Σελίδες

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Έκλεισε...


Πέρασα την προηγούμενη βδομάδα... κλειστό! Ίσως κάνουν ανακαίνιση... σκέφτηκα με μια ελπίδα στη σκέψη.
Ξαναπέρασα την Κυριακή... κλειστό! Άρχισαν να με ζώνουν φίδια. Πόσο καιρό μπορεί να κρατάει μια ανακαίνιση;
-Θα ρωτήσω τον περιπτερά, μου είπες.
Καθίσαμε παρακάτω. Ρίχναμε ανήσυχες ματιές. Πόσο κρατάει μια ανακαίνιση ρε γαμώτο;
- Αν ρωτήσουμε τον σερβιτόρο θα ξέρει;
Δεν κρατήθηκα. Ρώτησα δυο κυρίες που κάθονταν στο διπλανό τραπέζι. Οικείες παρουσίες, όχι λόγω φυσιογνωμίας. Άγνωστες μου ήταν. Αλλά ήταν εκείνη η περίεργη οικειότητα της περιοχής.
- Μήπως ξέρετε τι έγινε; Γιατί είναι κλειστό;
- Έκλεισε! Κι έχουμε σκάσει όλοι απ τη στεναχώρια μας.
- Και τι θα κάνουμε το χειμώνα;
- Αυτό λέμε όλοι. Δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Δεν ήταν μόνο ο χώρος. Ήταν όλη η αίσθηση.
- Γιατί έκλεισε;
- Γιατί δεν έβγαινε και ο ιδιοκτήτης δεν κατέβαζε το ενοίκιο.
- Μα είναι δυνατόν; Και προτιμάει να είναι άδειο;
- Τι να σας πούμε; Και μεις έχουμε σκάσει. Τι θα κάνουμε δεν ξέρω.

Ναι, ναι ξέρω. Εδώ καράβια χάνονται...
Ναι καράβια χάνονται αλλά γιατί να χαθούν και οι βαρκούλες;
Ναι ναι ξέρω. Εδώ χάνεται ο κόσμος και συ σκέφτεσαι που θα πίνεις τον καφέ σου;
Ναι ο κόσμος χάνεται και γω σκέφτομαι που θα πίνω εκείνον τον ρημαδοκαφέ που με έκανε να νιώθω οτι δεν χάθηκαν όλα. Οτι ακόμα μπορώ να απολαμβάνω την εικόνα ανθρώπων που διαβάζουν. Οτι μπορώ ακόμα να βρίσκομαι σε ένα χώρο με άγνωστους που όμως νιώθω εκείνη την παράξενη οικειότητα της περιοχής. Οτι μπορώ να πάω να διαβάσω ένα βιβλίο και όταν κουραστώ να κοιτάξω γύρω μου και να γλυκάνει το μέσα μου. Να δω ηλικιωμένους που σκύβουν με προσήλωση στα γραπτά τους και στα βιβλία τους. Να δω νέα παιδιά να κουβεντιάζουν με πάθος κι ας κάνουν λίγη φασαρία. Να νιώθω ότι είμαστε του ιδίου είδους... κι ας μη γνωριζόμαστε ντιπ.
Να είμαι μόνη μου σ ένα τραπέζι και να νιώθω ένα γύρω φίλους.

Ναι, το Βοξ στην πλατεία Εξαρχείων, έκλεισε...

Καληνύχτα Κεμάλ...

9 σχόλια:

  1. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Μεγάλη αγάπη το ΒΟΞ και στεναχωρήθηκα πολύ που έκλεισε.
    Που θα βρισκόμαστε τώρα όλοι εμείς οι άγνωστοι -οικείοι...

    Καλημέρα πάντως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τώρα εγώ θέλω να σου πω να μην ανησυχείς γιατί θα βρούμε νέα στέκια, νέα μαγαζιά και νέες γωνιές για να πίνουμε τον καφέ μας και να παρατηρούμε τους ηλικιωμένους να διαβάζουν και τα παιδιά να διαφωνούν, κι αν μας τα κλείσουν όλα θα καθόμαστε σε παγκάκια στις πλατείες γιατί η αγάπη δεν σβήνεται ούτε και το πάθος για τη ζωή, γιατί πάθος είναι αυτό και αν μας τα πάρουν όλα αυτό δεν μπορούν να μας το πάρουν ο κόσμος να χαλάσει...

    Όμως αυτό το "τι θα κάνουμε δεν ξέρω..." μου έκατσε στο λαιμό και ψάχνω τρόπο να το φτύσω να μην πνιγώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φαούδι και Silent κάτι θα βρούμε, είναι σίγουρο. Αλλά το βλέμμα σε κείνο το "τι θα κάνουμε δεν ξέρω" με κυνηγάει ακόμα. Και εν τέλει δεν είναι ο καφές, ίσως δεν είναι καν το Βοξ αυτό καθ αυτό, είναι που νιώθεις να πλησιάζει κάτι που σε παγώνει. Κάτι σαν λαγός μπροστά σε δυνατά φώτα νιώθω ώρες και στιγμές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σαν λαγός ή σαν σκύλος που τρέχει ανάμεσα στα αυτοκίνητα (ναι, το ξέρω το συναίσθημα...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σαν λαγός. Ακινητοποιημένη. Τον πανικό την αγωνία τον φόβο του σκύλου και για τον σκύλο ανάμεσα στα αυτοκίνητα και την απελπισία όταν χάθηκε... δεν θέλω να την ξανανιώσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εκεί σε γνώρισα πρώτη φορά από κοντά... Ζούμε μάλλον το τέλος μιας εποχής. Και δυστυχώς τα τέλη είναι συνήθως δυσάρεστα... λίγοι πλέον βγάζουν το νοίκι και πολλά στέκια θα χαθούν, αλλά έχουμε δυο ρόδες να τσουλήσουμε μέχρι τα κοντινότερα γρασίδια με τις Κυριακάτικες εφημερίδες και τα βιβλία μας παραμάσχαλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εγώ γέρασα αλλά εσύ δεν θυμάσαι καλά... Στο φλοράλ με γνώρισες. Μια ανάσα παρακάτω δηλαδή. Δεν έχει και τόση σημασία όμως.
    Τουλάχιστον έχουμε τις ορθοπεταλιές. Όσο για τα γρασίδια -θέ μου σχώρα με - την θέλω την καρέκλα την άτιμη! Και την θέλω κι αναπαυτική! Καλώς ήρθες μικρή :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. file opws ta les,menw eksoteriko kai eixa erthei gia liges meres tis giortes,pernousa ksanapernousa alla tipota,den tha ksehasw pote ta omorfa savvata pou phgaina na piw ton ellhniko mou kafe kai na diabasw thn efhmerida mou h gia th sxolh oso hmoun foithths,pragmatika krima,den m kanei pia aisthisi na paw eksarxeia........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. κρίμα που έκλεισε αλλά υπάρχουν ακόμα πολλά γλυκά και συμπαθητικά μαγαζιά στα εξάρχεια. άλλωστε, σ αυτή την περιοχή, αυτό που σε γλυκαίνει είναι όλη η ατμόσφαιρα και η εγγύτητα και η οικειότητα που νιώθει κανείς με τους ανθρώπους, τους δρόμους, τους τοίχους.

    Την επόμενη φορά που θα έρθεις στην Ελλάδα, δοκίμασε και τα μαγαζιά της Καλλιδρομίου :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή