Είμαι Κοινωνικά Ευαίσθητη εγώ!

Καλοκαίρι ώρα 4 απόγευμα. Ζέστη, κούραση, ανυπομονησία να φτάσω σπίτι να πάρω μια ανάσα. Πρώτος γύρος για παρκέρα. Τίποτα.
Δεύτερος γύρος. Κενή θέση σε ράμπα.
Δίλημμα. Όχι δεν θα το βάλω εδώ.
Τρίτος γύρος. Σε κάθε γύρο προσθέτω και ένα τετράγωνο. Ξαναπερνάω από τη ράμπα. Σταματάω με αλάρμ.
Φωνές διαμαρτυρίας στο μυαλό μου. «Όχι, δεν είναι σωστό! Κι αν περάσει κάποιος και του έχω κλείσει το δρόμο;»
Ταυτόχρονα με την τελευταία σκέψη το βλέμμα μου πέφτει στο ρολόι του αυτοκινήτου. 4.30
«Ποιος θα περάσει τέτοια ώρα καλοκαιριάτικα;»
Άρχισα τις εκπτώσεις. «Θα κάνω ένα μπάνιο να πάρω μια ανάσα και θα έρθω να το πάρω να το βάλω αλλού»
Ξανά η ίδια κίνηση των ματιών μου. 4.32. «Ποιος θα περάσει τέτοια ώρα;»

Η ανοησία νίκησε. Πάρκαρα. Ώσπου να φτάσω σπίτι το είχα ξεχάσει. Μετά το μπάνιο είχα δικαίωμα ως κουρασμένη εργαζόμενη να κλείσω λίγο τα μάτια μου. Πέρασε μια φευγαλέα σκέψη για το αυτοκίνητο και την κοίμισα με το επιχείρημα της ώρας και της ζέστης.

Η παραπάνω σκηνή είχε επαναληφθεί αρκετές φορές. Είτε ήταν 4 το μεσημέρι είτε ήταν 12 το βράδυ (τέτοιες ώρες συνήθως έψαχνα παρκέρα).
Κάθε φορά η ίδια ηλίθια δικαιολογία στις φωνούλες μέσα μου. «Ποιος θα περάσει τέτοια ώρα;»
Υπήρχαν και κάποιες άλλες που αντιστάθηκα και έτσι χάιδευα τις ενοχές μου.

Αν γινόταν καμιά σχετική κουβέντα σε παρέα για την ανύπαρκτη παιδεία μας και για το απαράδεκτο παρκάρισμα σε ράμπες και για την πρόσβαση των ΑμΕΑ, υπερθεμάτιζα. Αστραπές και βροντές οι λόγοι μου για την αποκατάσταση του δικαίου των αναπήρων. Είχα λόγο και άποψη! Είμαι κοινωνικά ευαίσθητη πολίτης εγώ! Πέρασαν χρόνια και τα ΄φερε έτσι ο καιρός (τώρα, καιρός τα έφερε, γιατρός τα έφερε, το σύμπαν που λένε ότι κάνει συνομωσίες τα έφερε, θεός με μαύρο χιούμορ τα έφερε, δεν ξέρω να πω), που μπήκε στη ζωή μου και στο σπίτι μου ένα «αναπηρικό αμαξίδιο». Έγινε μέρος της καθημερινότητάς μου να «οδηγώ» ένα αναπηρικό καροτσάκι.

Ένα καλοκαιρινό Κυριακάτικο απομεσήμερο, σκέφτηκα ότι θα έχει ησυχία και ήταν καλή ευκαιρία να βγω για μια βόλτα με τη μάνα μου. Να πάμε σε ένα καφέ εδώ κοντά να την κεράσω πορτοκαλάδα. Δεν θα είχε κόσμο, δεν θα μας κοίταζαν με λύπη. Δεν ξέρω αν αυτό με πείραζε για κείνη η για μένα. Δεν το άντεχα αυτό το βλέμμα... (Δεν ξέρω αν το καταλάβαινε. Έτσι ήθελα να πιστεύω άρα έτσι θα ήταν).
Κάνω ένα γύρο να βρω χώρο να κατεβάσω το καροτσάκι. Τίποτα. Κανένα κενό. Ούτε για να χωρέσουμε στο τσάκ. Ούτε αν μάζευα τα χέρια της μέσα απ τα χερούλια...
Κάνω και δεύτερο γύρο. Φτάνω στο σημείο που το πεζοδρόμιο έχει ράμπα. Παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Θυμώνω, μα δε λέω τίποτα.
Απέναντι στεκόταν κάποιος που με κοίταζε.
Κάνω και τρίτο γύρο. Καταλήγω πάλι στη ράμπα.
Εκείνος εκεί. Στο ίδιο σημείο να με κοιτάει. Είμαι θυμωμένη.
Σκέφτομαι διάφορα πράγματα να κάνω στο αυτοκίνητο που μου πήρε τη χαρά να την κεράσω πορτοκαλάδα. (ούτε αυτό ξέρω αν θα το καταλάβαινε αλλά κάποτε χαιρόταν). Να του γράψω σε ένα χαρτί κάτι κακό; Να του σκάσω τα λάστιχα; Τίποτα δεν έκανα.
Κοιτάω τον κύριο απέναντι. Κουνάει το κεφάλι του.

- Μα είναι δυνατόν να πάρκαρε εδώ;; λέω δυνατά!
- Εμ που να φανταστεί ο χριστιανός ότι θα περάσει κάποιος τέτοια ώρα καλοκαιριάτικα….

Έκρηξη έγινε στο μυαλό μου.
Έσκυψα το κεφάλι.
Γύρισα σπίτι και έκλαψα βουβά ζητώντας συγνώμη από τη μάνα μου…

Υ.Γ. Πως μούρθε να ανεβάσω αυτό το κείμενο; Με αφορμή την ανάρτηση του Τσαλαπετεινού που με πόνεσε.

Υ.Γ. Νάταν οι ράμπες το μόνο που δείχνει την κοινωνική μου αναισθησία, καλύτερος που θα ήταν ο κόσμος!