Σελίδες

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

σου-ρεάλ


Ένα βράδυ – αν έβρεχε δε θυμάμαι – έπιασα ψιλοκουβεντούλα με τη Riski, με αφορμή μια απολύτως λογική της τοποθέτηση στην ανάρτηση με τον τίτλο Μαχίτο. Η επίσης απολύτως λογική συνοχή όσων λέγαμε, μ έκανε να κάτσω να μαζέψω μερικά  σουρεάλ στιγμιότυπα που είχα την τύχη να ζήσω. Ξέρετε, εκείνες οι κουβέντες που δεν έχουν καμία λογική και κανένα ζητούμενο, οι κουβέντες επίσης που προκύπτουν σε κάτι στιγμές που λες και το μυαλό σου έχει κάτσει στον ήλιο και παριστάνει τον τραχανά, είναι πολύ χαλαρωτικές, αρκεί βεβαίως να μην καίγεται ο διπλανός σου την ώρα που εσύ μελετάς το ρυθμό αποξήρανσης του τραχανά.

***
Είμαι με τη Βάσω (ναι, τη γνωστή φίλη με το σκουλήκι και τα χουφταλάκια ), και κάνουμε μια μεγάλη βόλτα στη βόρεια εύβοια, μέσα απ τους αγρούς..... οφείλω να δηλώσω πως είμαι αυτό που λέμε “παιδί της πόλης”.
κοιτάω λοιπόν έκθαμβη το θαύμα της φύσης... τα χωράφια δίπλα στο δρόμο σε οργασμό βλάστησης και γώ με ύφος παιδιού που του δείχνουν τα χρώματα του κόσμου για πρώτη φορά.

πω πωωω! χιλιάδες μικρές μαργαρίτεεεες! Όταν μεγαλώσουν δεν θα χωράνε στο χωράφι! αναφωνώ με ενθουσιασμό και κοιτάω τη Βάσω. 
Εκείνη γυρνάει αργά το κεφάλι της, σαν να είναι έτοιμο να σπάσει κάτι μέσα του. Το βλέμμα της είναι λίγο χαμένο λίγο καρφωμένο ... κι ακούγεται μια ίσια φωνή που δεν δείχνει τίποτα...

- χαμομήλια είναι
- ...

***
Σε μια παρόμοια βόλτα στην εξοχή, πάλι με τη Β. - ίσως να ήταν και την ίδια μέρα. Όπως οδηγώ,  βλέπω τρεις τέσσερις χαριτωμένες αγελαδίτσες να βόσκουν σε μια πλαγιά δίπλα μας. Ως χαζό παιδί χαρά γεμάτο θέλω να μοιραστώ τη βουκολική ομορφιά και λέω όλο ενθουσιασμό αφήνοντας το τιμόνι και χτυπώντας τα χεράκια!!!

- κοίτα-κοίτα!! μικρές αγελαδίτσες που βόσκουν!!! έχεις ξαναδεί τόσο μικρές;;;;

γυρνάει η Βάσω - κοιτάει αγελαδίτσες – κοιτάει εμένα - βλέμμα πάλι καρφωμένο. Μια απόγνωση διακρίνω. Δεν μπορώ να καταλάβω. Η φωνή και πάλι απ τα έγκατα.

- κατσίκες είναι
επιχείρημα φώτισε τα σκοτάδια μου
- μα έχουν στάμπες!
- ακριβώς!! έχεις ακούσει για τα παρδαλά κατσίκια που γελάνε;;;
- ...

