Σελίδες

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Γιορτές ε;

Δόκιμος τίτλος: H ασθένεια που βιώνουν οι υγιείς.
Αδόκιμος τίτλος: Τι δεν αντέχεις ρε; 

Γιορτάρες μέρες και λέμε ευχάριστα πράγματα που φέρνουν χαρά και όμορφες εικόνες. Γέλια, δώρα, βόλτες, φίλοι.... γιορτή κανονική ε;

Η επιλογή της μέρας ανάρτησης αυτού του κειμένου δεν είναι τυχαία. Όχι για να σας χαλάσω την γιορτινή διάθεση. Μα για να θυμηθούμε. Να θυμηθούμε το πιο τρυφερό μας βλέμμα, να τους κοιτάξουμε. Κι ας μην ακουστεί ποτέ ξανά εκείνη η δικαιολογία...

Ναι, το ύφος του κειμένου ίσως είναι λίγο δοκιμιακό. Αλλιώς θα μου έβγαινε εντελώς μελό και δεν τους πρέπει. Ούτε το μελό, ούτε η λύπηση. 
Μόνο η τρυφερότητα τους πρέπει και τους αξίζει.

(Προειδοποίηση: Είναι μεγάλο κείμενο. Δε μπορούσα να κάνω καμία έκπτωση όμως για να είμαι συνεπής στους κανόνες του μπλόγκιγκ)

Τώρα μπορείτε να συνεχίσετε με δική σας ευθύνη... σας ευχαριστώ.


Πολλά έχουν γραφτεί για τη νόσο του Alzheimer. Είναι πολύ εύκολο να βρείτε πλήθος αξιόλογων και αξιόπιστων πληροφοριών στο διαδίκτυο με μια απλή αναζήτηση στον γούγλη.
Θα παραθέσω μερικά μόνο από τα συμπτώματα γιατί θεωρώ ότι θα βοηθήσουν τον αναγνώστη που δεν έχει ασχοληθεί, ή που το βιώνει, να καταλάβει καλύτερα.

Η αρχική ονομασία της νόσου ήταν “πρώιμη γεροντική άνοια”. Δηλαδή τα συμπτώματα του γήρατος έκαναν την εμφάνισή τους αρκετά νωρίτερα από την «αναμενόμενη» ή φυσιολογική ηλικία. 
Κάνει την πρώτη της εμφάνιση με ήπια συμπτώματα γύρω στα 65 χρόνια και δείχνει προτίμηση στις γυναίκες. Μπορεί να διαρκέσει έως και 15 χρόνια.

Ο ασθενής έχει απώλεια μνήμης, ικανότητας λήψης αποφάσεων, ευφυΐας, γλώσσας, προσανατολισμού, εντούτοις φαίνεται να μην επηρεάζονται τα συναισθήματα, η αίσθηση του ρυθμού, τα κοινωνικά πρότυπα, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια εκδήλωσης της νόσου. Η Κληρονομικότητα έχει το δικό της ποσοστό στην ασθένεια. Περίπου το 1/10 των ασθενών έχει γενετική προδιάθεση.

Η ασθένεια αυτή έχει και κάποιες άλλες – εξ ίσου σημαντικές – παράπλευρες επιπτώσεις. Τις επιπτώσεις στους συντρόφους, τα παιδιά, τους οικείους του ασθενούς. 
Δεν θα αναφερθώ στις οικονομικές επιπτώσεις που έτσι κι αλλιώς είναι τεράστιες. 
Θα αναφερθώ στις κοινωνικές και τις ψυχολογικές επιπτώσεις αυτής της ανάλγητης ασθένειας, η οποία εξελίσσεται σε μάστιγα με ραγδαίο ρυθμό. Τελευταίες έρευνες κάνουν λόγο για τη διάγνωση της νόσου κάθε επτά (7) λεπτά σε παγκόσμιο επίπεδο. 
Παρά τον εντυπωσιακό αυτό ρυθμό, η ασθένεια «αγνοείται» από όσους δεν έχουν προσβληθεί απ αυτή (κυριολεκτικά και μεταφορικά). 
Φταίει το ότι η κοινωνία μας είναι κατ εξοχήν κοινωνία της νόησης άρα η απώλεια των λειτουργιών νόησης τοποθετεί αυτόματα τους ασθενείς εκτός κοινωνίας;

Λέμε συχνά μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι ο άνθρωπος όταν γερνάει γίνεται σαν παιδί. 
Η νόσος του Alzheimer είναι ο πιο τραγικός τρόπος να το βιώσει κάποιος αυτό. 
Η απώλεια συνείδησης και η απώλεια μνήμης καθιστά το παρελθόν, παρόν. 
Το παρελθόν με το πέρασμα του χρόνου δεν γίνεται μόνο ανάμνηση, αλλά παρόν. 
Ο ασθενής γυρνάει σταδιακά πίσω στη νεότητα, στην εφηβεία, στην παιδική, στη βρεφική και νηπιακή ηλικία και αυτό συμβαίνει σε όλο το φάσμα των λειτουργιών του σώματος αλλά και των συναισθηματικών εκδηλώσεων.

Ο Ασθενής δείχνει απόλυτη εξάρτηση από αυτόν που τον φροντίζει θέλοντας να τον κρατάει συνέχεια. 
Η έκπτωση των ελεγκτικών λειτουργιών οδηγεί σε εκρήξεις και καταθλιπτικά επεισόδια χωρίς καμιά ελπίδα. Πράγματα που είχαν μάθει να ελέγχουν ή να περιορίζουν τώρα πια γίνονται και εκφράζονται ανεξέλεγκτα. 
Τα συμπτώματα παρουσιάζουν έξαρση στη διάρκεια της νύχτας. 
Τα λογικά επιχειρήματα σε τέτοιες στιγμές κρίσης πραγματικά δεν έχουν κανένα νόημα. Έχει όμως νόημα η τρυφερή αντιμετώπιση. 
Το ασυνείδητο αντιδρά. Αναγνωρίζει τον τόνο της φωνής και μπορεί να λειτουργήσει κατευναστικά. Το άγγιγμα παίζει το δικό του ρόλο αλλά θέλει αρκετή προσοχή γιατί ποτέ δεν ξέρεις πως θα μεταφράσει ο ασθενής, την κίνηση του χεριού. 
Καλό είναι να αποφεύγονται κινήσεις προς το κεφάλι και το πρόσωπο. 
Καλό είναι όταν μιλάμε σε έναν ασθενή με Alzheimer να φροντίζουμε να είμαστε στο ίδιο ύψος με κείνον ή και πιο χαμηλά. (Σε τέτοιες καταστάσεις γίνεται έντονα φανερό το πώς λειτουργούν οι συμβολισμοί στη ζωή μας).

Μαρτυρίες συγγενών ή φροντιστών αναφέρουν ότι οι νύχτες είναι συνώνυμες της απελπισίας. Ο πανικός και τρόμος που βιώνουν οι ασθενείς στη διάρκεια της νύχτας όταν δεν αναγνωρίζουν κανέναν και τίποτα και το σκοτάδι χειροτερεύει την κατάσταση, είναι κάτι που οι συγγενείς το βιώνουν με τον ίδιο πανικό και τον ίδιο τρόμο. 
Δεν μπορούν να καταλάβουν, επειδή είναι δύσκολο να αποδεχτούν αυτό που πραγματικά συμβαίνει στον άνθρωπό τους. Και εκεί βρίσκεται το μεγάλο σοκ. Κατ αρχήν πρέπει να αποδεχτούν οι οικείοι, ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι εκείνος που ήξεραν. 
Αυτός ή αυτοί που θα αναλάβουν τη φροντίδα του – από την οποία είναι απόλυτα εξαρτημένος ο ασθενής – βλέπουν τον άνθρωπό τους να κάνει όλο το δρόμο προς τα πίσω. Δεν ελέγχει καμία λειτουργία του και δεν έχει συναίσθηση καμιάς ανάγκης του. 
Γίνεται σαν ένα μικρό παιδί και σαν νήπιο ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. 
Με μια τεράστια διαφορά. 
Με ένα παιδί έχεις τη βεβαιότητα της ανάπτυξης. 
Εδώ έχεις τη βεβαιότητα του τέλους χωρίς καμιά ελπίδα βελτίωσης. 
Αυτή η εξέλιξη της ασθένειας είναι που οδηγεί αρκετούς συγγενείς, ακόμα και τα παιδιά των ασθενών να απομακρύνονται. 
Η αιτία που ακούγεται σε συντριπτικό ποσοστό είναι η ίδια: Δεν αντέχω να τον /την βλέπω έτσι.

Η φροντίδα ασθενούς με Alzheimer, είτε γίνεται από επαγγελματία είτε όχι, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην αγάπη προς τον σύντροφο ή τον γονιό που ασθενεί. 
Στα πρώτα στάδια, όταν έχουν πέσει τα εμπόδια του μυαλού, συγγενείς μιλάνε για μοναδικές στιγμές αγάπης. Αυτή η αγάπη όμως με το πέρασμα των ετών μεταλλάσσεται σε έναν διαρκή και οδυνηρό αποχαιρετισμό που απαιτεί δύναμη μεγαλύτερη απ όση μπορεί να διαθέτει ένας άνθρωπος. 
Αν δεν καταφέρει να αποστασιοποιηθεί με κάποιο τρόπο συναισθηματικά, η ασθένεια και ο ασθενής μπορούν να τον παρασύρουν στα σκοτάδια της ασθένειας. 
Οι μαρτυρίες όσων έζησαν τέτοιες καταστάσεις είναι σχεδόν παρόμοιες. 
Η εμπειρία αυτή ήταν καθοριστική για τη ζωή τους και άλλαξε από τα θεμέλια τον τρόπο που βλέπουν και βιώνουν τις καταστάσεις και την ίδια τη ζωή. Σε κάποιους θετικά, σε κάποιους άλλους δυστυχώς αρνητικά.

Ο ασθενής βιώνει τη νόσο Alzheimer χωρίς τη θέλησή του, χωρίς συνείδηση και χωρίς επίγνωση.  Οι συγγενείς του βιώνουν τη νόσο Alzheimer με τη θέλησή τους, με πλήρη συνείδηση και επίγνωση.
Ποιος υποφέρει περισσότερο; Ποιος βιώνει την ασθένεια;

Επειδή θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα σημαντική η σωστή ενημέρωση των συγγενών, ασθενών με Alzheimer, συνιστώ να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της Εταιρείας Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών Αθηνών, να ζητήσετε βοήθεια και ενημέρωση στην περίπτωση πού έχετε συγγενή ασθενή. Στην ίδια σελίδα θα βρείτε πληροφορίες για την προσέγγιση προς τα παιδιά αλλά και τεστάκια και quiz για να δούμε τη δική μας κατάσταση. Είναι πολύτιμα και τα εχγειρίδια για τους φροντιστές, για τη νοητική ενδυνάμωση και τις σωματικές ασκήσεις.

Πληροφορίες για τον τρόπο που μπορείτε να εξηγήσετε στα παιδιά το τι συμβαίνει στον παππού ή τη γιαγιά μπορείτε να βρείτε και στο Medlook για παιδιά

Επισκεφθείτε αυτές τις ιστοσελίδες αλλά κυρίως, επισκεφθείτε τον παππού, τη γιαγιά, τη μάνα, τον πατέρα.  

Μπορεί να μη σας αναγνωρίσουν, όμως σίγουρα θα χαρούν να σας δουν και να σας ακούσουν να τους μιλάτε και να τους κοιτάτε τρυφερά.

Τα Σέβη μου σε κείνους, την εκτίμησή μου, σε σας. 

Σας ευχαριστώ για την υπομονή. 

Καλά Χριστούγεννα. 


Η πρώτη φωτογραφία είναι  της Mariana de Aldecoa Bueno από δώ  
και η δεύτερη του  Szabo Ezster  από δω

26 σχόλια:

  1. Θα σταθώ στο.."Δεν αντέχω να τον/την βλέπω έτσι".
    Ο εγωισμός και η ευθυνοφοβία στο μεγαλείο του...
    Πριν τρεις μήνες ... έφυγε από την ζωή ένας φίλος το βράδυ ..στον ύπνο του.
    Η γυναίκα του στα 58 της παρουσίασε τα πρώτα συμπτώματα.
    Δεν τον αναγνώριζε.. μα εκείνος της χάιδευε τα μαλλιά..
    Τώρα βρίσκεται σε ίδρυμα.. τα παιδιά δεν αντέχουν!

    Καλές γιορτές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι πολύ δύσκολο, ειδικά όταν τα συμπτώματα παρουσιάζονται σε σχετικά μικρή ηλικία. Ίσως γιατί την γεροντική άνοια μπορούμε να την εκλογικεύσουμε κάπως. Το Alzheimer όμως όχι... Όπως και να 'χει χρειάζονται τεράστια αποθέματα αγάπης, αλλά και σωματικής και ψυχικής δύναμης. Και αυτούς που δεν αντέχουν, τους καταλαβαίνω κάπως.. Και ελπίζω να φροντίζουν τουλάχιστον για την αξιοπρεπή διαβίωση και φροντίδα των δικών τους, έστω και σε ίδρυμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το έζησα. Ναι, σκέφτεσαι "δεν αντέχω να τον βλέπω έτσι". Αρχικά γιατί πονάει πολύ να αντιλαμβάνεσαι σταδιακά -όχι με την πρώτη φορά- ότι ο αγαπημένος σου άνθρωπος παύει να είναι εδώ. Είναι σε μια άλλη διάσταση, στην οποία δεν είναι και εύκολο να μπεις όταν το μυαλό ξεχνάει ανα δεύτερα. Επειτα πονάει πολύ και δυσκολεύει πολύ να ζεις με έναν τέτοιο άνθρωπο, διότι ακριβώς επειδή δεν θυμάται, μπορεί να κάνει ό,τι πιο τρελό ή να σου φύγει βέβαια και να περιπλανιέται. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Εμείς δεν αντέχαμε να μην τον έχουμε κοντά μας. Με το πέρασμα ξέρεις, ο ιδιος δεν υποφέρει. Δεν θυμάται, απλά. Υποφέρει πολύ όμως αυτός που τον φροντίζει. Ψυχικά και σωματικά. Οπότε μην κατηγορούμε και όσους δεν...αντέχουν. Όποιος δεν το ζήσει, δεν πάει καν ο νους του για τις λεπτομέρειες που συνθέτουν αυτή την ασθένεια...Κοίτα όμως και μια ευλογημένη λεπτομέρεια της: Ο ασθενής δεν πονάει...Δεν είναι λίγο αυτό. Καθόλου λίγο.
    *συγγνώμη που μακρυγόρησα μα χτύπησες ευαίσθητο σημείο μικρή μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γιαγιά Αντιγόνη, ακόμα και η "επιλογή" του ιδρύματος, έχει πανάκριβο τίμημα... είμαι σίγουρη.

    Μου θύμισες μια κουβέντα που ένα μέρος της έγραψα εδω
    http://soduck.blogspot.com/2011/10/blog-post_15.html

    Καλές Γιορτές γλυκιά μου Αντιγόνη. Να είσαι καλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φαούδι, είναι πράγματι δύσκολο. Κι απ τη μία ταιριάζει η φράση "δεν αντέχεται" απ την άλλη σκέφτομαι μια φράση της γιαγιάς μου που έλεγε "είναι θεριό ο άνθρωπος - όλα τα αντέχει"

    Καλά Χριστούγεννα Φαούδι. Να χαίρεσαι και να σε χαίρονται όσοι αγαπάς και σ αγαπούν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. kovo voltes, είναι όντως μια παρηγοριά το ότι δεν έχει αντίληψη του τι συμβαίνει. Και αυτό παρά τις υπόλοιπες δυσκολίες, είναι και καλό. Γιατί έτσι δεν καταλαβαίνει κι αυτούς που δεν αντέχουν.

    Εγώ τους καταλαβαίνω... Το τίμημα αυτής της "επιλογής" όμως μου ήταν πιο βαρύ απ το να το ζω στην καθημερινότητά μου. Τα σκοτάδια που μπορεί να σε ρίξει είναι βαθιά...

    Καλες Γιορτές κοριτσάκι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μπράβο Soduck που έπιασες ένα θέμα τόσο δύσκολο ωστόσο συνηθισμένο. Η αλήθεια είναι πως έχω σκεφτεί πολλές φορές να γράψω γι αυτό, αλλά δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι η άνοια είτε με τη πρώιμη μορφή έκπτωσης μνήμης είτε με εκείνη του προχωρημένου Alzheimer είναι -μάλλον- η πιο εξευτελιστική αρρώστια που βρίσκει τον άνθρωπο, η πιο προδοτική. Και στις πρώτες φάσεις της, όταν ακόμα μπορεί κάποιος ν' αναγνωρίσει τις απώλειες, είναι τραγικά επώδυνη. Δεν θέλω να εκφραστώ γι αυτούς που λένε "δεν αντέχω".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. nefosis, μου δίνεις την ευκαιρία να πω κάτι για όσους δεν αντέχουν.

    Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Μπορώ πραγματικά να καταλάβω αυτούς που δεν αντέχουν - δεν μπορούν - δε γίνεται, να μείνουν στον ίδιο χώρο και που η όποια ανάγκη ή η "ανάγκη" τους οδηγεί στη λύση του "Οίκου Φροντίδας Ηλικιωμένων".
    Ειλικρινά μπορώ να το καταλάβω και ποτέ δεν θα καταλογίσω οτιδήποτε σε κανέναν. Το τίμημα είναι εξ ίσου βαρύ.
    Το "τι δεν αντέχεις ρε;" απευθύνεται σε όσους "δεν αντέχουν" να βλέπουν τον άνθρωπο, τη μάνα, τον πατέρα και δεν κάνουν ούτε μια επίσκεψη. Αρκούνται ίσως σε ένα τηλεφώνημα... ή ακόμα χειρότερα σε ένα φιλάνθρωπο κιλό κρέας και μερικά φρουτολάχανα που τα στέλνουν με κάποιον...

    Δεν ήταν ο στόχος να χαλάσω τη γιορτινή διάθεση κανενός αλλά να μας θυμίσω οτι καλή η αγάπη που δείχνουμε πέρα δώθε αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα... κείθε που δεν κοιτάμε.

    Να είσαι καλά συννεφάκι... Να περάσεις όμορφα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Soduck,
    Στους δεύτερους αναφερόμουν. Αυτούς που συνήθως δεν αντέχουν, γιατί αντέχει κάποιος άλλος στο πόδι τους.
    Δεν χαλάς καμιά γιορτινή διάθεση. Με τους αγαπημένους μας ζούμε, ότι κι αν τους τύχει. Να περάσεις κι εσύ πολύ όμορφα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ζω μαζί με αδόκιμους ...
    υγεία εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Οι μέρες είναι κατάλληλες γι αυτού του είδους τα ποστ. Τόσα χρόνια περιοριζόμασταν στα φώτα στη λάμψη και στα "ευχάριστα", καιρός να δούμε και την άλλη πλευρά της ζωής.

    Καλά Χριστούγεννα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χρόνια Πολλά, για εκείνους, για τους άλλους, για μας, για όλους! Ευχέεες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δύσκολο θέμα και δυστυχώς αρκετά συχνό πια. Η μητέρα μου έχει την φοβία του Alzheimer, όσο βλέπει με τα χρόνια η μνήμη της να την προδίδει.
    Προσπαθώ να ενημερωθώ για να την βοηθήσω να ηρεμήσει. Οι ιστοσελίδες που μας προτείνεις πολύ χρήσιμες!
    Kαλά Χριστούγεννα Sodurck ας είμαστε δυνατοί να αντιμετωπίζουμε τις αντιξοότητες της ζωής..
    Να σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. katabran... καλό κουράγιο με τους αδόκιμους. Να προσέχεις του τίτλους όμως.

    Υγεία μικρή μου. Και τις στάχτες στους κουραμπιέδες...

    Χρόνια Πολλά katabran ¨)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τσαλαπετεινέ μου, όπως τα λές!.

    Και αυτά που δε μοιάζουν "ευχάριστα" και λαμπερά, αποδεικνύονται ζεστά και γεμάτα. Αρκεί να τα κοιτάξει κανείς με τρυφερότητα (επιτέλους).

    Καλά Χριστούγεννα μικρέ μου Τσαλαπετεινέ. Να προσέχεις τα κρύα. ναι; και να σε φροντίζεις. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ράκε μου, για όλους. Να είσαι χαρούμενος κάθε στιγμή. Χρόνια Πολλά :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αθηνά, Μήτσε, Μαρίνα, να τα πείτε... έχω έτοιμα και τα κεράσματα... :))

    Χρόνια καλά σε όλους σας! Να είστε καλά που περάσατε απ το φτωχικό μου.

    Καλά Χριστούγεννα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Margo, ο φόβος αποδεικνύεται καμιά φορά πιο ισχυρός και επώδυνος απ το ίδιο το πρόβλημα.

    Οι ασκήσεις που δίνει η ιστοσελίδα είναι πραγματικά αξιόλογες και βοηθούν πολύ.

    Όλα θα πάνε καλά καλή μου Margo. Και στη δική της αγωνία μόνο με τρυφερότητα μπορείς να σταθείς. :)

    Να είστε όλοι καλά :) (δώστης κι ένα χαδάκι στην πλάτη από μένα... κι ας μη με ξέρει... )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. "Γίνονται ξανά παιδιά."
    Αν δεν είχε την τόσο τραγική της πλευρά και τόσο άσχημες επιπτώσεις στη ζωή των ίδιων των ασθενών και των ατόμων γύρω τους, η πάθηση αυτή, θα ήταν υπέροχη.
    Καλά έκανες και το 'γραψες SoDurck.
    Να 'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ευχαριστώ πολύ αγαπητή SoDurck γι' αυτή την ανάρτηση. Έχω μία συνάδελφο που το βιώνει με τη μητέρα της αυτό, και πέρα από όλα τα άλλα προβλήματα, έχει και τον πατέρα της που μάλλον είναι στην κατηγορία αυτών που δεν το αντέχουν...


    Εύχομαι να είσαι πάντα έτσι, γεμάτη ζεστασιά και χαρά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Riski, καλώς σε στο φτωχικό μου.

    Σ ευχαριστώ για την οπτική του "αν δεν". Μακάρι να μην ήταν τραγικό...

    Και συ να είσαι καλά κοριτσάκι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. KnowDame, Καλώς μας ήρθες.

    Καλό κουράγιο στη συνάδελφό σου. Ο πατέρας το πιθανότερο είναι ότι ζηλεύει την προσοχή και τη φροντίδα που παίρνει η γυναίκα του. Περίεργο αλλά συμβαίνει συχνά. Να την προσέχετε τη συνάδελφο. Τραβάει μεγάλο ζόρι...

    Σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και τις ευχές.

    Να είσαι καλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ναι, ναι, πολύ καλά έκανες και πρόσφερες σήμερα αυτήν την ανάρτηση.
    Η αγάπη που δοκιμάζεται... : ιστορία της ζωής μας...
    Έρχομαι πάντα εδώ... δεν θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά...
    Χρόνια καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Χρόνια Καλά και για σένα Woman in Blogs!

    Πάντα μπορούμε και διαφορετικά. πόσο μάλλον η επίσκεψη σε ένα μπλογκάκι σαν αυτό.

    Σ ευχαριστώ για τη ζεστή σου διάθεση... Να είσαι καλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Τα σέβη μου!
    (τις ευχές μου από τα βάθη της ψυχής μου,νάσαι πάντα καλά,στην υγειά σου!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Καλημέρα Τρίτωνα! Να είσαι καλά και κάθε σου γουλιά, μπουκιά, ματιά, λέξη και σιωπή να είναι στην υγειά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή