Σελίδες

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Τα χουφταλάκια...

Πριν πολλά χρόνια, ξεκινάω με τη φίλη μου τη Βάσω (ναι αυτή με το σκουλήκι), να πάμε στη βόρεια Εύβοια για διακοπές. Φτάσαμε με φέρρυ στην Αιδηψό. 
Βγαίνουμε επιτέλους στο λιμάνι, αφού προηγουμένως με έχει κάνει ρεζίλι και στο έμπα και στο έβγα, γιατί καθόταν μπροστά από το αυτοκίνητο κούναγε χέρια πόδια και φώναζε όσο πιο δυνατά μπορούσε “Πάρτο δεξιάααααα…..Οοοοχι οοοχι έτσιιι! Πάρτο αλλιώωως… Κόοοοοψε κόψε σου λεεεεω….ελα ελα όπως είσαι… Πρόσεχεε” και όλα αυτά χωρίς να ξέρει τίποτα από οδήγηση.
 Ήξερε όμως ότι αυτό με κάνει έξαλλη και το χαιρόταν!
Βγαίνοντας από το λιμάνι δυό δρόμοι ανοίγονταν μπροστά μας. Ο ένας δεξιά ο άλλος αριστερά.

“Από πού να πάω;” ρωτάω με αγωνία, γιατί οι από πίσω ήταν αφηνιασμένοι. 
Η Βάσω είχε το χέρι στο σαγόνι και το ύφος βαθιάς περισυλλογής.
 “Λέγε καλέ και θα μας δαγκώσουν!”, αλλά ο μεγάλος Μανιτού δε μίλησε.

Από πίσω είχαν αρχίσει να ακούγονται τα χαριτωμένα “Προχώρα μωρήηηηηη” και όλα τα σχετικά που φαντάζεστε.
Παίρνω την τύχη μας στα χέρια μου και στρίβω αριστερά.
 “Οχι, Οχι από δω! Μπες στο πρώτο δεξιά και σταμάτα!”
 Το “σταμάτα” μια κουβέντα είναι.
 “Έτσι που τα ‘κανες, θα πάμε από τον μέσα δρόμο τώρα, αλλά προσοχή στα χουφταλάκια μου!” ακούστηκε η μομφή!
 “Ποιά χουφταλάκια; Τι είναι τα χουφταλάκια;”
 Εκείνη απλώς χαμογέλασε και είπε “Ξεκίνα! Το πρώτο δεξιά και όλο ευθεία”.

Μπαίνω στην ευθεία και ξαναρωτάω “Θα μου πεις τι είναι τα χουφταλάκια επιτέλους;”
 Κοίταξε γύρω-γύρω με ύφος “να κάπου εδώ το είχα..” και ξαφνικά σταματάει το βλέμμα της μπροστά μας. 
Φωτίζεται και μελώνει όλο της το πρόσωπο με μια γλύκα ανείπωτη.

“Να ένα”, είπε τρυφερά. “Πρόσεχε. Μην κορνάρεις και μην προσπεράσεις!”

Ακολουθώ το βλέμμα της και βλέπω ένα παππουδάκι που πηγαίνει αργά- αργά κι αμέριμνα στη μέση (εντελώς στη μέση όμως!) του δρόμου.

“Και τι κάνουμε τώρα;”
 “Τίποτα. Ακολουθείς από απόσταση. Μην ακούσει το αυτοκίνητο και τρομάξει!”
 Αν μπορούσε να ακούσει, θα το είχε ακούσει ήδη, σκέφτηκα, αλλά δεν το σχολίασα.
 “Και μέχρι πότε θα πηγαίνουμε έτσι;”
 “Μέχρι να φύγει από το δρόμο.”
 “Κι αν πηγαίνει μακριά;”
 “Έλα μωρέ! Πόσο μακριά μπορεί να πηγαίνει;”
 “Σωστά! Πόσο μακριά να πηγαίνει; Δεν θα είναι γύρω στα 90 τώρα; ”
 “Έλαααα, μη μιλάς έτσι για τα χουφταλάκια μου!”

Αυτό το “μου” με ξένιζε. Την έβλεπα με την μπέρτα του Ζορρό (τότε δεν υπήρχε ακόμα ο Σούπερμαν – και μην ακούσω σχόλιο περί ηλικίας) να τον προστατεύει.

Για καλή μου τύχη το παππουδάκι ήταν κοινωνικός άνθρωπος και τον φώναξαν από ένα πεζοδρόμιο και πήγε προς τα κει.

“Περνάω!”, είπα αποφασιστικά.
 “Πρόσεχε!” είπε απειλητικά.

Πέρασα σαν να οδηγούσα ανάμεσα σε αυγά και η προσπέραση έγινε αναίμακτα.
Βγήκαμε στο δρόμο για τα Ίλια. 
Βρήκαμε και το δωμάτιο και ήταν η στιγμή της απόλυτης απόλαυσης και ηρεμίας.
Μπροστά μόνο θάλασσα και πράσινο.
Τακτοποιηθήκαμε, μοιράσαμε κρεβάτια (με το σχετικό αντάλλαγμα για να πάρω το κοντά στο παράθυρο), βαλίτσες τσάντες και με τούτα και με κείνα έφτασε τ απόγευμα.

“Θα πάμε στη θάλασσα;” ρώτησα με λαχταρα η άσχετη.
 “Θάαλαασσααα;;;;” (λες και είχε ακούσει ότι θα κάνουμε αναρρίχηση στον Όλυμπο). “Όχι βέβαια! Θα πάμε στην Αιδηψό!”

“Γιατί πουλάκι μου θα πάμε στην Αιδηψό; Από κει δεν ήρθαμε;”
 “Θα δεις!”

Ήταν ειδήμων της περιοχής. Τι μπορούσα να πω εγώ; Είμαι και καλός άνθρωπος… Και πήγαμε στην Αιδηψό.

Περπατούσαμε… Περπατούσαμε… Είχα την εντύπωση ότι κάτι ψάχναμε αλλά δε μου έλεγε.
Κάποια στιγμή έθεσα veto.

“Εγώ θα κάτσω ΕΔΩ! Κουράστηκα! Θέλω καφέ, θέλω τσιγάρο, ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΣΩ!!!”
 “Εντάξει! Να εκεί θα κάτσουμε!”

Το μαγαζί ήταν γεμάτο παππούδες και γιαγιάδες και είχε μια τεράστια ταμπέλα “ΛΟΥΚΟΥΜΑΔΕΣ”.

“Πες μου ότι δεν το περάσαμε όλο αυτό για να φας λουκουμάδες!”
 “Γιατί; Τι έχεις με τους λουκουμάδες;”

Τι να σχολιάσεις…

“Ένα σωρό μαγαζιά περάσαμε που ήταν πιο χαλαρά. Εδώ που είναι πήχτρα θα κάτσουμε;;”
 “Ναι! Γιατί τα χουφταλάκια μου ξέρουν που έχει καλούς λουκουμάδες. ”

Δε μίλησα… Αφού τους λαχτάρησε τόσο, ας φάει το παιδί.
 Καθίσαμε. Στο σερβιτόρο ζήτησα έναν καφέ και μια μερίδα λουκουμάδες.

“Θα φας λουκουμάδες;”, με ρώτησε με έκπληξη.
 "Εγώ όχι. Εσύ δεν ήθελες λουκουμάδες; Γι αυτό δε με τραβολογάς τόση ώρα;”

Γυρνάει στο σερβιτόρο και λέει αγέρωχα:
 “Όχι λουκουμάδες. Έναν ελληνικό σκέτο θα πάρω εγώ!”

Ε! Είχε έρθει ή ώρα για εξηγήσεις.

“Κοίτα τους”, μου λέει. “Κοίτα τους και απόλαυσέ τους... Κοίτα το ύφος τους όταν έρχονται οι λουκουμάδες. Κοίτα το ύφος τους όταν τους τρώνε! Είναι σαν μικρά παιδιά που τους χάρισες το πιο πολύτιμο παιχνίδι. Απλά κοίτα τους… Αυτή την εικόνα ήθελα να ρουφήξω, για να θυμηθώ τα σημαντικά.”

Απόμεινα να τους κοιτάω και τους άφησα να με παρασύρουν στη γαλήνη της ηλικίας τους και τη χαρά του μικρού παιδιού. Αφέθηκα να μου μεταγγίσουν τα σημαντικά.

Εκείνο το καλοκαίρι έγιναν και δικά μου τα χουφταλάκια. Μια λέξη τόσο μα τόσο τρυφερή… Από τότε κάθε χρόνο έκανα το προσκύνημα στην Αιδηψό.

Αν πάτε και το βρείτε μπροστά σας να περπατάει αμέριμνο, να μου το προσέξετε. Μην του κορνάρετε και μου τρομάξει.

...συνεχίζεται...


(Tώρα τελευταία, τα στατιστικά του μπλόγκερ μου έδειξαν οτι κάποιος διάβασε “Το σκουλήκι”. Μια εντελώς αληθινή ιστορία που αγαπώ ιδιαίτερα και που ακόμα με κάνει να γελάω. Σε κείνον τον αναγνώστη, αφιερώνω Τα χουφταλάκια Μου :) )


υγ ετεροχρονισμένο.  Χουφταλάκι είναι: ό,τι κρατώ μέσα στη χούφτα μου τρυφερά και απαλά για να μη μου ραγίσει, να μη κρυώσει, να μη μου χτυπήσει... να το προσέχω σαν πολυτιμάκι... 

41 σχόλια:

  1. Χουφταλάκια...Πόση γλύκα έχει μέσα η λέξη! Την υιοθετώ, γιατί τους έχω και εγώ μεγάλη αδυναμία...Μπορώ?? ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μα και στο savoir vivre η συμπεριφορά των νεώτερων έναντι των πρεσβύτερων αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο. "Ποτέ δεν προσπερνάμε βιαστικά, και κυρίως αγανακτισμένα, έναν πρεσβύτερο που βαδίζει μπροστά μας".
    Γιατί όχι λοιπόν και με το αυτοκίνητο, που ούτως ή άλλως, σε τόπους πολιτισμένους τουλάχιστον, και σύμφωνα με τον ΚΟΚ, οφείλει να δίνει απόλυτη προτεραιότητα στους πεζούς;

    Αυτό το "χουφταλάκια", παρότι κατανοώ απολύτως τον γλυκό και τρυφερό τόνο που έδινε η φίλη σου στη λέξη, ομολογώ πως με ξένισε λιγάκι.
    Αλλά μην δίνεις σημασία, προσωπικές εμμονές είναι όλα αυτά, και όχι πάντοτε δικαιολογημένες.

    Καλό μήνα, Soduck.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ω! σας παρακαλώ! Μόνο να μην ξεχνάτε να βάζετε το Μου. Τα χουφταλάκια Μου! Έτσι τους πρέπει...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Theorema, οπως τα λέτε είναι και με το σαβουάρ και με τον κοκ. :)

    Καταλαβαίνω τον ξενισμό σας. και γώ τον είχα μέχρι να αφεθώ να με παρασύρουν στην απόλυτη επίγνωση της δύσκολης συχνά κατάστασής τους αλλά παρ όλα αυτά να απολαμβάνουν μικρά μικρά δωράκια...

    (Δε μπορώ να μη δίνω σημασία :) )

    Καλό μήνα για όλους μας Theorema

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ... και το πρεσβυτεράκια γλυκό είναι ομως :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. :lol: :lol: :lol:

    Στο μεγάλο... Μανιτού, σε σας, σε όλους μας:

    http://www.youtube.com/watch?v=QJZIeWSdw24

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τώρα εμένα αυτό το "Αφέθηκα να μου μεταγγίσουν τα σημαντικά"σχετικά με τα χουφταλάκια,γιατί μου θυμίζει Μέρκελ,δεν μπορώ να το καταλάβω:)))
    Καλό μήνα επίσης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Λούκουμους Χουφταλάκιους!!! γιατι να μην υπάρχει τρόπος να ακουστεί αυτό το γέλιο!!

    Την ευχή μου να έχετε!

    (ευχαριστώ πολύ για την προσευχή)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τρίτωνα... φτού κακά! ανάσες ανάσες να φύγει η κακιά η σκέψη!!

    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Και κάπου ένας παππούς λέει στους φίλους του στο καφενείο:

    Μα βρε παιδί μου, αυτές οι γυναίκες οδηγοί! Όλος ο δρόμος δικός τους, κι εκείνες σταματημένες μες τη μέση και περίμεναν. Τι δεν ξέρω... Πέρνα καλή μου και μην χαζεύεις!
    Άσε δε μετά... Πήγα να φάω ένα γλυκό και ήταν δύο γυναίκες πάλι και με κοίταζαν στο στόμα! Λες και μετρούσαν τις μπουκιές μου! Αμάν μ' αυτό το άγχος της δίαιτας. Φάτε κι ένα λουκουμά βρε κορίτσια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ To Φαούδι

    :lol:

    _ _ _ _ _ _ _ _

    @ Πολυαγαπημένη μου νονά

    Δεν φτάνει που με βαφτίσατε [εμμέσως πλην σαφώς] γελάτε κι από πάνω! Τι να είπω;! Να σας επιστρέψω το λάδι;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπητέ Κύριε Πρέσβυ (δε μπορείτε να ξεφύγετε απ τους παραστάτες ε;), το λάδι ήταν εξαιρετικής ποιότητος. (όχι σαν κάτι αλλους νονούς που βάζουν ορυκτέλαιο... ονόματα δε λέμε - άραγε θα το διαβάσουν αυτό; )

    Δεν επιστρέφεται γιατί είναι πλέον καμμένο.

    Και ναι εξακολουθώ να γελάω!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Φαούδι... no comment!

    (γέλα... γέλα... δεν πειράζει)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλό μήνα εύχομαι, γεμάτο γλύκα κι έμπνευση!
    Κι ας μην ξεχάσουμε τα Χουφταλάκια Μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Λατρευτή μου νονά

    Από τη στιγμή που με βαφτίσατε και μάλιστα με το εκλεκτότερο και πιο έξτρα φίνο παρθένο ελαιόλαδο του πλανήτη, υπήρχε ποτέ περίπτωση να βγω τόσο ηλίθιο και να απαρνηθώ την πνευματική μας συγγένεια;;;

    Και μάλιστα στον μήνα των γιορτών και των δώρων;;;

    Ε;

    Σας καληνυχτίζω πολυαγαπημένη μου νονά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τι μου θύμισες εμένα τώρα. Στα 20 με τον άντρα μου, στις αρχές μας, πήγαμε Σαββατοκύριακο στην Αιδηψό. Μείναμε δύο μέρες. Όπου κι αν περπατήσαμε όπου κι αν πήγαμε ήμασταν οι πολύ πολύ νεότεροι όλων! Δεν πρέπει να κυκλοφορούσε άνθρωπος κάτω των 70 πουθενά. Μας κοιτούσαν επίμονα, ήταν σαν να ήταν όλοι εκείνοι οι μόνιμοι κάτοικοι της πόλης και μόνο εμείς οι ξένοι:-)

    Καλό μήνα Sodurck

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Εκεί που γέλαγα εκεί με συγκίνησες! Τα είπε όλα η φιλενάδα σου ("Αυτή την εικόνα ήθελα να ρουφήξω, για να θυμηθώ τα σημαντικά.") :)

    Την επόμενη φορά που θα πάω Αιδηψό θα ψάξω να βρω το μαγαζί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Χαχαχαχα! Το ζω! Το ζω! Κάθε χρόνο χρόνια τώρα...Κάθε Σεπτέμβριο πάμε τη γιαγιά του καλού μου στην Αιδηψό για τα ετήσια λουτρά της (ετών 90 φέτος)! Από τότε που μεγάλωσαν και τα παιδιά είναι η καθιερωμένη ημερήσια εκδρομή του Σεπτεμβρίου για λουκουμάδες με τη "μάμα" (έτσι την φωνάζουμε)!

    Απολαυστικότατο! Υπέροχο!
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Woman in Blogs Καλός ας αποδειχθεί για όλους αυτός ο μήνας γιατί έχει πολλά στην πλάτη του να φέρει. Ας αφήσει τα καλά... :)

    Σ ευχαριστώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αγαπητέ βαφτιστήρε.

    Με συγκινεί βαθιά η έγνοια σου παιδί μου. Σ ευχαριστώ προκαταβολικά για τα δώρα :)). Καλοδεχούμενα θα είναι. Την ευκή μου νάχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Margo και πιασμένοι χεράκι χεράκι. Ναι αυτός ο μέσος όρος ηλικίας με έκανε να νιώσω πάλι παιδούλα :) και πόσο μου αρέσει να αφήνομαι στη γλύκα τους.

    Καλό Μήνα και για σένα Κοριτσάκι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Koueen Καλώς ήρθες στο φτωχικό πλήν όμως τίμιό μου. Χαίρομαι που πέρασες καλά με τα χουφταλάκια Μου (εδώ να συμπληρώσω ότι το χουφταλάκι προέρχεται από τη χούφτα και είναι αυτό που κρατάω τρυφερά μέσα στη χούφτα μου για να μη μου πάθει τίποτα).

    Την επόμενη φορά που θα πας στην Αιδηψό, απλώς να αφεθείς να τους κοιτάς τρυφερά. Τότε μόνο σ αφήνουν να δεις όλη τους τη μεγαλοπρέπεια και την ομορφιά. Τότε μόνο σε κάνουν να γεμίζεις δύναμη αλλά και να γίνεσαι μικρό μικρό παιδί μαζί τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Λένα μου, δεν είναι γλύκες; ε; ε;

    Πάουερ η μάμα! Φτου Φτου! Δε φαντάζομαι να της χαλάτε χατήρι ε; Άντε γιατί θα βάλω τη μπέρτα του Ζορρό!!! :))

    (σόρρυ κιόλας αλλά έχεις τέτοιο θησαυρό κοντά σου και δεν την βάζεις να σου λέει ιστορίες νύχτα μέρα; να διαβάζουμε και μεις οι στερημένοι τίποτα...)

    Σε φιλώ γλυκό παιδάκι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. :lol: :lol: :lol:

    Αγαπητή νονά, τώρα πια είμαι σίγουρος ότι ήταν το χειρότερο ορυκτέλαιο. Δεν μπορεί να μην πήρα τίποτα απολύτως από σας. Μα τίποτα απολύτως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Διαπίστωση! Τραγική μάλιστα!

    Στερήθηκα τα δωράκια μου τόσα χρόνια [Αβάφτιστο, με λέγαν όλοι!], κι όταν βρήκα κι εγώ νονά ζητάει και δώρα από πάνω! Αν είναι δυνατόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Μα γι αυτό ακριβώς! Επειδή τόσα χρόνια κανείς δεν πήρε το ρίσκο, τώρα αυτή η γενναία νονά δεν θα πρέπει να λάβει έστω μια ένδειξη αναγνώρισης του έργου της;

    Δεν καταλαβαίνω αυτά τα σημερινά βαφτιστήρια... δεν καταλαβαίνω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Αχ, βρε νονά! Έχεις και συ τα δίκια σου, αλλά από μένα το ορφανό [από μυαλά] περιμένεις δώρο;

    Κι εγώ δεν καταλαβαίνω τις σημερινές νονές. Καλά έκανα κι ήμουν αβάφτιστο τόσα χρόνια. Ανάλγητες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Και κατάφερα να σας κάνω πάλι Ράκο(ς); Τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα... θα πνίξω την πίκρα μου στους λουκουμάδες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. :lol:

    Συγνώμην νονούλα μου! Κατά λάθος. Η μνήμη του firefox κρατάει και τα δύο. Ξεχάστηκα, νονούλα μου, συγχώρεσέ με. Γιατί θα γίνω πάλι Ράκος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Tη πρώτη φορα που άκουσα τη λέξη "χούφταλο" ήταν όταν ήμουν 5 χρονών.Σε ένα καφενείο στον Πειραιά στεκόμουν διπλα απο ένα ξύλινο ποδοσφαιράκι κι ένας τύπος 20 με 25 ετών ευγενέστατα μου λέει "έλα πάρε δρόμο θέλουμε να παίξουμε", "γιατί να φυγω?" ρωτάω και ο μάγκας με σπρώχνει με τη συγκλονιστική φραση "έλα τελείωνε".Μια τεράστια παλάμη αρπάζει το μάγκα απο το πουκάμισο και τον κολλάει στο τοίχο "τι έκανες εκεί ρε κερατά?Το παιδί?" Η δεύτερη παλάμη σηκώνεται για ένα χαστούκι αλλα το μετανοιώνει..."έχε χάρη".Ο μάγκας έχει καταλάβει πως γλύτωσε απο σοβαρή πιθανότητα διάσεισης αν επεφτε το χαστούκι και δε λέει τίποτα.Η τεράστια παλάμη στα 62 της χρόνια προστάτεψε τον εγγονό της ενώ στα 30 της είχε σκοτώσει δυο Γερμανούς στη κατοχή.
    "Α ρε Νιόνιο χούφταλο τον έκανες και χέστηκε" είπε ο κύριος Τάκης κολλητός φίλος της παλάμης
    "Γιατι σε λέει χούφταλο παππού?" ρώτησα
    "Με ζηλεύει γιατι ακόμα του τρώω τις γκόμενες" είπε πονηρα η παλάμη ενω το πεντάχρονο φούσκωνε απο περηφάνια "μη πεις τίποτα στη γιαγιά σου έτσι?"
    Το δικό μου χουφταλάκι παρέμεινε φύλακας αγγελός μου μέχρι τα 15 μου τότε κι έφυγε σαν να είχε λήξη η αποστολή του και να μην τον χρειαζόμουν πια.Δε πήγα ποτέ να δω το τάφο του γιατι ήταν σαν να αποδεχόμουν ότι έφυγε και δε το ήθελα,ξεροκέφαλος απο τα 5.Ο κύριος Τάκης έφυγε στα 95 περήφανος,όρθιος γεμάτος θαυμασμό για το κολλητό του και έτοιμος να μου πει πάντα κάποια ιστορία που δεν ήξερα.Συγνώμη για το μεγάλο σχόλιο...απλα σήμερα μου ξανάελειψαν τα χουφταλάκια ήταν τόσο απολαυστικό δίδυμο.
    Καληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Συγνώμη γι αυτό το σχόλιο; πως γίνεται; πως να σου πω ευχαριστώ γι αυτή τη γλύκα που με κέρασες;

    Να είσαι καλά. Και κείνη η παλάμη εκεί γύρω είναι... (εκείνες τις ιστορίες που σου έλεγε ο κύριος Τάκης, θα τις μοιραστούμε; )

    Σ ευχαριστώ βαθιά γι αυτή την ιστορία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. @ moodytimes

    Πολύ όμορφη η προσωπική σας ιστορία. Πόσο υπέροχος ήταν ο παππούς σας και οι φίλοι του!

    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Ωραία και καλά "Τα Χουφταλάκια", αλλά αν δω άνθρωπο άνω των 70 πίσω απ' το τιμόνι ~και δυστυχώς στη χώρα μας βλέπω πολλούς~μου έρχεται να φωνάξω γεμάτη αγωνία, κουνώντας έντρομη χέρια και πόδια,

    Προσοχή!!! ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ!
    Ακόμα μεγαλύτερος κι από μένα που αν με δείτε πίσω από τιμόνι συναγωνίζομαι χαλαρά τη "Σωφερίνα" του Σακελλάριου σε αδεξιότητα! (ή μάλλον την κολλητή πανουργα φίλη της)

    Καλό σου βράδυ καινουργια φίλη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Μια φίλη τους λέει "Νώε" και όντως είναι λιγουλάκι επικινδυνούληδες αλλά...

    αλλά σίγουρα δεν είναι πιο επικίνδυνοι από κάτι άλλους "μάγκες" οδηγούς που βγαίνουν παγανιά και θερίζουν.

    Καλώς ήρθες Περήφανη Μανιάτισσα! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. α ρε παπού Νιόνιο...
    άσχετο, είτε στην Αιδηψό είτε στα Καμένα Βούρλα, λουκουμάδες τρώνε τα χουφταλάκια...
    δε πάτε κι απ τα Καμμένα Βούρλα να μας γράψετε καμμιά άλλη ιστοριούλα Soduck;
    ...
    Τὸ χούφταλο (Νεκρὴ Πιάτσα, 1984)Ν.Χριστιανόπουλος
    Ἔγινε χούφταλο κι ἀκόμα ἐπιμένει νὰ μὲ κάνει κουμάντο: "Γιατί ἄργησες; Ποῦ ἤσουν τέτοια ὥρα; (γυρνῶ στὶς δέκα, καὶ τὸ βρίσκει ἀργά). Μάτι ἐπιτιμητικό, γεμάτο κακία, γυναίκα ποὺ συνήθισε γιὰ τὸ παραμικρὸ νὰ τιμωρεῖ τὸ παιδί της. Καὶ τώρα ποὺ μεγάλωσα, ἀκόμη τὰ ἴδια. Νὰ μὴ μὲ δεῖ καμιὰ βραδιὰ νὰ ἐπιστρέφω χαρούμενος - ἀμέσως ἀρχινάει τὸ φαρμάκι: "Ὥς τώρα περίμενα τὸν πατέρα σου ἀπ' τὶς ταβέρνες, τώρα περιμένω ἐσένα ἀπ' τοὺς δρόμους". Κι ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια καὶ χάνει ἀπὸ πάνω μου τὸν ἔλεγχο, κοιτάει πῶς νὰ μὲ ἐξουθενώνει καθημερινὰ μὲ κλάματα καὶ μὲ ἀρρώστιες. Και πάντα ἡ ἴδια ἐπωδός: "Σκύλε, ἐγὼ πεθαίνω, κι ἐσύ γλεντᾶς!"

    Θὲ μου, ἡ μητρικὴ στοργὴ ποῦ βρῆκε τόσο δηλητήριο; Κι ἡ μάνα ποὺ ἔτρεμε μὴν πάθω τίποτε ἀπὸ μικρός, πῶς τὠρα τὀ 'βαλε σκοπό νὰ ξεκάνει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Όντως...Μερικοί νέοι ψευτόμαγκες είναι χειρότεροι. Απλά ο άνθρωπος πολλές φορές δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι ο χρόνος πέρασε και δεν μπορεί να φέρει εις πέρας αυτά που έφερνε παλαιότερα.

    Κατά τα άλλα έχω ιδιαίτερη αδυναμία στην 3η ηλικία.

    Καλημέρα και πάλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. katabran, να πάω κι απο κει. και στην Ξάνθη θα πάω και θα σας φωνάζω :)

    Ο Χριστιανόπουλος καίριος. η έγνοια ενίοτε μπορεί και να σε ξεκάνει.

    Καλημέρα σας (ψαράκι θα φάμε σήμερα;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. περήφανη μανιάτισσα να συνεχίσετε να έχετε αδυναμία στην τρίτη ηλικία γιατί κοντεύω... και ας μην το παραδέχομαι

    Καλημέρα σας :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. katabran, ή αυτό μύριζε ή εγώ έχω καιρό να φάω ψάρι... (ήταν καλό; )

    ΑπάντησηΔιαγραφή