***
ένα καλοκαίρι, σε μια θάλασσα, ναι, με τη Βάσω...

έχουμε βάλει όλο τον εξοπλισμό σαν υβ-κουστές και μπήκαμε να χαζέψουμε τα βάθη των ωκεανών. Κι εκεί που λικνίζομαι με την άνεση πέστροφας μέσα στο νερό, βλέπω ξαφνικά το θαύμα μπροστά μου. Κόντεψα να πάθω αναρρόφηση, έχασα το μπούσουλα, ήπια νερό απ τον αναπνευστήρα αλλά... ακάθεκτη... στάθηκα στην πλεύση μου! είδα το θαύμα της φύσης!!! να εκεί να κολυμπάει δίπλα μου! Οκ έπαιξαν σενάρια τρόμου στο μυαλό μου του τύπου, τώρα θα με ξεκοιλιάσει, αλλά η γοητεία να το βλέπω να περνάει δίπλα μου με μαγνήτισε. 
Κουνάω χέρια πόδια προς τη φίλη μου τη Βάσω, της κάνω νοήματα, της δείχνω προς τα κεί που κολυμπούσε το θαύμα... δεν καταλάβαινε. Της κάνω νόημα να βγει πάνω. Βγαίνω ... παίρνω και ανάσες γιατί η συγκίνηση ήταν μεγάλη και το νερό αλμυρό, βγαίνει και η Βάσω ανήσυχη.
- τι έπαθες; όλα καλά;
- είδες; είδες τι πέρασε από μπροστά μου;
- φύκι;
- όχι! μα δεν το είδες; ήταν υπέροχο!!!
- τι πέρασε τόσο υπέροχο που δεν το είδα;
- ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΞΙΦΙΑΣ!!!!
- Ζαργάνα ήταν
- ...

Και μερικά σφηνάκια για το δρόμο;

- ώχ!
- τι έπαθες;
- έπεσα απ τις παντόφλες!

***
χτυπάει τηλέφωνο
-ναι;
-έλα, κοιμάσαι;
-ναι
-ωραία. Και γώ στην τουαλέτα είμαι

***
χτυπάει τηλέφωνο;
- ναι;
- τι φωνή είναι αυτή;
- τι;
- χάλια ακούγεσαι
- ναι
- είσαι όντως;
- ναι
- τι έχεις;
- δε ..μπορώ...(βήχας)... να μιλήσω
- δεν είσαι μόνη σου;

***
σε οδηγό λεωφορείου σε άγνωστη γραμμή
- θέλω να κατέβω στην τάδε στάση. Θα μου πείτε ποιά είναι;
- ρωτήστε τον επομενο οδηγό...

***
σε ταξί 
- τι δουλειά κάνετε;
- φυσικός
- α! να σας ζητήσω μια χάρη;
- παρακαλώ
- θα μου πείτε τι να διαβάσω αρχικά σαν εισαγωή στη θεωρία του χάους
- την κόμη της βερενίκης του Γραμματικάκη.
- ευχαριστώ
- μπορώ να σας ζητήσω και γω μια χάρη;
- μα παρακαλώ! 
- με παντρεύεστε;
- ....

Αυτά για σήμερα!  Να χαίρεστε και να γελάτε! 

29 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. μόλις είπες κάτι που μοιάζει σε σούργελο; ε; ε; πρόσεχε θα σε ρίξω απ τις παντόφλες!

      Διαγραφή
  2. :lol: Και χαιρόμαστε και πώς να μην γελάσουμε; :lol:

    ΥΓ. Η "φύση", πάντως, σας πάει "γάντι" :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. λέτε; μέχρι στιγμής μόνο με ρεζιλεύει... και γω την κοιτάω με τόσο θαυμασμό κάθε φορά...

      Διαγραφή
    2. Σας ρεζιλεύει;! Καθόλου! Σας χαίρεται! Όπως την χαίρεστε κι εσείς [κι ας το λέτε αυτό θαυμασμό]. Το μόνο που καταλαβαίνει η φύση είναι χειρονομίες μεγαθυμίας και χιούμορ. Κι εσείς αυτά της τα χαρίζετε και με το παραπάνω!

      Διαγραφή
    3. φαίνεται να τη γνωρίζετε καλά ε; θα σας εμπιστευτώ καλέ μου Ράκε :)

      στην χειρότερη περίπτωση θα γελάσουμε ακόμα πιο πολύ...

      Διαγραφή
    4. Δεν έχει σημασία τι γνωρίζω και τι δεν γνωρίζω, και δεν χρειάζεται να με εμπιστευτείτε. Επιβεβαιώστε το [ή μη] εσείς η ίδια. Έτσι πρέπει να γίνονται αυτά.
      Η χαρά υπάρχει πάντα εκεί έξω. Αρκεί να ξέρουμε πώς να την αδράξουμε.

      Διαγραφή
  3. Γελάμε και γελάμε πολύ! Μα "έπεσα από τις παντόφλες";;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μη σου πω οτι στραμπούληξε και πόδι...

      Χαίρομαι που γελάτε! :))

      Διαγραφή
  4. αχ γέλασα πολύ!!!
    είχα κι εγώ μια ιστορία.......
    παιδί της πόλης κ εγώ δεν είχα δει ποτέ live αγελάδα...
    ημουν με τον πρωην διακοπές όταν είδα.
    έκανα κάτι χαρές....κ εκείνος όμως είχε ξεραθεί στο γέλιο...
    btw έχω πέσει κ γω από τις παντόφλες μα γιατί τους φαίνεται αστείο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. έλα ντε! γιατί να φαίνεται αστείο να πέφτει κάποιος απ τις παντόφλες του; τσ τσ...

      Διαγραφή
  5. Χρόνια κάναμε να μάθουμε το μικρό να ξεχωρίζει τις κατσίκες απ΄τις αγελάδες και πέρσι το καλοκαίρι με ρώταγε "πώς το λένε αυτό το ψάρι που μοιάζει με μικρό ξιφία;" Αν δεν ήμουν η μαμά του, διαβάζοντας αυτη την ανάρτηση, θ΄ανησυχούσα για τη ...μητρότητά του. ;) Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χμ... μ αυτόν τον μικρό έχουμε ένα αξιοπρόσεκτα κοινό τρόπο σκέψης... πόσο είπαμε οτι είναι; (εκτός αν φταίει εκείνη η "συγγένεια" με τη μάνα του)

      Διαγραφή
  6. Γέλασα.. με τις παντόφλες!
    Υπάρχει ιστορικό τρέλας...

    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. αν οι παντόφλες σε κάνανε φίλη μου να σου πω πως δεν ήμουν εγώ που έπεσα απ αυτές...
    με τα πετ και ειδικά τα λούτρινα, τα έχω καλά, με του αγρού τα ζωάκια θολώνω λίγο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. όχι, δεν ήταν οι παντόφλες, ούτε ο ταξιτζής (αν και αυτό παίζεται, αν ήταν ωραίο τεκνό με τέτοιες ανησυχίες κάτι γινόταν!). Ήταν όλα τα υπόλοιπα, ειδικά ο ξιφίας!

      Διαγραφή
    2. εκείνος ήταν ο φυσικός. εγώ είχα τις απορίες. εκείνος ήθελε να με παντρευτεί. επέμενε κιόλας! και ο λόγος ήταν οτι δε μπορούσε να φανταστεί οτι θα υπήρχε γυναίκα να τον ρωτούσε κάτι τέτοιο... (βέβαια αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που αρνήθηκα την πρόταση γάμου ενός αγνώστου. ακούς εκεί δεν το φανταζόταν! )

      Με τον ξιφία, πέρασα και μια τρομάρα εδώ που τα λέμε και όντως έκανα σενάρια και έβλεπα τα πρωτοσέλιδα "καρφωμένη στο ξίφος του άφησε το τελευταίο της λέπι η λικνιστή πέστροφα"

      Διαγραφή
  8. Δεν ήξερα πως τα χαμομήλια όταν μεγαλώνουν γίνονται μαργαρίτες...ούτε ότι αυτά τα ζωάκια που βλέπω στην εξοχή με τα σχεδιάκια είναι τα παρδαλά κατσίκια. Τελικά πολλά μαθαίνω από σένα.... Φαντάζομαι όταν ξαναπάω εκδρομή θα μπορώ εύκολα να ξεχωρίσω τα ζωάκια και τα λουλουδάκια...ο άντρας μου θα εκπλαγεί που επιτέλους θα τα έχω μάθει και εγώ που δεν είμαι αχάριστη θα του το πω: η SoDark να'ναι καλά ;-))

    Να παραμείνεις πάντα πάνω από την πραγματικότητα εύχομαι. Κι εγώ εδώ πάνω χαζολογάω...Υπέροχα είναι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. δηλαδή τις ζαργάνες τις ξεχώριζες; lol

    αν είναι να του πείς οτι τα χαμομήλια όταν μεγαλώνουν γίνονται μαργαρίτες, ζω και χωρίς τη δόξα της δασκάλας!

    Είναι ωραίο το χάζεμα σου λέω!! και οι σουρεαλ κουβέντες επίσης! ντιπ χαλαρωτικές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα συμφωνήσω. Η δυνατότητα να βλέπεις πέρα από το συνηθισμένο και το λογικό είναι πραγματικά αναζωογονητική! Το παράλογο εξάλλου δεν είναι άλλο, παρά οτιδήποτε υπάρχει πέρα από τα όρια της αποδεκτής μέχρι σήμερα λογικής. Αύριο, μπορεί αυτά τα όρια να έχουν αλλάξει, ενώ εμείς ήδη θα έχουμε βιώσει τα "παράλογα".

      υ.γ.: Άλλη η SoDurck και άλλη η SoDark (που με κρατάει σε "σκοτάδια" πανίδας και χλωρίδας... χαχα..αστειάκια! Μπουχουχου.... Αυτής είναι όλη η δόξα!!

      Διαγραφή
    2. πού τη θυμήθηκες τη so dark; άστην εκεί που κάθεται πουλάκι μου. δεν είναι να την ξυπνάμε αυτή. έχει πολλά σκοτάδια :) (χμ...)

      Διαγραφή
  10. Διάλογος στο κατώφλι του ΠΟΠ, περασμένα μεσάνυχτα.

    -Γιατί φοράς Μάρτη στο χέρι; Για να μην σε κάψει ο ήλιος;
    -Νυχτιάτικα; Κι έπειτα δεν είναι Μάρτης...
    -Τι είναι; Δεκέμβρης;
    -Ένα απλό κόκκινο σκοινάκι!

    (δεν είναι αστείος ο διάλογος, απλώς μου φάνηκε γοητευτικά σουρεάλ εκείνη τη δύκολη ώρα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. εμένα πάντως μ έκανε να γελάσω...

    (τι μπορεί να κάνει δύσκολη μια ώρα, στο κατώφλι ενός μπαρ, περασμένα μεσάνυχτα;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πολλά πράγματα.
    Η αμηχανία ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που μόλις γνωρίστηκαν και ανιχνεύουν ο ένας τον άλλον ψαχουλευτά, το αλκοόλ που συνήθως ρέει εκείνη την ώρα στις φλέβες τους και βάζει τις αναστολές να παλεύουν με τα ένστικτα, η αγωνία της επόμενης κουβέντας, ένα τραγούδι που μπορεί να σημαίνει πολλά, ένα απλό σύνθημα στον τοίχο: "βασανίζομαι".
    Και διάφορα άλλα, υποθέτω.
    Αν έχεις πάει ποτέ ή αν πας στο ΠΟΠ, ρίξε μια ματιά πίσω από το καγκελάκι του, εκεί που αράζει ο κόσμος στον πεζόδρομο. Θα καταλάβεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. αν πάω, θα το κοιτάξω. όσο για το "βασανίζομαι" έχει γίνει η αγαπημένη λέξη αυτής της πόλης.

    Η στιγμή που περιγράφεις όμως δεν είναι στις δύσκολες. Αλλά πάλι, ίσως έτσι μου φαίνεται απ την περιγραφή της. αν τη ζούσα ίσως να την έβλεπα δύσκολη. :)
    Ο διάλογος με το κόκκινο σκοινάκι αποκτά άλλη σημασία :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Λοιπόν... Μια φίλη, που ζει στην εξοχή και έχει, φυσικά, για κήπο ένα κτήμα τέσσερα στρέμματα, μου διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:

    Είμαι σε μεγάλη ανάγκη να πάω τουαλέτα. Πάω φουριόζα αλλά είναι ο άντρας μου μέσα. Τον ρωτάω αν θ' αργήσει και μου λέει "ναι". Δεν έχω επιλογή, η κατάστασή μου είναι πάνω από επείγουσα, οπότε πηγαίνω στον κήπο, σε ένα απόμερο σημείο που μπορώ μετά να διαχειριστώ. Κάθομαι βιαστική ανακούκουρδα.
    Ξαφνικά στην πίσω πόρτα του κτήματος, γύρω στα οκτώ μέτρα μακριά μου, βλέπω έναν άνθρωπο να με κοιτάζει. Δεν βλέπει τι κάνω γιατί μπροστά μου βρίσκονται φυτά μέχρι το ύψος της κοιλιάς μου. Προφανώς νομίζει ότι απλώς κάθομαι.
    "Καλημέρα", μου λέει δυνατά και μου χαμογελάει.
    "Καλημέρα", του απαντάω κι εγώ και του χαμογελώ επίσης.
    "Τι κάνετε;", ρωτάει γεμάτος ενδιαφέρον.
    "Τώρα, αν σας πω 'κακά', θα με πιστέψετε; Πάντως, αν σας πω 'καλά' θα είναι ψέμα." του είπα, αλλά εκείνος κάτι πρέπει να μυρίστηκε, γιατί έφυγε σχεδόν αμέσως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή