Σελίδες

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

αμεριμνησία

Είδα τη Βεατρίκη μου στο δρόμο, κι’ ευθύς ο δρόμος έγινε δρόμος ονείρου.
Αντιπαρήλθα πλάι της σα διαβάτης, και όλη η ψυχή μου άνθισε ως σε άνοιξη.
Χαθήκαμε κι’ οι δυο στην κίνηση της πόλης, αλλά πλουτίσαν οι ανάμνησές μας
με την εικόνα του άλλου ζωντανή, και συντροφιά τα δυο του μάτια φωτοβόλα.
Στο πλάι μου, Φύλακες Αγγέλοι, αιωρούμενα τα βλέμματα της αγάπης.
Άστρα εξαιρετικά στ’ ολόμαυρο Στερέωμα του γύρω μου κενού, έρημου χώρου.
Μας εδάμασε και τους δυο το μυστήριο που καλύπτει την ψυχή του πλησίον.
Μας έφερε αντιμέτωπους, στο χάος του εγκόσμιου βίου, πρόσωπο προς πρόσωπο.
Η κοινότατη γένηκε με μιας ζωή, για μας, θαύμα ονείρου.
Και τέφρα πολλή συγκάλυψε την πριν ανόητη φωτοχυσία.
Με μεγαλοπρέπειαν ανάτειλε για μας ο φλογερός ο Ήλιος των Μεσονυχτίων,
που συγκρατεί στην αγκαλιά του όλα τα πλήθη των Αστερισμών του Στερεώματος,
και ουδέποτε αναζήτησε τον όλεθρό τους στη γαλανή εξαφάνιση.
Μας εσυγκάλυψαν με μιας τα πυκνά νυχτερινά σύννεφα.
Επερπατήσαμε νυχτερινά σε δασώδη βουνά, σε συννεφιές μουντές, σαν θεοί·
χανόνταν οι συνομιλίες μας σε αιώνιες εκτάσεις,
κινούσαμε το ενδιαφέρον όλης της πλάσης, αγαπημένοι καθώς διαβαίναμε.
Σκοπός κανένας ή επιθυμία δε μας οδηγούσε σ’ αυτούς τους περιπάτους.
Ήταν η ξενοιασιά κι’ η αμεριμνησία των σκοτεινών κόσμων.

Η ευτυχία του μυστηρίου, που κρατώντας μας απ’ το χέρι, μας οδηγούσε.
Δεν μας ετάρασσε η συνάντηση των ρυακιών, των πουλιών τα πετάγματα,
ούτε το φύσημα των ανέμων, ούτε ο θόλος της υγρασίας.
Όλα ήταν γοητεία, τα δώρα ουράνια, και ανάπαυση πάρα πολλή.
Αλλά ήρθε ο Χρόνος να σημάνει, ο γήινος, με τους μεταλλικούς τούς ήχους,
που, αυτοί, περνούνε αλάθητα, σα σφαίρες, τα διαστήματα
και φθάνουν ώς εμάς. Ήρθαν τα ρόδινα σύννεφα της Αυγής.
Ήρθεν ο Ήλιος. Να βγαίνει από τη θάλασσα και να φωτίζει.
Ήρθεν η Μέρα. Και η σφραγίδα των πλανήσεών μας.
Και οι δρόμοι να πληθαίνουνε από κίνηση, περίσκεψη πολλή, ασχολίες εγκόσμιες.
Μόνος προς την Ανάμνηση ανυψώνω τώρα τα χέρια ικετευτικά,
να μου χαρίζει κάποτε με όλη τη δύναμη τις στιγμές των ονείρων,
τώρα, που εφυγαδεύθηκαν, ίσως για πάντα, οι τέτοιες απέραντες νύχτες.


Beata Beatrix

Τάκης Παπατσώνης (1895 - 1976)  

17 σχόλια:

  1. Κοίτα να δεις που θα αλλάξω γνώμη περί ρομαντισμού...

