απόσπασμα...
“...Στον έρωτα δίνουμε και παίρνουμε αυτό που δεν έχουμε. “Le don de ce qu' on n' a pas” μου έγραφε, μια δεκαετία αργότερα, τη φράση του Lacan ο Χρήστος. ¨Έτσι είναι, στον έρωτα χαρίζουμε αυτό που μας λείπει, ελπίζοντας πως το ίδιο θα κάνει κι ο άλλος. Πως θα μας χαρίσει αυτό που η έλλειψή του είναι τόσο βασανιστική. Κι αν δεν το κάνει, υποθέτουμε ότι δε μας ερωτεύτηκε αρκετά. ¨Ένα πλεόνασμα έλλειψης μαγικά κλειδώνει, σε κάτι σαν – δύο ελλείψεις κλειδώνουν σε μία κατάφαση, σε μία κατάσταση, όπου, της φαντασίας υπερέχουσας, πλανάται η μοναδική ευκαιρία για πληρότητα. Στον έρωτα, όταν δεν είναι άγιος, τίποτα δε μας ενώνει, αντίθετα, μας χωρίζει, αλλά και μας κρατά καθηλωμένους, το μέγεθος της έλξης. Επειδή τα αντίθετα έλκονται, κάθε μεγάλη έλξη μας διαφοροποιεί.
Σκέφτομαι ότι χάρις στην έλλειψη γράφω...”
Μαρία Μήτσορα, “Με λένε Λέξη”, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2008
Κι όταν πάρουμε αυτό που μας λείπει, τότε τι γίνεται; Ο έρωτας αλλάζει σχήμα τότε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως Soduck, οι ελλείψες σε γοητεύουν σε κάθε τους μορφή, ε;
Ευτυχώς δεν είναι μόνο ένα που μας λείπει. Ξέρεις, νομίζω πως το πιο σημαντικό, αυτό που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τον έρωτα είναι αυτό που χαρίζουμε. Αυτό στο οποίο μας μεταμορφώνει το αντικείμενο του έρωτά μας.Αυτό ερωτευόμαστε. Κατ αυτή την έννοια, πάντα θα είναι εκεί και πάντα σε σχήμα ελλειπτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μπορούσα να γράφω ώρες για την έλλειψη.
Να σου πω ένα μυστικό;
Κάθε λέξη εκείνου του κειμένου για την "ελλειπτική μου γεωμέτρηση" είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Όταν αποδέχομαι την καμία παράλληλη, όταν απολαμβάνω τη θετική καμπυλότητα, όταν ανοίγομαι στην άπλα της αμβλείας γωνίας και οι 180 μοιρες των "2 ορθών - καθώς πρέπει - γωνιών" δε με περιορίζουν... ναι! μπορώ να γοητεύομαι από την κάθε έλλειψη. :)