Γράψε...δε γράφω...Μη γράφεις...θα γράψω!

Να πω να μην πω να πω να μην πω να πω να μην πω να πω να μην πω....

δε θέλω να γράψω άλλο ένα κείμενο για την πλατεία και ο,τι σημαίνει σήμερα αυτή η λέξη (την εποχή του 'Πάμε πλατεία” του Λαζόπουλου, σήμαινε κάτι άλλο). Όμως δε μπορώ να παραστήσω την ανήξερη και να κάνω ότι δεν κοιτάω. Να κάνω ότι δεν ξέρω τι γίνεται -αν υποθέσουμε ότι ξέρω τι γίνεται. (Κάτι πρέπει να κάνω με τις κυριολεξίες που με ταλαιπωρούν.)

Γιατί θες να γράψεις; Γιατί συμβαίνει. Γιατί το κουβεντιάζουμε. Γιατί συναντιόμαστε και ακούω να με ρωτάνε “πήγες πλατεία;” “πας πλατεία;” Γιατί υπάρχει! Γιατί δε μπορώ απλώς να κάνω ότι το αγνοώ, ακριβώς επειδή δεν το αγνοώ.

Γιατί δεν θες να γράψεις; Γιατί γράφουν όλοι γι αυτό. Γιατί όσοι γράφουν φαίνεται να έχουν γνώση των πραγμάτων και αυτό τους δίνει το “δικαίωμα” να έχουν και άποψη.... (ναι ναι ξέρω όλοι έχουμε άποψη... ή τουλάχιστον θα έπρεπε να έχουμε)

Ε, λοιπόν εγώ δεν έχω άποψη! Γιατί δεν ξέρω τι γίνεται εκεί. Ξέρω μόνο αυτό που είδα τη μια φορά που πήγα. Με πλήγωσε. 

Εντάξει, με πείραξε η τσίκνα... με πείραξε όλο αυτό που έμοιαζε με πανηγύρι.
Ξέρω και τον αντίλογο. Τον λέω και στον εαυτό μου.
Όμως με πλήγωσε αυτό που βίωσα.
Με πείραξε που στήνονταν μαμάδες και μπαμπάδες με παιδάκια μπροστά σε μια τεράστια σημαία με τον Κολοκοτρώνη στη μέση και έβγαζαν αναμνηστικές φωτογραφίες. Δεν θέλω να είναι μνημείο όλο αυτό.

Ναι ξέρω τον αντίλογο.
Εστω και έτσι κατέβηκε ο κόσμος στην πλατεία. Ε και; Και λάμπες όταν μοίραζε ο Σκάι, γέμισαν οι πλατείες. Αυτό είναι το ζητούμενο;
Με πειράζει που το να πάω πλατεία, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιώ, κατευνάζει το θυμό μου. Μου δίνει την ψευδαίσθηση ότι κάτι έκανα.
Ε, λοιπόν δεν έκανα τίποτα με το να κατέβω να κάνω βόλτα και να νιώθω τουρίστας στην πλατεία.

Γιατί ο,τι συνέβαινε εκεί, δε με άγγιξε. Δε με πήρε μαζί του. Ακούω το Νιόνιο να λέει το τραγούδι και νιώθω συγκίνηση. Πήγα στην πλατεία και δεν ένιωσα τίποτα πέρα από απορία και θλίψη...

Ένιωθα ότι παρατηρώ τον κόσμο με ορθάνοιχτα μάτια γεμάτα απορία.

Δεν ένιωσα κανένα χτυποκάρδι.

Δεν ένιωσα τίποτα οικείο.

Δεν υπήρχα σε τίποτα απ όσα συνέβαιναν.

Ούτε στις μούντζες, ούτε στα ουστ, ούτε στις λαϊκές συνελεύσεις, ούτε σ΄αυτή την παράξενη χαρά που έβλεπα σε κάποιους.
Ένιωσα... μόνη και ξένη. 

Και δεν θέλω να γράψω για όλα αυτά, ακριβώς για τον ίδιο λόγο.
Ξέρω πως γράφοντας, εκτονώνω ένα μέρος του θυμού μου. Και δε θέλω. Αυτός ο θυμός έχει λόγο ύπαρξης και θέλω - και πρέπει - να εκτονωθεί στο σωστό χρόνο με το σωστό τρόπο. 

Όχι, δεν εννοώ ότι πρέπει να υπάρχει βία για να πετύχουμε κάτι. Δεν ξέρω τι πρέπει να υπάρχει. 

Ξέρω ότι δεν είναι πολιτικά ορθό, να λέω απλώς τι δε μου άρεσε χωρίς να έχω μια εναλλακτική πρόταση. (αυτό δεν είναι το πολίτικαλυ κορέκτ?).

Μα εκεί είναι η διαφορά. Δεν είναι θέμα αρεσκείας. Αυτό που ένιωσα με πλήγωσε. Με πείραξε. Όπως θα με πείραζε αν κάποιος κακολογούσε και πρόσβαλλε κάποιον αγαπημένο μου.

Νιώθω ντροπή που το βλέπω έτσι. Ίσως γιατί κάπου βαθιά μέσα μου δεν θα ήθελα να είναι όπως το νιώθω. Γι αυτό και σε κάθε σχετική κουβέντα, σκύβω το κεφάλι, σιωπώ και  θέλω να αλλάξει γρήγορα το θέμα.

Σχωράτε με για την α-πολιτική ματιά μου... και για το “ασυνάρτητο” κείμενο, αλλά με πληγώνει η πλατεία...


Το πνεύμα των δωματίων... αμήχανο και αναστατωμένο.