Σελίδες

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα καταιγιστικές ασυναρτησίες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα καταιγιστικές ασυναρτησίες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Παράδοξα Ουσιαστικό

Να μένεις στα ουσιαστικά. Να ψάχνεις την ουσία...
Και σαν υπάκουο παιδί αναζητούσα την ουσία. Αυτό με ψήλωνε, με έκανε να νιώθω μοναδική και ιδιαίτερη. Μέχρι που έγινα ανυπάκουη ενήλιξ και σταμάτησα να ψηλώνω. Κι όσο δεν ψήλωνε ο νους δεν ήξερα που να βρω την ουσία, που να αναζητήσω το ουσιαστικό.

Ίσως έχεις καταλάβει ότι κανόνες μου ορίζουν τη ζωή. Ίσως έχεις καταλάβει ότι όταν οι λέξεις μου στενεύουν, γίνομαι σχήμα λόγου – το κατ εξοχήν. Κι όταν χάνω τον ορισμό μου τρέχω στους κανόνες μπας και βρω πως με ορίζουν οι ειδικοί και οι ειδήμονες.

Εν αρχή ην ο Λόγος. / Πρωταρχικά είναι η λογική;
  1. Το ουσιαστικό είναι μέρος του λόγου. / το ουσιαστικό είναι μέρος της λογικής
  2. Τα ουσιαστικά χωρίζονται σε κύρια και κοινά. / και κύριο και κοινό στην ουσία δεν υπάρχει; Ή το ένα ή το άλλο; Το κυρίως ουσιαστικό για μένα δεν μπορεί να είναι και κοινά ουσιαστικό
  3. Τα Κύρια Ουσιαστικά είναι Ονόματα. / Οι ανώνυμοι αποκλείονται
  4. Τα Κύρια Ουσιαστικά αρχίζουν με Κεφαλαίο. / πεζή αρχή μη επιτρεπτή; 
  5. Τα Κύρια Ουσιαστικά δεν έχουν πληθυντικό. / Στα Κύρια δε μπορούμε να είμαστε μαζί
  6. Τα κοινά, δείχνουν (δεν είναι) πράγματα και πρόσωπα και τόπους και αφηρημένες έννοιες και καταστάσεις. / ...;
  7. Κάθε ουσιαστικό έχει μια κατάληξη, η οποία εξαρτάται: / χωρίς κατάληξη δεν υπάρχει ουσία; 
  8. Από το γένος. / Η γενιά μου και το γένος μου θα ορίσει την κατάληξη της ουσίας; 
  9. Από τον αριθμό. / Το πόσοι είμαστε θα ορίσει την κατάληξη της ουσίας; 
  10. Από την πτώση. / Από το είδος της πτώσης μου εν τέλει ορίζεται και το αν υπήρχε το ουσιαστικό στην πορεία μου
Αν θέλω να βρω το ουσιαστικό που αναζητώ πρέπει:
  • να μην είμαι μέσα στο ανώνυμο πλήθος; 
  • να ξεκινάω Πάντα Με Κεφαλαία; 
  • να είμαι πάντα ενική; 
  • να κρύψω τη γενιά μου - να αγνοήσω το γένος μου; 
  • και – εν τέλει - να προετοιμάσω την πτώση μου...

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

α-ταξία


Πλήκτρα γράμματα πλήκτρα γράμματα – όλη μέρα η σκέψη μου επιβάλλει σε γράμματα να στοιχηθούν. Τα αποδομείς τα επαναφέρεις παίζεις με τις ιεραρχίες, τα συντρίβεις και γώ τα προσκυνώ. Ιερή διαδικασία καθολικής μεταβολής των αισθήσεων. Άγγιγμα σεβασμού στους ρυθμούς του “είναι”. Απαλά, χωρίς βιασύνη, μέχρι να θελήσει να μετουσιώσει τις απ άκρη σ άκρη εκρήξεις που ζητάν λύτρωση απ την ίδια πηγή. Το τίμημα της εύνοιας είναι να διαλέξω την έξη η τη μέθεξη. Θυσιάζω την εύνοια επιστρέφοντας κατάμουτρα τα δώρα. Έχω ανάγκη χειροναξίας. Τριγυρνώ μέσα στη φθορά του ύπνου και στην αφθαρσία του εκκρεμούς στην αέναη ιερή κίνηση που μπορεί να με καταστήσει θεότητα. Σε πλάνη οι λέξεις σε δοκιμή οι σιωπές. Παγιδευμένη σε γνώριμους τρόπους έκφρασης αρχέγονων επιθυμιών αναρωτιέμαι αν έχω την τόλμη να δοκιμάσω την πλάνη μυθικών διαδρομών. Χαρίζω και χαρίζομαι / ηττητής και ηττημένος; Το μεγαλείο και η ομορφιά του άκρατου ερωτικού εγωισμού μπορεί να υπάρχει μόνο σε ενεστώτα χρόνο και ενεργητική φωνή. Η ντροπαλή αναίδεια των δώρων ακροβατεί ανάμεσα σε λέξεις και σημεία στίξης. Δεν θα δώσω τροφή σε ανάρμοστες φαντασιώσεις. Θα γυαλίσω το πάτωμα με βαμβάκι για ντεμακιγιάζ και θα πλύνω τα πλακάκια του μπάνιου με οδοντόβουρτσα. 

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

unlimited limit

Δεν έβλεπε την ώρα να φτάσει σπίτι. Μα αργούσαν πάντα τόσο πολύ τα φανάρια; Δύο ακόμα. Και στο τελευταίο που έχουν προτεραιότητα οι πεζοί, έγινε αγενής και δεν άφησε εκείνον τον κύριο να περάσει. Τι έχει πάθει; Οι πεζοί είχαν πάντα προτεραιότητα – και τα πεζά επίσης, τώρα που το σκέφτεται. Α! Να αυτό είναι που λένε ότι το σύμπαν συνωμοτεί. Μόλις άδειασε μια θέση!
Τι ώρα πήγε; Θα είναι άραγε εκεί; Γιατί να είναι; Δεν είπαν να ξαναβρεθούν. Δεν είπαν τίποτα. Γιατί δεν είπε εκείνη κάτι;
Μπήκε κουτρουβαλώντας στο σπίτι. Παράτησε τσάντα, κλειδιά, τα πάντα στο πάτωμα και έτρεξε να ανοίξει τον υπολογιστή.
Μα τι της συμβαίνει; Είναι δυνατόν να κάνει έτσι; Και στο κάτω κάτω πως ξέρει ότι θα είναι εκεί; Πως μπορεί να κάνει έτσι, σαν έφηβη για μια τέτοια γνωριμία; Η οθόνη ξεγελάει. Δεν ξέρεις ποιος είναι πίσω από τις λέξεις που σε μαγεύουν. Μα γράφει τόσο όμορφα... Είναι δυνατόν; Φοβάται λίγο. Παραξενεύεται πολύ. Αυτή μια ζωή ήταν τέρας ψυχραιμίας και λογικής. Δεν είναι τυχαίο που την αποκαλούν βούδα οι φίλοι της. Και σε ποιόν να τολμήσει να πεί οτι μπήκε σε chatroom; Και νάτην τώρα. Να τρέχει σαν τρελή στην οθόνη. Δεν έβγαλε ούτε τα παπούτσια της. Connect και η καρδιά της χτυπάει γρήγορα. Θα είναι εκεί; Μπήκε... Κοιτάει αλαφιασμένα την δεξιά στήλη με τα ονόματα. Δεν το βλέπει... Μήπως δεν τα είδε καλά; Ξανά... Μα... ¨Έλα συγκεντρώσου! L … k, l, m... limited... όχι δεν είναι εδώ. Δεν υπάρχει limited... Μήπως μπήκε και έφυγε επειδή δεν τη βρήκε; Μήπως δεν ήρθε;  Μήπως... Μήπως... Μήπως είσαι υπερβολική; Μήπως να συνέλθεις λιγάκι; Μια απλή κουβέντα ήταν. Τι έχεις πάθει;
Πρέπει να ρωτήσω το Γιώργο πως δουλεύει αυτό το πράγμα. Πρέπει να μην παρασυρθώ. Ο Γιώργος ήταν κάθετος και αυστηρός. “Κοριτσάκι μου το ίντερνετ θέλει προσοχή. Και ένας κανόνας είναι α π α ρ ά β α τ ο ς! Δεν δίνεις κανένα στοιχείο σου. Ούτε όνομα ούτε περιοχή ούτε τηλέφωνο ούτε διεύθυνση! Και μην τολμήσεις να ερωτευτείς την οθόνη σου!” Ήταν τόσο σίγουρη όταν απαντούσε “Έλα ρε Γιώργο, μωρό είμαι; Σιγά μην ερωτευτώ την οθόνη! Έλεος δηλαδή...”. Το βλέμμα του Γιώργου κάτι έλεγε αλλά δεν έδωσε σημασία. Σιγά μην ερωτευτεί μια οθόνη στην ηλικία της. Αυτά τα παθαίνουν τα πιτσιρίκια!
Ευτυχώς δεν τη ρώτησε το όνομά της. Θα ένιωθε πολύ άβολα να μην το πει, μετά από τόσα που είπαν όλη νύχτα... Τι όμορφη νύχτα... Ούτε και κείνη ρώτησε. Δεν είχε σημασία άλλωστε. Ήταν μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα συνομιλία... έτσι της είπε. Έτσι το ένιωθε και κείνη αλλά...
Πως γίνεται να μπορείς να νιώθεις τέτοια εγγύτητα; σχεδόν συγγένεια; Πως γίνεται να μιλάς με κάποιον άγνωστο και να βλέπεις να σχηματίζονται στην οθόνη σου λέξεις που σε χτυποκαρδούν τόσο έντονα; Πως γίνεται οι λέξεις από άγνωστη πηγή να προκαλούν κύματα συγκίνησης;  Όλη μέρα είχε εκείνο το περίεργο ζαλισμένο άυπνο χαμόγελο. Πήγε κατ ευθείαν στη δουλειά. Μα πού είναι; Μάλλον δεν θα μπει πάλι. Έτσι είναι μάλλον αυτές οι κουβέντες, αυτές οι γνωριμίες... Μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα συνομιλία...

Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

λίγο πριν / αμέσως μετά


το ένιωθε στον αέρα ... είχε ένα κράτημα, ένα φτερούγισμα, ένα σφίξιμο στο στήθος. καμιά βαθιά ανάσα δεν τη χόρταινε. το ΄ξερε ότι ήταν κοντά. αδημονούσε για τον ερχομό της. την ήθελε έντονη. ήταν εκεί, της έδειχνε όλα τα σημάδια. τίποτα δεν κράτησε τόσο κρυφό που να μη μπορεί να το καταλάβει. αλλά γιατί αργούσε; γιατί την κρατούσε έτσι... με μικρές γρήγορες κοφτές ανάσες...τη φόρτιση της αναμονής την ένιωθε σ όλο της το κορμί. ένιωθε εκείνον τον ανεξήγητο εκνευρισμό λίγο πριν τον ερχομό... λίγο πριν το ξέσπασμα. λαχταρούσε να πέσει πάνω της, να τη λυτρώσει. να εκτονωθεί. να γίνει συνεχής ή εναλλασσόμενη - δεν την πείραζε. αρκεί να μην ήταν στατική. η αναμονή κράτησε μερικές ώρες. δεν τη χώραγε ο τόπος. τη λυπήθηκε; δεν άντεξε ούτε κείνη να περιμένει; κανείς ποτέ δεν θα μάθει. Και... Ήρθε! ξεκίνησε απαλά, ίσα για να μην την τρομάξει. να την πάρει απαλά προς το μέρος της. άρχισε - αργά - να δυναμώνει. κάθε σταγόνα πιο έντονη, κάθετη, πιο γρήγορη. ίδια με τους χτύπους της καρδιάς της. άρχισε να γίνεται δυνατή. όπως την περίμενε! Καταρρακτώδης! Απαιτητική! Παρούσα με όλα της τα στοιχεία! βγήκε να τη συναντήσει. χωρίς καμιά προφύλαξη. χωρίς καμιά αναστολή, χωρίς να σκεφτεί καμιά συνέπεια. κι ας φώναζαν οι λογικοί κι ας την περνούσαν για “παρμένη” οι συνετοί. βγήκε να την συναντήσει στη μέση του μεγαλείου της. να νιώσει να διαπερνά τα ρούχα της, τα μέλη της, τις αισθήσεις της, το είναι της! ένα ξέσπασμα όπως της άρμοζε...την έβρεξε, τη λύτρωσε απ όλη τη μαζεμένη ένταση. ο,τι στατικό υπήρχε πάνω της, το πήρε και το έδωσε ό,που ανήκει. και τότε, ακριβώς τη στιγμή που άρχισε να νιώθει την αντάρα μέσα της να καταλαγιάζει, όταν άρχισαν τα μέλη της να χαλαρώνουν, έκανε το μεγαλειώδες φινάλε. Ένας κεραυνός! να ταράξει τα πάντα! να επιβάλλει την υπεροχή της. με μία μόνη κίνηση. με έναν μόνο ήχο! το τελευταίο κράτημα της ανάσας πριν τη λύτρωση. έκαψε και έσβησε ό,τι βρέθηκε στο διάβα της. άρχισε να ησυχάζει... να γίνεται απαλή, τρυφερή.... “ποτιστική” τη λένε οι συνετοί και κείνη χαμογελάει για τη συνωμοσία. την άφησε σιγά σιγά... να χορτάσει πάλι ανάσες... να γίνει αυτό που τελικά ήθελε: Διαρκής και Εναλλασσόμενη.