Καρπούζι Καρδιά Κουτάλι...

Αγόρασα καρπούζι. Το πρώτο καρπούζι της χρονιάς. Το έκοψα στη μέση - κατακόκκινο - σκίστηκε μόλις ακούμπησα το μαχαίρι πάνω του. Το έβαλα στο ψυγείο. Αυτόματες κινήσεις. Το σκεφτόμουν όλο το μεσημέρι. Καρπούζι με φέτα και φρυγανιές. Και σκέτο δε με χαλάει.

Το απόγευμα, βγάζω το μισό και βρίσκομαι μπροστά του με μια περίεργη αμηχανία. Κοιτάω για μαχαίρι στην πιατοθήκη... το βλέπω, απλώνω το χέρι μου αλλά κι αυτό διστάζει. Πάει προς το κουτάλι. Χαμογελάω λες και κάνω σκανδαλιά.

- Θα το φάω με κουτάλι και στο ζουμί που θα μείνει στον πάτο θα βουτήξω φρυγανιά... σκέφτομαι

- Όχι, δεν είναι σωστό... μου απαντάω

- Από την άκρη θα ξεκινήσω, δεν θα πειράξω την καρδιά, σκέφτομαι

- Είναι άδικο για τους άλλους όμως... μου απαντάω

- Πόσο θάθελα να φάω μόνο την καρδιά και ας το πετάξω το υπόλοιπο, σκέφτομαι

- Ναι, κι όλοι οι υπόλοιποι το ίδιο θέλουν. Κόψε μια φέτα και βάλτην σε ένα πιάτο και σταμάτα τα παιδιάσματα... μου απαντάω

Μα ποιοι άλλοι; Δεν υπάρχουν πια οι άλλοι. Δεν υπάρχει κανείς να αδικηθεί. 

Μπορώ να φάω μόνη μου την καρδιά και το υπόλοιπο να το κάνω ό,τι θέλω. Ακόμα και να το πετάξω.
Και μπορώ να το φάω από δω! Με κουτάλι!
Και ναι! μπορώ να βουτήξω και φρυγανιά μέσα και κανείς να μην ενοχληθεί...

Μου χαμογέλασα...

Για δες... μπορώ ακόμα, να κόψω μια φέτα μεγάλη και να τη φάω κατευθείαν, όπως το πιτσιρίκι που ήμουν - κι ας γεμίσει το μπλουζάκι μου ζουμιά κι ας κολλάω. 

Κανείς δεν θα το πάρει χαμπάρι και κανείς δεν θα στερηθεί την καρδιά! 

Για δες... η καρδιά στην απόλυτη διάθεσή μου!

...έφαγα τη μισή. Το κουτάλι μου δεν βγήκε ακόμα από τις συνήθειές του. Δεν μπόρεσε να πάει παραπέρα. Του χαμογέλασα. Σιγά σιγά φιλαράκο... Όλα θα γίνουν.