προ-δίνω

Και όσο οι λέξεις μου παίζουν κρυφτό ή μου κρατάνε μούτρα ή μου κάνουν τεστάκια να βεβαιωθούν για τον έρωτά μου, εγώ βουτάω σε λέξεις που με κρατάνε όρθια. Επιστροφή στις πηγές το λένε; Να πίνω να ξεδιψάω τη λαχτάρα μου.  Και πάλι ο κ.Κ. που με κανακεύει και χαϊδεύει τις ενοχές μου για όσα προ-δίνω ή όσα νομίζουν ότι τα πρόδωσα (ίσως μέσα σ αυτά να είναι και οι λέξεις μου).

"Για την προδοσία

Πρέπει να κρατάμε μιάν υπόσχεση;

Πρέπει να δίνουμε μιάν υπόσχεση;

Εκεί που χρειάζονται υποσχέσεις δεν υπάρχει τάξη.

Πρέπει λοιπόν να οικοδομηθεί η τάξη.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα.

Τι υπόσχεται το χέρι στο κεφάλι;

Ότι θα παραμείνει χέρι και δε θα γίνει πόδι.

Γιατί το χέρι γίνεται, κάθε εφτά χρόνια, κι ένα άλλο χέρι.

Όταν δώσεις σε κάποιον μιάν υπόσχεση και κατόπιν τον προδώσεις είναι σίγουρο ότι πρόδωσες τόν ίδιον άνθρωπο;

Όταν δίνεις σ΄έναν άνθρωπο μιάν υπόσχεση κι αυτός βρίσκεται αδιάκοπα κάτω από διαφορετικές συνθήκες που σημαίνει οτι αλλάζει αδιάκοπα ανάλογα με τις συνθήκες και γίνεται άλλος άνθρωπος, πώς είναι δυνατό να κρατήσεις μιάν υπόσχεση που έδωσες σε κάποιον άλλο;

Αυτός που σκέφτεται προδίνει. Αυτός που σκέφτεται δεν υπόσχεται τίποτα εκτός από τ΄ότι θα εξακολουθήσει πάντα να σκέφτεται."

Μπέρτολτ Μπρέχτ, "Ιστορίες του κ. Κόϋνερ", Εκδόσεις Θεμέλιο.