Είναι κάποιες στάσεις, που σε κάνουν να καμαρώνεις. Καμαρώνεις γι όποιον την έχει. Καμαρώνεις για τον εαυτό σου όταν τα καταφέρνεις. Κι όταν ξεφεύγεις, έρχονται οι φίλοι, οι δικοί, ο σύντροφος να σε κάνει με τη στάση του να νιώσεις καθαρός απ ό,τι σε λερώνει.
Αυτή τη στάση, την καθάρια την ξάστερη την περιγράφει ο κύριος Κόϋνερ, με δύο μικρά συγγενικά κείμενα. Δεν μου πήγαινε η καρδιά να τα χωρίσω κι έτσι θα τα παραθέσω και τα δύο.
Αυτή τη στάση, την καθάρια την ξάστερη την περιγράφει ο κύριος Κόϋνερ, με δύο μικρά συγγενικά κείμενα. Δεν μου πήγαινε η καρδιά να τα χωρίσω κι έτσι θα τα παραθέσω και τα δύο.
Για τη στάση
Η σοφία είναι αποτέλεσμα της στάσης.
Επειδή όμως δεν είναι και στόχος της στάσης, δεν μπορεί να παρακινήσει κανένα στο να μιμείται τη στάση.
Εσείς δεν τρώτε όπως εγώ. Αν όμως φάτε με τον δικό μου τρόπο θα σας ωφελήσει.
Αυτό που λέω τώρα: οτι οι πράξεις ξεκινάνε από τη στάση, ίσως νάναι έτσι. Για να γίνει όμως έτσι πρέπει πρώτα να βάλετε σε τάξη τις ανάγκες.
Συχνά, είπε ο στοχαστής, βλέπω ότι έχω τη στάση του πατέρα μου. Ποτέ όμως δεν κάνω τις ίδιες πράξεις με τον πατέρα μου. Γιατί ενεργώ διαφορετικά; Γιατί οι ανάγκες είναι διαφορετικές. Βλέπω όμως ότι η στάση κρατάει περισσότερο από τον τρόπο δράσης: αντιστέκεται στις ανάγκες.
