζωή μου.
 - δεν ξέρω τι να πω.... μαγκιά σου.

-  τι τρόπος! δε μιλάνε έτσι οι γιατροί. σ΄ ευχαριστώ  για την έγνοια σου, όλες αυτές τις μέρες.

 Γύρισα σπίτι. 

Δεν είχα καταλάβει ακόμα τι σημαίνει "η πηγή των ήχων..."

Έμαθα και με έναν ακόμη τρόπο πόσα πολλά θεωρούσα δεδομένα. 

 Έμαθα με έναν ακόμη τρόπο αυτό που έλεγε η γιαγιά μου. Ο άνθρωπος είναι θηρίο παιδί μου. Όλα τα αντέχει. 

 Έμαθα και με έναν ακόμη τρόπο τι σημαίνει η λυτρωτική παρέμβαση των φίλων μου.
 Θα μπορούσα να νιώθω ένα είδος αναπηρίας. Το μετέτρεψαν σε χρόνο dt σε μια χαριτωμένη ιδιαιτερότητα. Σε προνόμιο, σε τύχη, σε ανέκδοτο, σε πείραγμα.....

Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Καμιά πηγή. Ούτε της χαράς. Κι όταν τη βρεις, μην κοιτάς που θα πάει, ποιο δρόμο θα ακολουθήσει, που θα καταλήξει, σε τι θα μεταμορφωθεί. 

Η πηγή είναι αυθύπαρκτη αυτάρκης και μεγαλειώδης.  Εκπληρώνει το σκοπό της αν σκύψεις να πιεις αυτό που σου χαρίζει. χωρίς πως,  χωρίς γιατί και κυρίως... χωρίς πόσο....

Τα Σέβη μου...

Υ.Γ. Επειδή μόνο τα άσχημα συνήθως λέμε για τους γιατρούς, θα ήθελα και δημοσίως να ευχαριστήσω τον κ. Ν. Κανέλη, Ωτορινολαρυγγολόγο, Διευθυντή της αντίστοιχης κλινικής του Μετροπόλιταν και όλη την ομάδα των συνεργατών του.  Για το ανθρώπινο πρόσωπο, για την ευθύτητα, για το χιούμορ.  Πάντα γιατρός,  γιατρέ!

να σας χαίρομαι!

Σήμερα ξύπνησα μ αυτό...

και αμέσως μετά, αυτό...

Να σας χαίρομαι. Όλους!

Να συνεχίσω να σας απολαμβάνω!

Να μου σας προσέχετε. Ναι;

βαλκάνιες διαδρομές...

Κοντεύει τρείς. Κρύο. Ψιλόβροχο- σχεδόν χιονόνερο. Ο δρόμος άδειος και λαμπερός εξ αντανακλάσεως. Αν χάζευες λίγο θα έμοιαζε με θάλασσα. Στο αυτοκίνητο ακουγόταν η Loreena McKennitt. Μπροστά ήταν άλλα δύο άδεια ταξί. Πήγαιναν τρενάκι. Φανάρι. Κοιτάει πίσω από τον καθρέφτη. Ερημιά. Στο απέναντι πεζοδρόμιο δυο κυρίες πιασμένες αγκαζέ κάνουν νόημα στο πρώτο ταξί. Η μία γύρω στα 70, στηριζόταν στην άλλη – γύρω στα 45. Με γούνα η μεγαλύτερη. Με κάτι πιο απλό η νεώτερη. 

“γέμισε ο πρώτος. αν πάρουν ξεχωριστά ταξί, γέμισε και ο δεύτερος” σκέφτηκε. Το βλέμμα της έπεσε στη βιτρίνα δεξιά της. Έριξε μια γρήγορη – αυτόματη ματιά, απ τον καθρέφτη, πίσω. Ερημιά. Χάζευε τη βιτρίνα. “Ωραία φουλάρια. Να θυμηθώ που είναι να έρθω να τα δω από κοντά” .

Ένα χτύπημα στο παράθυρο δίπλα της την ξύπνησε απ το χάζεμα. Γύρισε σχεδόν τρομαγμένη.

- ελεύθερη; της είπε κολλητά στο τζάμι

Έγνεψε, ναι, και κείνη πέρασε από μπροστά της και ήρθε στη θέση του συνοδηγού. Όσο περνούσε μπροστά από τα μάτια της, θυμήθηκε ότι ήταν η μια από τις δύο. Η νεώτερη. “γιατί δεν πήρε τον δεύτερο;” σκέφτηκε και το ξέχασε με το ζεστό “καλησπέρα” της

- καλησπέρα σας.
- κρύο ε;
- ναι τη νύχτα χειροτέρεψε. πού πάμε; 

- α, στρίψε στο φανάρι δεξιά και στο πρώτο δεξιά και θα σου πω.

Είχε καθίσει ασυνήθιστα για τέτοια θέση. Είχε γυρίσει την πλάτη της στην πόρτα και ακουμπούσε πάνω της, είχε λυγίσει το αριστερό της πόδι πάνω στο κάθισμα σχεδόν οκλαδόν και της χαμογελούσε. Ένιωθε την παραδοξότητα αλλά δεν καταλάβαινε τι ακριβώς συμβαίνει. Είχε εκτελέσει και το δεύτερο “δεξιά”

- που πάμε;
 - συγνώμη, ξεχάστηκα. συνέχισε ευθεία. θα βγούμε στον κεντρικό δρόμο και θα κάνεις αριστερά.
 Ξαναβγήκαν εκεί που την είχε πάρει.
 - μα, εδώ δεν είμασταν;
 - ναι, έχεις δίκιο. μπερδεύτηκα και για να μη στεκόμαστε έτσι σου είπα να κάνουμε το γύρο. δεν σε   πειράζει...
 - όχι, δε με πειράζει. προς τα που πάμε γενικώς;
 - δεν πάμε κάπου συγκεκριμένα. μια βόλτα πάμε.
 - έτσι γενικά μια βόλτα; δεν είσαστε καλά;
 - καλά είμαι. σε είδα εκεί στο φανάρι και για κάποιο λόγο ήθελα να πάμε μια βόλτα. σου φαίνεται παράξενο;
 - δεν είναι και συνηθισμένο
 - προτιμάς τα συνηθισμένα;
 - με ρωτήσατε πως μου φαίνεται όχι τι προτιμώ.
 - και συ δε μου είπες πως σου φαίνεται αλλά τι είναι.
 - σωστά. παράξενο μου φαίνεται λοιπόν. ασυνήθιστο.
 - όποιος μπαίνει εδώ έχει πάντα συνηθισμένο προορισμό;
 - κατά μία έννοια, ναι
 - εγώ δεν έχω προορισμό. έχω μόνο μια επιθυμία.
 - ποια;
 - να πάμε μια βόλτα. θα ήθελα να πάμε και για ένα ποτό.
 - γιατί;
 - χωρίς γιατί. δυο άγνωστοι μπορούν ένα βράδυ να πάνε μια βόλτα να πιουν ένα ποτό και να μιλήσουν για διάφορα
 - ναι μπορεί να συμβεί κι αυτό.
 - άρα μπορώ να σε κεράσω ένα ποτό;
- σας ευχαριστώ αλλά δε γίνεται
 - γιατί;
 - γιατί δουλεύω;
 - σε πόση ώρα σχολάς;
 - δεν έχει σημασία
 - γιατί;
 - γιατί δεν θα πάμε για ένα ποτό
 - εντάξει αλλά θα πάμε μια βόλτα. αυτό μπορούμε;
 - αυτό δεν κάνουμε;
 - ναι. όμορφος δεν είναι ο Λυκαβηττός;
 - ναι
 - θα μπορούσαμε να σταματήσουμε κάπου να πάρουμε δυο ποτά στο χέρι
 - δεν θα μπορούσαμε - της είπε ήσυχα
 - γιατί; - τη ρώτησε σχεδόν θλιμμένα
 - γιατί εγώ κάθομαι εδώ και σεις εκεί.
 - μπορείς να μου μιλάς στον ενικό; τη ρώτησε ήσυχα
 - όχι - της είπε σχεδόν συντροφικά
 - γιατί; - τη ρώτησε σχεδόν παιδιάστικα
 - γιατί εσείς κάθεστε εκεί και γώ εδώ - της είπε σχεδόν μεγαλίστικα
 - σταμάτα κάπου να αλλάξουμε θέσεις
 Χαμογέλασαν και οι δύο
 - καταλαβαίνω ότι σου φαίνεται παράξενο αλλά θα ήθελα τόσο πολύ να πιούμε ένα ποτό μαζί. να μιλήσουμε για όλα τα άσχετα. για όσα δε λέμε με όσους γνωρίζουμε. για όσα δε λέμε στην κανονική μας ζωή.
 - ναι μιλάνε αλλιώς οι άγνωστοι. πιο ελεύθερα καμιά φορά
 - θα μπορούσα να σε καλέσω σπίτι μου αλλά ίσως με παρεξηγήσεις.
 - και πάλι όχι θα σας έλεγα, αλλά όχι από παρεξήγηση.
 - τότε γιατί;
 - γιατί εγώ κάθομαι εδώ και σεις εκεί.
 - μίλα μου στον ενικό
 - δε γίνεται
  - γιατί;
 - γιατί εγώ κάθομαι εδώ και σεις εκεί
 - στρίψε εδώ δεξιά και μπες αν μπορείς στην πρώτη πυλωτή που θα βρεις να μην κλείσουμε το δρόμο
 Ανέβασε το αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο. Γύρισε να την κοιτάξει. Είχε καθαρό βλέμμα. Την κοίταζε στα ίσια.
 - εδώ μένω. θα ήθελα πολύ να σε κεράσω ένα ποτό. θα ανέβεις;
 - δε γίνεται
 - μπορούμε να αλλάξουμε θέσεις για ένα λεπτό;
 - γιατί;
 - για να καθίσεις στη θέση μου και να μου πεις “καληνύχτα Μιράντα. αύριο θα είμαι εδώ"


(αφιερωμένο στη Theorema και στους βαλκάνιους διαλόγους στα - delirium tremens - σχόλια)

Μηχανική Αντοχή ΙΙ

Αντοχή             θραύση                                μεταβολή

                     παραμόρφωση                                                               όρια

φορτίο                                       κίνδυνος                                   παραδοχή

             στήριξη                   επιφάνεια                                      υποχώρηση

       έλεγχος            κόστος                    ασφάλεια

 φόρτιση                          εναλλαγή              ακαμψία

                δομή                    ελαστικότητα                        στρέβλωση

     ευστάθεια                                καταπόνηση

                         θλίψη                                     κάμψη 

λυγισμός           κρούση            Αντοχή

μα ό,τι κι αν γίνει, υπάρχει πάντα μια προστασία διαθέσιμη: Η Αδράνεια*...

-------- (πρόταση περιορισμένου χρόνου που αυτοκαταστράφηκε)

*Αδράνεια λέμε την  ιδιότητα της ύλης σύμφωνα με την οποία, κάθε σώμα αντιστέκεται σε όλες τις δυνάμεις που προσπαθούν να μεταβάλλουν την (κινητική) κατάστασή του. 


Α! και να θυμάσαι πως όσο αυξάνεις τις "δομές", η Αδράνεια υπερ-πολλαπλασιάζεται. 

Μηχανική Ανατομία Α

Το σώμα μου είναι φυσικό. Στα φυσικά σώματα συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Αλλά επειδή το πνεύμα μου δεν είναι φυσικό (δεν είπα α-φύσικο), δεν τα καταλαβαίνει πάντα τα φυσικά. Και όπως κάθε φορά που δεν καταλαβαίνω, κατέφυγα στους ορισμούς που με ορίζουν. Και που αλλού θα τους έβρισκα αν όχι στη φυσική;

Μην τρομάζεις με τους ορισμούς. Για φυσικά σώματα μιλάνε. Κι αν έχουν γλώσσα περίεργη και ακατάληπτη, είναι γιατί τρέμουν απ το φόβο τους μη και αποδειχθούν ανεπαρκείς. 

Σαν τους αρχαίους ιερείς/μάγους κι αυτοί. Γλώσσα ακατάληπτη γεμάτη συμβολισμούς. Για να διατηρούν το άβατο της αυθεντίας. 

Μα αν αγνοήσεις το αυστηρό τους προσωπείο και τους κοιτάξεις με ανθρώπινο μέτρο κι ακόμα καλύτερα, αν γελάσεις μαζί τους, τότε εξαερώνεται και το μυστήριο και ο φόβος τους. 

Και γίνεται το “ορίζω” η μόνη απάντηση σε κάθε τάχα ευγενικό “ορίστε”

Ορίζω λοιπόν...

Έστω το σώμα μου. Σώμα υλικό, με βασικά δομικά στοιχεία τα άτομα. Πάνω μου εφαρμόζονται δυνάμεις. Και το σώμα μου δρά και αντιδρά.. Αναλύεται, συντίθεται, μετατοπίζεται, παραμορφώνεται. Δοκιμάζω την αντοχή της ύλης και των υλικών. Εφαρμόζω θεωρίες ελαστικότητας και μετράω την καταπόνηση και τη θλίψη. Σου φαίνονται αφύσικα;

Δύναμη

Η έννοια της δύναμης είναι θεμελιώδης, και όπως όλα τα θεμελιώδη δεν έχει ορισμό περιγραφής. 

Η δύναμη γίνεται αισθητή από τα αποτελέσματά της. Τα αποτελέσματα αυτά είναι η εφαρμογή έλξης ή άπωσης στο σώμα. Αν με έλξεις ή με απωθήσεις δύο πράγματα είναι δυνατόν να συμβούν. Να κινηθώ προς την κατεύθυνση της δύναμης που εφαρμόζεις πάνω μου ή να παραμορφωθώ.

Όταν δύο σώματα βρίσκονται σε επαφή, μεταξύ τους και αμοιβαία, αναπτύσσονται δυνάμεις ακριβώς εκεί που εφάπτονται (σημείο εφαρμογής). Λέγονται δυνάμεις επαφής. Αυτές οι δυνάμεις διέπονται από μια βασική αρχή. Την αρχή της δράσης – αντίδρασης :

Όταν ένα άλλο σώμα, ασκεί στο σώμα μου μια δύναμη, τότε το σώμα μου θα ασκήσει στο άλλο σώμα μια άλλη δύναμη που θα έχει τον ίδιο φορέα, το ίδιο μέτρο αλλά αντίθετη φορά. Κι αν αυτό το θεωρείς άδικο, θα σου πω : έτσι είναι η φύση, και στη φύση η έννοια του δικαίου δεν υπάρχει.

Όλα αυτά είναι παραδεκτά στη Στατική. Δηλαδή σε κείνη τη θεώρηση που τα σώματα τα θέλει απόλυτα στερεά και απαραμόρφωτα. Στη θεώρηση που οι δυνάμεις είναι ολισθαίνουσες στο σώμα μου. Γιατί δεν έχει σημασία το σημείο που εφαρμόζεις τη δύναμή σου αλλά μόνο το μέτρο της και η διεύθυνσή της.

Δ.Ε.Σ

Εγώ είμαι το μελετώμενο σώμα. Και το σώμα μου έρχεται σε επαφή με άλλα σώματα. 

Αν απομακρύνεις τα άλλα σώματα από κοντά μου και αντί για σώματα αφήσεις μόνο τις δυνάμεις τους τότε θα έχεις το Διάγραμμα Ελευθέρου Σώματος. Το διάγραμμα – πρόσεξε - όχι το σώμα μου. Αυτό πια είναι ελεύθερο. 

Σ αυτό το διάγραμμα - και όχι στο σώμα μου - θα έχεις τη δυνατότητα να συνθέσεις τις δυνάμεις σου, να τις αναλύσεις, να τις μετατοπίσεις, να εφαρμόσεις την αρχή της επαλληλίας. Όμως όλες οι δυνάμεις σου θα ολισθαίνουν πάνω μου. Όλα αυτά αν παραμείνω Στατική. Μην το ξεχνάς αυτό.

Γιατί όταν και αν πάψω να είμαι στατική, τότε πάνω μου θα εφαρμόζονται οι αρχές της αντοχής των υλικών. Και η αντοχή των υλικών ανήκει επίσης στη μηχανική αλλά σε αντίθεση με τη στατική, θεωρεί ότι τα σώματα είναι παραμορφώσιμα. Ίσως γι αυτό να είναι η αγαπημένη μου.

Εδώ θα κάνω εκείνο το – απαιτούμενο – διάλειμμα, να σηκώσω το σώμα μου απ το τραπέζι της φυσικής ανατομίας και να σε αφήσω να εμπεδώσεις τη στατική μου, να μου πεις τις απορίες σου ή και τις ενστάσεις σου. 

Στο επόμενο κεφάλαιο θα σου μιλήσω για την αντοχή του υλικού μου σώματος.

Διάλειμμα....

θα ξανάρθω...

Ο δρόμος άδειος... τα μαγαζιά έρημα σχεδόν... μα πού πήγαν;

α! εδώ είστε πουλάκια μου... παρεάκια, κουβεντούλες... μην απομακρύνεσαι πολύ να σε βλέπω ε;

επ! κοριτσίστικες κουβέντες... εει εσύ εκεί κρυφακούς πονηρούλη;

η επιτροπή των καλλιστείων... πρώτο παγκάκι πίστα (κι ο οδυσσέας κρυφοκοιτάει τάχα αδιάφορος)

έλα κοριτσάκι μου, φτάνει τόσο. Πάμε να ξεκουραστούμε γιατί σου έχω έκπληξη το βράδυ.

Σε κρατάω ομορφιά μου, μη φοβάσαι...

εδώ είμαι... σας έχω το νού μου... θα κάνω ησυχία και θα σας περιμένω...

άρχισαν να έρχονται τα παλληκάρια.. καλώς τα μου...

μαζευόμαστε σιγά σιγά... έχουμε και να παίξουμε...

Ουπς! Νάτο! Πάμε βόλτααα!! ελάτε!

Ολα τ αστεράκια εδώ! Άντε καλή σας βόλτα. Να τραγουδάτε να χαίρεστε! Να μου προσέχετε ε;

εγώ εδώ θα είμαι να σας καμαρώνω... να πλημμυρίζω από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη για όσα μου μαθαίνετε κάθε στιγμή. για την ευλογία της χαράς...

θα ξανάρθω...

Τα χουφταλάκια...

Πριν πολλά χρόνια, ξεκινάω με τη φίλη μου τη Βάσω (ναι αυτή με το σκουλήκι), να πάμε στη βόρεια Εύβοια για διακοπές. Φτάσαμε με φέρρυ στην Αιδηψό. 

Βγαίνουμε επιτέλους στο λιμάνι, αφού προηγουμένως με έχει κάνει ρεζίλι και στο έμπα και στο έβγα, γιατί καθόταν μπροστά από το αυτοκίνητο κούναγε χέρια πόδια και φώναζε όσο πιο δυνατά μπορούσε “Πάρτο δεξιάααααα…..Οοοοχι οοοχι έτσιιι! Πάρτο αλλιώωως… Κόοοοοψε κόψε σου λεεεεω….ελα ελα όπως είσαι… Πρόσεχεε” και όλα αυτά χωρίς να ξέρει τίποτα από οδήγηση.

 Ήξερε όμως ότι αυτό με κάνει έξαλλη και το χαιρόταν!

Βγαίνοντας από το λιμάνι δυό δρόμοι ανοίγονταν μπροστά μας. Ο ένας δεξιά ο άλλος αριστερά.

“Από πού να πάω;” ρωτάω με αγωνία, γιατί οι από πίσω ήταν αφηνιασμένοι. 

Η Βάσω είχε το χέρι στο σαγόνι και το ύφος βαθιάς περισυλλογής.
 “Λέγε καλέ και θα μας δαγκώσουν!”, αλλά ο μεγάλος Μανιτού δε μίλησε.

Από πίσω είχαν αρχίσει να ακούγονται τα χαριτωμένα “Προχώρα μωρήηηηηη” και όλα τα σχετικά που φαντάζεστε.
Παίρνω την τύχη μας στα χέρια μου και στρίβω αριστερά.
 “Οχι, Οχι από δω! Μπες στο πρώτο δεξιά και σταμάτα!”
 Το “σταμάτα” μια κουβέντα είναι.
 “Έτσι που τα ‘κανες, θα πάμε από τον μέσα δρόμο τώρα, αλλά προσοχή στα χουφταλάκια μου!” ακούστηκε η μομφή!
 “Ποιά χουφταλάκια; Τι είναι τα χουφταλάκια;”
 Εκείνη απλώς χαμογέλασε και είπε “Ξεκίνα! Το πρώτο δεξιά και όλο ευθεία”.

Μπαίνω στην ευθεία και ξαναρωτάω “Θα μου πεις τι είναι τα χουφταλάκια επιτέλους;”
 Κοίταξε γύρω-γύρω με ύφος “να κάπου εδώ το είχα..” και ξαφνικά σταματάει το βλέμμα της μπροστά μας. 

Φωτίζεται και μελώνει όλο της το πρόσωπο με μια γλύκα ανείπωτη.

“Να ένα”, είπε τρυφερά. “Πρόσεχε. Μην κορνάρεις και μην προσπεράσεις!”

Ακολουθώ το βλέμμα της και βλέπω ένα παππουδάκι που πηγαίνει αργά- αργά κι αμέριμνα στη μέση (εντελώς στη μέση όμως!) του δρόμου.

“Και τι κάνουμε τώρα;”
 “Τίποτα. Ακολουθείς από απόσταση. Μην ακούσει το αυτοκίνητο και τρομάξει!”
 Αν μπορούσε να ακούσει, θα το είχε ακούσει ήδη, σκέφτηκα, αλλά δεν το σχολίασα.
 “Και μέχρι πότε θα πηγαίνουμε έτσι;”
 “Μέχρι να φύγει από το δρόμο.”
 “Κι αν πηγαίνει μακριά;”
 “Έλα μωρέ! Πόσο μακριά μπορεί να πηγαίνει;”
 “Σωστά! Πόσο μακριά να πηγαίνει; Δεν θα είναι γύρω στα 90 τώρα; ”
 “Έλαααα, μη μιλάς έτσι για τα χουφταλάκια μου!”

Αυτό το “μου” με ξένιζε. Την έβλεπα με την μπέρτα του Ζορρό (τότε δεν υπήρχε ακόμα ο Σούπερμαν – και μην ακούσω σχόλιο περί ηλικίας) να τον προστατεύει.

Για καλή μου τύχη το παππουδάκι ήταν κοινωνικός άνθρωπος και τον φώναξαν από ένα πεζοδρόμιο και πήγε προς τα κει.

“Περνάω!”, είπα αποφασιστικά.
 “Πρόσεχε!” είπε απειλητικά.

Πέρασα σαν να οδηγούσα ανάμεσα σε αυγά και η προσπέραση έγινε αναίμακτα.
Βγήκαμε στο δρόμο για τα Ίλια. 

Βρήκαμε και το δωμάτιο και ήταν η στιγμή της απόλυτης απόλαυσης και ηρεμίας.
Μπροστά μόνο θάλασσα και πράσινο.
Τακτοποιηθήκαμε, μοιράσαμε κρεβάτια (με το σχετικό αντάλλαγμα για να πάρω το κοντά στο παράθυρο), βαλίτσες τσάντες και με τούτα και με κείνα έφτασε τ απόγευμα.

“Θα πάμε στη θάλασσα;” ρώτησα με λαχταρα η άσχετη.
 “Θάαλαασσααα;;;;” (λες και είχε ακούσει ότι θα κάνουμε αναρρίχηση στον Όλυμπο). “Όχι βέβαια! Θα πάμε στην Αιδηψό!”

“Γιατί πουλάκι μου θα πάμε στην Αιδηψό; Από κει δεν ήρθαμε;”
 “Θα δεις!”

Ήταν ειδήμων της περιοχής. Τι μπορούσα να πω εγώ; Είμαι και καλός άνθρωπος… Και πήγαμε στην Αιδηψό.

Περπατούσαμε… Περπατούσαμε… Είχα την εντύπωση ότι κάτι ψάχναμε αλλά δε μου έλεγε.
Κάποια στιγμή έθεσα veto.

“Εγώ θα κάτσω ΕΔΩ! Κουράστηκα! Θέλω καφέ, θέλω τσιγάρο, ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΣΩ!!!”
 “Εντάξει! Να εκεί θα κάτσουμε!”

Το μαγαζί ήταν γεμάτο παππούδες και γιαγιάδες και είχε μια τεράστια ταμπέλα “ΛΟΥΚΟΥΜΑΔΕΣ”.

“Πες μου ότι δεν το περάσαμε όλο αυτό για να φας λουκουμάδες!”
 “Γιατί; Τι έχεις με τους λουκουμάδες;”

Τι να σχολιάσεις…

“Ένα σωρό μαγαζιά περάσαμε που ήταν πιο χαλαρά. Εδώ που είναι πήχτρα θα κάτσουμε;;”
 “Ναι! Γιατί τα χουφταλάκια μου ξέρουν που έχει καλούς λουκουμάδες. ”

Δε μίλησα… Αφού τους λαχτάρησε τόσο, ας φάει το παιδί.
 Καθίσαμε. Στο σερβιτόρο ζήτησα έναν καφέ και μια μερίδα λουκουμάδες.

“Θα φας λουκουμάδες;”, με ρώτησε με έκπληξη.
 "Εγώ όχι. Εσύ δεν ήθελες λουκουμάδες; Γι αυτό δε με τραβολογάς τόση ώρα;”

Γυρνάει στο σερβιτόρο και λέει αγέρωχα:
 “Όχι λουκουμάδες. Έναν ελληνικό σκέτο θα πάρω εγώ!”

Ε! Είχε έρθει ή ώρα για εξηγήσεις.

“Κοίτα τους”, μου λέει. “Κοίτα τους και απόλαυσέ τους... Κοίτα το ύφος τους όταν έρχονται οι λουκουμάδες. Κοίτα το ύφος τους όταν τους τρώνε! Είναι σαν μικρά παιδιά που τους χάρισες το πιο πολύτιμο παιχνίδι. Απλά κοίτα τους… Αυτή την εικόνα ήθελα να ρουφήξω, για να θυμηθώ τα σημαντικά.”

Απόμεινα να τους κοιτάω και τους άφησα να με παρασύρουν στη γαλήνη της ηλικίας τους και τη χαρά του μικρού παιδιού. Αφέθηκα να μου μεταγγίσουν τα σημαντικά.

Εκείνο το καλοκαίρι έγιναν και δικά μου τα χουφταλάκια. Μια λέξη τόσο μα τόσο τρυφερή… Από τότε κάθε χρόνο έκανα το προσκύνημα στην Αιδηψό.

Αν πάτε και το βρείτε μπροστά σας να περπατάει αμέριμνο, να μου το προσέξετε. Μην του κορνάρετε και μου τρομάξει.

...συνεχίζεται...


(Tώρα τελευταία, τα στατιστικά του μπλόγκερ μου έδειξαν οτι κάποιος διάβασε “Το σκουλήκι”. Μια εντελώς αληθινή ιστορία που αγαπώ ιδιαίτερα και που ακόμα με κάνει να γελάω. Σε κείνον τον αναγνώστη, αφιερώνω Τα χουφταλάκια Μου :) )


υγ ετεροχρονισμένο.  Χουφταλάκι είναι: ό,τι κρατώ μέσα στη χούφτα μου τρυφερά και απαλά για να μη μου ραγίσει, να μη κρυώσει, να μη μου χτυπήσει... να το προσέχω σαν πολυτιμάκι...