Είναι κάποιες στάσεις, που σε κάνουν να καμαρώνεις. Καμαρώνεις γι όποιον την έχει. Καμαρώνεις για τον εαυτό σου όταν τα καταφέρνεις. Κι όταν ξεφεύγεις, έρχονται οι φίλοι, οι δικοί, ο σύντροφος να σε κάνει με τη στάση του να νιώσεις καθαρός απ ό,τι σε λερώνει.
Αυτή τη στάση, την καθάρια την ξάστερη την περιγράφει ο κύριος Κόϋνερ, με δύο μικρά συγγενικά κείμενα. Δεν μου πήγαινε η καρδιά να τα χωρίσω κι έτσι θα τα παραθέσω και τα δύο.
Αυτή τη στάση, την καθάρια την ξάστερη την περιγράφει ο κύριος Κόϋνερ, με δύο μικρά συγγενικά κείμενα. Δεν μου πήγαινε η καρδιά να τα χωρίσω κι έτσι θα τα παραθέσω και τα δύο.
Για τη στάση
Η σοφία είναι αποτέλεσμα της στάσης.
Επειδή όμως δεν είναι και στόχος της στάσης, δεν μπορεί να παρακινήσει κανένα στο να μιμείται τη στάση.
Εσείς δεν τρώτε όπως εγώ. Αν όμως φάτε με τον δικό μου τρόπο θα σας ωφελήσει.
Αυτό που λέω τώρα: οτι οι πράξεις ξεκινάνε από τη στάση, ίσως νάναι έτσι. Για να γίνει όμως έτσι πρέπει πρώτα να βάλετε σε τάξη τις ανάγκες.
Συχνά, είπε ο στοχαστής, βλέπω ότι έχω τη στάση του πατέρα μου. Ποτέ όμως δεν κάνω τις ίδιες πράξεις με τον πατέρα μου. Γιατί ενεργώ διαφορετικά; Γιατί οι ανάγκες είναι διαφορετικές. Βλέπω όμως ότι η στάση κρατάει περισσότερο από τον τρόπο δράσης: αντιστέκεται στις ανάγκες.
Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπορούν να ενεργήσουν παρά μονάχα μ΄ έναν τρόπο αν δε θέλουν να χάσουν την αξιοπρέπειά τους. Γι αυτό, επειδή δεν μπορούν να συμβαδίσουν με τις ανάγκες χάνονται εύκολα. Μα εκείνος που έχει μια δική του στάση μπορεί να κάνει πολλά δίχως να χάσει την αξιοπρέπειά του.
Σοφή στους σοφούς είναι η στάση
Κάποτε επισκέφτηκε τον κ. Κ ένας καθηγητής της φιλοσοφίας κι άρχισε να του μιλάει για τη σοφία του. Μετά από λίγη ώρα ο κ. Κ είπε στον καθηγητή: Κάθεσαι ενοχλητικά, μιλάς ενοχλητικά, σκέφτεσαι ενοχλητικά.
Σαν τ΄ άκουσε αυτό ο καθηγητής θύμωσε και του είπε: Δε μ΄ ενδιαφέρει τι σκέφτεσαι για το άτομό μου, μ΄ ενδιαφέρει να μάθω τη γνώμη σου γι αυτά που λέω.
Αυτά που λες δεν έχουν περιεχόμενο, αποκρίθηκε ο κ. Κ. Σε βλέπω να βαδίζεις αδέξια, και το βάδισμά σου δεν έχει προορισμό. Μιλάς σκοτεινά και η ομιλία σου δε φωτίζει τίποτα. Βλέποντας τη στάση σου, παύει να μ΄ ενδιαφέρει ο στόχος σου.
Μπέρτολτ Μπρέχτ, “Ιστορίες του κ. Κόϋνερ”, Εκδόσεις Θεμέλιο
Είναι πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό, έτσι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου θύμισε κάτι γενικότερο που έλεγε ένας δάσκαλός μου: Τίποτε από όσα εκδηλώνονται ως συμπεριφορά ενός ατόμου δεν εξαιρείται από το σύνολο του δυναμικού και της προσωπικότητάς του. Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να ερωτευτεί κάποιον και μόνον ακούγοντας τη φωνή του.
(Εγώ πάντως στη ζωή μου έχω προσπαθήσει πολύ να καταργήσω αυτή την αρχή, κυρίως με το ντύσιμο. Δεν έχω ακόμα απάντηση. Το παλεύω ακόμα.) ;))
Καλώς ήρθες στο φτωχικό μας! Πέρασε να σε τρατάρουμε κάτι τις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου επιτρέπεις να του κάνω μια άλλη διατύπωση; όλα όσα εκδηλώνουμε (ως συμπεριφορά) συμμετέχουν και δηλώνουν αυτό που είμαστε. ναι; Και αυτό εξηγεί το γιατί μπορείς να ερωτευτείς κάποιον μόνο ακούγοντας τη φωνή του...
Και τώρα να το αντιστρέψω λίγο;
Τι μπορεί να οδηγήσει κάποιον να ερωτευτεί κάποιον άλλον μόνο από τη φωνή του;
Χαίρομαι πολύ που το σκάκι παίζει με τον κύριο Κόυνερ! Πολύ ενδιαφέροντες οι απόψεις του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνο που βρίσκω εντυπωσιακό είναι πώς καμιά φορά συνειδητοποιείς τη δική σου στάση όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τις στάσεις των άλλων. Τότε αντιλαμβάνεσαι ξαφνικά τις αποστάσεις και τις συγγένειες.
Το ένστικτο, υποθέτω. Δεδομένου ότι ο έρωτας είναι κάθετο αίσθημα (με ερωτηματικό αυτό γιατί ίσως είναι σωστότερο να θεωρείται συγκίνηση), η φωνή κάποιου δεν μπορεί να αποσπαστεί από το όλον, οπότε πιθανότατα περιλαμβάνει μέρος της ουσίας του αντικειμένου του έρωτα.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Το ίδιο δεν είναι και αντεστραμμένο; Πού το πας; Για πες...) ;)
Προσπαθώ να ακολουθήσω τη συλλογιστική του πρώτου σχολίου και να "δοκιμάσω" την ισχύ της συνεπαγωγής. Όμως με δύο σχόλια έχεις ανοίξει τουλάχιστον πέντε τεράστια θέματα. Η στάση, Ο έρωτας, η φωνή, η συγκίνηση, το ντύσιμο και η σημειολογία του (το οτι δεν το σχολίασα ακόμα δε σημαίνει ότι πέρασε απαρατήρητο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τη συνεπαγωγή τώρα, ή αλήθεια είναι οτι δε μου βγαίνει. Το αν μια φωνή μπορεί να μου προκαλέσει τέτοια συγκίνηση, αυτό νομιζω οτι οφείλεται στις μνήμες μου και όχι στην προσωπικότητα του άλλου, που μπορεί να "βγαίνει" στη φωνή του. εκτός άν... (ξαφνική σκέψη) εκτός αν αυτό που είμαι εγώ με οδηγεί στο να ερωτευτώ τη φωνή του άλλου. Εννοώ αν τελικά όλη αυτή η συνεπαγωγή έχει το ίδιο αντικείμενο... (κάτι τέτοιο μου λές;)
Φαούδι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι όντως εντυπωσιακό το πώς οι αντιδράσεις των άλλων σε μια "στάση" μπορούν να δείξουν "αποστάσεις και συγγένειες" - όπως λες και να φανερώσουν πράγματα που δεν φανταζόμασταν καν οτι υπάρχουν (και για τον εαυτό μας και για τους άλλους.
Αν κατάλαβα καλά τι λες, ναι, κάτι τέτοιο εννοώ. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κατάλαβα καλά τι λες": η ιστορία της ζωής μου σε πέντε λέξεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΆνοιξες πολλά θέματα όμως... Μήπως να φτιάξουμε ένα μπλόγκ όπου όσοι θέλουμε μόνο θα "διαλεγόμαστε", έτσι, χωρίς την αφορμή ή το άλλοθι της ανάρτησης... Να την αφήσουμε να παίρνει το δικό της δρόμο. Ένα μπλόγκ που θα έχει μόνο σχόλια...
χα, τελικά δεν υπάρχει κανείς που δεν έχει σκεφτεί κάτι τέτοιο...
ΑπάντησηΔιαγραφή(η μανία μου με τα συνεργατικά ποστ ανήκει στην ίδια κατηγορία) :)))
Συν-εργατικά ποστ!!! Με ανατρίχιασες :))
ΑπάντησηΔιαγραφή