    Καλημέρα και καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ποιο ρομαντισμό;
    εμένα γιατί μου φάνηκε εντελώς ρεαλιστικό και σκοτεινό;

    :)) Καλημέρα Φαούδι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ θα βγω λίγο εκτός θέματος, αλλά αυτό σκέφτηκα διαβάζοντας την "αμεριμνησία".
    Εκεί που κάθομαι λοιπόν και εγκωμιάζω το φως,έρχεσαι εσύ και με καθηλώνεις με την ωδή στην νύχτα και την "ανόητη φωτοχυσία".... τέλειο timing για να μου υπενθυμίσεις πως ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από τις δικές μου ανάγκες, πως η αγάπη δεν απαιτεί πολλά και πως μπορεί να αρκείται σε νύχτες αμέριμνες. Ο άντρας μου θα σε ευγνωμονεί :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Theorema, και σεις στα σκοτάδια βλέπετε; (μα τι ρωτάω...)

    Καλημέρα σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. You!

    "Εκεί που κάθομαι λοιπόν και εγκωμιάζω το φως"... δεν μπορώ να παραβλέψω πως το φως είναι από κερί (Ένα). Μια ανάσα, ένα Μη! μπορεί να το σβήσει. και να φέρει τη λύτρωση ή το φόβο.

    Ο κόσμος γυρίζει γύρω απ τον κάθε εαυτό του έτσι κι αλλιώς.

    Τους χαιρετισμούς μου στον άντρα σας.

    Καλή Εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Theorema, όταν για τη λύτρωση γεννηθεί η ανάγκη για σκοτάδι, όλο και κάποιος φόβος θα είναι εκεί γύρω. Ίσως να ο φόβος να μη φανεί το πρόσωπο της λύτρωσης.

    Και το Μη! και το Αχ! με μια ανάσα δε γεννιούνται και σβήνουν,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ως λάτρης του Σκότους, πιστεύω πως μέσα στο Φως κρύβεται το βαθύτερο σκοτάδι.
    Γι' αυτό...

    http://old-boy.blogspot.com/2011/12/b.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ακριβώς, μια ανάσα. Κι αυτή τη φορά ήταν η δική σας :-) Και έφερε τη λύτρωση από το φόβο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Theorema, Λάτρη του Σκοταδιού, (προτιμώ το σκοτάδι απ το σκότος για κάποιο λόγο)

    άν υποθέσουμε οτι ισχύει πως το σκοτάδι δεν υπάρχει και πως σκοτάδι είναι η έλλειψη φωτός, τότε ο λάτρης του σκοταδιού είναι λάτρης της έλλειψης ή λάτρης του ανύπαρκτου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. hey You...

    αν η σκοτεινή πλευρά του μυαλού μου κατάφερε κάτι τέτοιο, μπορώ αυτή τη στιγμή να κλείσω αυτό το μπλόγκ σαν απολύτως ολοκληρωμένο...

    με τιμάτε... υπερ-βολικώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μα γι' αυτό αμφιταλαντεύομαι κι εγώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Είναι λάτρης και των δύο, τριών, τεσσάρων, όσων θέλει κανείς.
    Το σκοτάδι είναι φιλικό προς το χρήστη, ακόμα και με μυωπικά γυαλιά. Η έλλειψη φωτός το εξοραΐζει.
    Το Σκότος, από την άλλη, δημιουργεί εκκρεμότητες, μυστήρια και φόβους.
    Ανεξέλεγκτες καταστάσεις που ουδείς γνωρίζει πού μπορούν να καταλήξουν και πώς. Γι' αυτό και τρομάζει.

    Καθείς εφ΄ ω ετάχθη, Soduck.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Φαούδι, καλύτερα να ταλαντεύεσαι παρά να ταλαντώνεσαι - όπως εγώ. έστω και αμφί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Theorema, στα τάματα μόνο σεβασμό μπορεί να δείχνει κανείς - ασχέτως προσωπικής θεώρησης. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. -Ναι παρακαλώ τον κύριο Ταρκόφσκι θα ήθελα... ναι μόλις διάβασα κάτι που πιστευω πως θα τον ενδιαφέρει....τι είπατε?Πότε?...Λυπάμαι.. τα συλλυπητηριά μου...όχι όχι αφήστε ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να φτιάξει εικόνες...καλημέρα σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή