“...κάθε παραμύθι αρχίζει με την 'εμφάνιση ενός πεπρωμένου' η οποία εκδηλώνεται μέσα από μία ανωμαλία, και μία ανωμαλία πάντα οδηγεί σε μία άλλη. Έτσι δημιουργείται μία αλυσίδα ανωμαλιών. Και όσο πιο λογική, σφιχτά δεμένη και ουσιαστική είναι αυτή η αλυσίδα, τόσο πιο όμορφο είναι το παραμύθι. Με το 'όμορφο' εννοώ ζωτικό, που να σε απορροφά και να σε συνεπαίρνει. Η αλυσίδα των ανωμαλιών τείνει πάντα να οδηγεί πίσω στην ομαλότητα. Το τέλος κάθε παραμυθιού αποτελείται από την 'εξαφάνιση' του πεπρωμένου, που βυθίζεται πίσω στη ρουτίνα της καθημερινής ζωής ...”
Πιερ Πάολο Παζολίνι για τις “Χίλιες και Μία Νύχτες”
Πηγή κειμένου και φωτογραφίας: Wikipedia
Στην αρχή με ρούφηξε ο τίτλος, μετά μ' έστειλε η εικόνα. Πώς να μην μαγευτώ απ' τον ορισμό; Όμορφα και υπερανώμαλα παραμύθια λοιπόν για το ανώμαλο 2012 :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΑαααα, μου αρέσουν τα παραμύθια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνίοτε μου αρέσει και το παραμύθιασμα...
Κι ας είναι και εν γνώση μου ότι με παραμυθιάζουν!!!
nefosis, κρατήθηκα πολύ για να μην εκφράσω τις απορίες μου απ το απόσπασμα αυτό. τι είναι ανωμαλία άραγε; τις κράτησα για το επόμενο... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑθηνά, εμένα να δεις πόσο μ αρέσουν. Όπως και κείνος το στίχος απ τη Μπουρνοβαλιά, το "παραμύθι πούλα μου". Πάμε παραμύθιασμα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένετε κι εμένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσει να παραμυθιάζω τον εαυτό μου στα "μικρά" για να προσπερνώ μικρές δυσάρεστες καταστάσεις, μα τα μεγάλα μου τα αφήνω ανεπηρέαστα ....να μου τα παραμυθιάζουν άλλοι:-)
Λες η τελευταία πρόταση να είναι και ο λόγος που μας αρέσουν τα παραμύθια? Το πεπρωμένο δεν είναι ποτέ "φυγείν αδύνατο" στα παραμύθια. Και η επιστροφή στην ρουτίνα της καθημερινότητας είναι το επιθυμητό. Τι περίεργο! Θα έλεγε κανείς ότι το παραμύθι θα ήθελε να σε βγάλει από την καθημερινότητα, ωστόσο σε κάνει να την αναζητάς...Η ασφάλεια του οικείου μάλλον...
Καλό βραδάκι!
Μ, περιμένουμε, περιμένουμε! Πού να πάμε χωρίς εσένα; :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα, δεν είναι εντυπωσιακή η αλληγορία όλου του αποσπάσματος; το βρήκα σε μια προσπάθεια να καταλάβω το γιατί μας αρέσουν τα παραμύθια. είτε να τα λέμε, είτε να τα ακούμε, είτε να τα πιστεύουμε. ποιά ανάγκη; και έπεσα πάνω στον πιέρ και θεώρησα πως τα λέει όλα... (ή σχεδόν όλα).
Όσο για την ασφάλεια του οικείου... πάλι ανοίγεις μεγάλο θέμα και τι θα κάνω;
Καλό βράδυ και σε σένα :)
Κάποτε μου έλεγαν παραμύθια για να κοιμηθώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά μου έλεγαν παραμύθια μπας και ξυπνήσω γιατι η αλήθεια ίσως με φόβιζε και συνέχιζα τον ασφαλή μου ύπνο...τα κατα συνθήκη παραμύθια που λέμε.
Μετά άρχισα να με αντιλαμβάνομαι,λέμε και καμμια μπουρδα να περάσει η ώρα,στα παραμύθια της σκοτεινής αίθουσας,εκει βρήκα μαγικές αλήθειες.
Συνέχισα με τα παραμύθια των σελίδων,και του βινυλίου ή του cd.
Kοκκινη κλωστή δεμένη...που λύνεται με τη πρώτη ευκαιρία. Καλημέρες
Ποτέ δεν είχα σκεφτεί το παραμύθι σαν μια αλυσίδα ανωμαλιών! Μ' αρέσει πολύ αυτή η σκέψη!! Περιμένω την συνέχεια!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ, αχ και να το είχα ακούσει νωρίτερα αυτό. Να έλεγα στη γιαγιά μου "πες μου καμιά ανωμαλία να κοιμηθώ" και τι στον κόσμο!!
Καλημέρα!
moody, μου μίλησες για τα παραμύθια που σου έλεγαν, που είδες, που άκουσες... και ίσως εν μέρει απάντησες στο γιατί υπάρχουν κάποια απ αυτά. Εμείς, όταν τα λέμε, γιατί τα λέμε; (αν τα λέμε)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα γλυκέ μου moodyboy :)
Φαούδι, να έβλεπα το βλέμμα της γιαγιάς σου - εκείνης της αντάρτισσας - όταν θα της το έλεγες, και τι στον κόσμο!
ΑπάντησηΔιαγραφή(και της μη αντάρτισσας εξ ίσου ενδιαφέρον θα ήταν, εδώ που τα λέμε)
Καλημέρα!!
Και για όποιους το θυμούνται και το τραγουδάνε ακόμα, αφιερωμένο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=TvMy2KN6hsI
εγώ που δεν το θυμόμουν; δεν έχω αφιέρωση; :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, όσο τα παιδιά μου ήταν μικρά, πολύ λυπόμουν που δεν θυμόμουν τα παραμύθια που άκουγα απ'τον παππού μου μικρός...τα'λεγα βέβαια όσο τα θυμόμουν, αλλά δεν νομίζω να ήταν το ίδιο μαγικά , όσο αυτά που άκουγα...
Αυτό που προσπάθησα πάντως ήταν να έχουν τα παιδιά μνήμες από νανουρίσματα με παραμύθια...έλεγα και δικές μου ιστορίες ή άλλαζα και συμπλήρωνα τα κενά της μνήμης με δικά μου λόγια...τι σημασία έχει; Γιατί , να πω και του στραβού το δίκιο, πολλές φορές είχα πιάσει τον παππού μου να λέει την ίδια ιστορία , παραλλάζοντας την ανάλογα με την περίσταση και το ακροατήριο...αυτό είναι και η μαγεία της παράδοσης...ο καθένας συμπληρώνει και στο τέλος μένουν οι καλύτερες προσθήκες...και η μαγιά φουσκώνει και πληθαίνει και ομορφαίνει....
Για τα παιδιά σου θα ήταν τόσο μαγικά όσο και για σένα όταν τα άκουγες. Πότε σταματάνε αλήθεια, οι μεγάλοι να λένε παραμύθια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤυχερός εσύ τυχερά και τα παιδιά σου που ακούγατε παραμύθια πάντως. Εμένα, στην ενήλικη ζωή, μου προέκυψαν τα παραμύθια (κυριολεκτικά και μεταφορικά).
Καλή σου μέρα αγαπητέ χρηχα :)
Σε προσωπικό επιπεδο.Τα παραμύθια που λέω εγώ τα λέω γιατι πρωτίστως αρέσουν σε μένα κι ελπίζω να αρέσουν και στον αποδέκτη...βλέπε μικρα ανήψια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τα κατα συνθήκη σε στυλ "δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη μεταθεσή μου στο hesemesa department" αυτα λέγονται λόγω ανάγκης.
Καλημέρες και πολλά κουακ..Soduck
δεν υπάρχουν πιο αναρχικά αναγνώσματα από τα παραμύθια...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπέρα!
Η εξαφάνιση του πεπρωμενου. Τί σοφό. Οπως το ίδιο το παραμύθι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή χρονια. Ο, τι καλυτερο φίλη μου.
katabran, αναρχικά τα παραμύθια, εξουσιαστές οι παραμυθάδες. οι παραμυθιαζόμενοι;
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα!
περήφανη μανιάτισσα, η σύνδεση του "πεπρωμένου" με την αρχή και το τέλος του παραμυθιού επίσης σοφή. Σε κάθε "παραμύθι" έτσι δε νιώθουν οι ήρωες γι ό,τι τους παρουσιάστηκε; και το άλλοθι έτοιμο στις άκρες των χειλιών "το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον"... και ζούμε τις μικρές μας ιστορίες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή χρονιά λυγερή και λεβεντόκορμη κόρη!
περήφανη μανιάτισσα, να συμπληρώσω με άσμα;
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=BIaw4C6SkqM
έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες...