είναι κάτι δέντρα...

Είναι κάτι δέντρα, που τα καμαρώνεις. Που λαχταράς να κάτσεις στον ίσκιο τους, να σε γλυκάνει ο αέρας που τους μιλάει, να παίξεις με το φως που παίζει με τα φύλλα τους, να σου δώσει δύναμη ο κορμός τους, να νιώσεις σιγουριά για τις ρίζες τους. Τις ρίζες που τις μεγάλωσαν μόνα τους, με γή νερό και ήλιο. Μέρα τη μέρα...
Είναι κάτι δέντρα με καρπούς ζηλευτούς... Που νιώθουν όλη την ομορφιά και τη δύναμη που έχουν.

Είναι και κάτι άλλα δέντρα, πού δεν κατάφεραν να βρουν τη ρίζα τους. Που δε μπορούν να νιώσουν τη δύναμη του κορμού τους . Που δεν τολμούν να σε δροσίσουν με τον δικό τους ίσκιο. Που φοβούνται το αεράκι και σκύβουν να κρύψουν τα φύλλα τους στο χώμα.

Είναι κάτι δέντρα που δε μπόρεσαν να δουν την ομορφιά τη δική τους και ζήλεψαν τη δόξα των ανθρώπων.
Κι έτσι, έγιναν καλλιεργημένα δέντρα.  Για να αρέσουν σε καλλιεργημένους ανθρώπους. Μα χάσαν την ομορφιά τη δική τους και το μόνο που κατάφεραν είναι να γίνουν ανθρωπάκια.

Κι εγώ, επειδή είμαι μεγαλόψυχη και γενναιόδωρος άνθρωπος, θα τους χαρίσω ένα τραγουδάκι.  

Ανθρωπάκια

Μουσική - Στίχοι: Εύα Λουκάτου

Ερμηνεία: Σοφία Παπάζογλου

Δίσκος : :Έτσι θα γίνει

update (pou lene kai oi aggloi): Επειδή άμεσα έλαβα "μηνύματα" για τις διαφορετικές μορφές "ανάγνωσης" και ερμηνείας της ανάρτησης - κι αυτό βεβαίως έχει το ενδιαφέρον του - θα ήθελα να ενημερώσω ότι η "μούσα" μου για το συγκεκριμένο κείμενο είναι η παντός είδους λογοκλοπή (clopy-paste pou lene kai oi aggloi) και κυρίως η συνειδητή.  Κι ας ποιούν τους παπίες οι καλλιεργημένοι...