Σελίδες

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Είμαι Κοινωνικά Ευαίσθητη εγώ!

Καλοκαίρι ώρα 4 απόγευμα. Ζέστη, κούραση, ανυπομονησία να φτάσω σπίτι να πάρω μια ανάσα. Πρώτος γύρος για παρκέρα. Τίποτα.
Δεύτερος γύρος. Κενή θέση σε ράμπα.
Δίλημμα. Όχι δεν θα το βάλω εδώ.
Τρίτος γύρος. Σε κάθε γύρο προσθέτω και ένα τετράγωνο. Ξαναπερνάω από τη ράμπα. Σταματάω με αλάρμ.
Φωνές διαμαρτυρίας στο μυαλό μου. «Όχι, δεν είναι σωστό! Κι αν περάσει κάποιος και του έχω κλείσει το δρόμο;»
Ταυτόχρονα με την τελευταία σκέψη το βλέμμα μου πέφτει στο ρολόι του αυτοκινήτου. 4.30
«Ποιος θα περάσει τέτοια ώρα καλοκαιριάτικα;»
Άρχισα τις εκπτώσεις. «Θα κάνω ένα μπάνιο να πάρω μια ανάσα και θα έρθω να το πάρω να το βάλω αλλού»
Ξανά η ίδια κίνηση των ματιών μου. 4.32. «Ποιος θα περάσει τέτοια ώρα;»

Η ανοησία νίκησε. Πάρκαρα. Ώσπου να φτάσω σπίτι το είχα ξεχάσει. Μετά το μπάνιο είχα δικαίωμα ως κουρασμένη εργαζόμενη να κλείσω λίγο τα μάτια μου. Πέρασε μια φευγαλέα σκέψη για το αυτοκίνητο και την κοίμισα με το επιχείρημα της ώρας και της ζέστης.

Η παραπάνω σκηνή είχε επαναληφθεί αρκετές φορές. Είτε ήταν 4 το μεσημέρι είτε ήταν 12 το βράδυ (τέτοιες ώρες συνήθως έψαχνα παρκέρα).
Κάθε φορά η ίδια ηλίθια δικαιολογία στις φωνούλες μέσα μου. «Ποιος θα περάσει τέτοια ώρα;»
Υπήρχαν και κάποιες άλλες που αντιστάθηκα και έτσι χάιδευα τις ενοχές μου.

Αν γινόταν καμιά σχετική κουβέντα σε παρέα για την ανύπαρκτη παιδεία μας και για το απαράδεκτο παρκάρισμα σε ράμπες και για την πρόσβαση των ΑμΕΑ, υπερθεμάτιζα. Αστραπές και βροντές οι λόγοι μου για την αποκατάσταση του δικαίου των αναπήρων. Είχα λόγο και άποψη! Είμαι κοινωνικά ευαίσθητη πολίτης εγώ! Πέρασαν χρόνια και τα ΄φερε έτσι ο καιρός (τώρα, καιρός τα έφερε, γιατρός τα έφερε, το σύμπαν που λένε ότι κάνει συνομωσίες τα έφερε, θεός με μαύρο χιούμορ τα έφερε, δεν ξέρω να πω), που μπήκε στη ζωή μου και στο σπίτι μου ένα «αναπηρικό αμαξίδιο». Έγινε μέρος της καθημερινότητάς μου να «οδηγώ» ένα αναπηρικό καροτσάκι.

Ένα καλοκαιρινό Κυριακάτικο απομεσήμερο, σκέφτηκα ότι θα έχει ησυχία και ήταν καλή ευκαιρία να βγω για μια βόλτα με τη μάνα μου. Να πάμε σε ένα καφέ εδώ κοντά να την κεράσω πορτοκαλάδα. Δεν θα είχε κόσμο, δεν θα μας κοίταζαν με λύπη. Δεν ξέρω αν αυτό με πείραζε για κείνη η για μένα. Δεν το άντεχα αυτό το βλέμμα... (Δεν ξέρω αν το καταλάβαινε. Έτσι ήθελα να πιστεύω άρα έτσι θα ήταν).
Κάνω ένα γύρο να βρω χώρο να κατεβάσω το καροτσάκι. Τίποτα. Κανένα κενό. Ούτε για να χωρέσουμε στο τσάκ. Ούτε αν μάζευα τα χέρια της μέσα απ τα χερούλια...
Κάνω και δεύτερο γύρο. Φτάνω στο σημείο που το πεζοδρόμιο έχει ράμπα. Παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Θυμώνω, μα δε λέω τίποτα.
Απέναντι στεκόταν κάποιος που με κοίταζε.
Κάνω και τρίτο γύρο. Καταλήγω πάλι στη ράμπα.
Εκείνος εκεί. Στο ίδιο σημείο να με κοιτάει. Είμαι θυμωμένη.
Σκέφτομαι διάφορα πράγματα να κάνω στο αυτοκίνητο που μου πήρε τη χαρά να την κεράσω πορτοκαλάδα. (ούτε αυτό ξέρω αν θα το καταλάβαινε αλλά κάποτε χαιρόταν). Να του γράψω σε ένα χαρτί κάτι κακό; Να του σκάσω τα λάστιχα; Τίποτα δεν έκανα.
Κοιτάω τον κύριο απέναντι. Κουνάει το κεφάλι του.

- Μα είναι δυνατόν να πάρκαρε εδώ;; λέω δυνατά!
- Εμ που να φανταστεί ο χριστιανός ότι θα περάσει κάποιος τέτοια ώρα καλοκαιριάτικα….

Έκρηξη έγινε στο μυαλό μου.
Έσκυψα το κεφάλι.
Γύρισα σπίτι και έκλαψα βουβά ζητώντας συγνώμη από τη μάνα μου…


Υ.Γ. Πως μούρθε να ανεβάσω αυτό το κείμενο; Με αφορμή την ανάρτηση του Τσαλαπετεινού που με πόνεσε.
Υ.Γ. Νάταν οι ράμπες το μόνο που δείχνει την κοινωνική μου αναισθησία, καλύτερος που θα ήταν ο κόσμος! 

16 σχόλια:

  1. Όσο τραγικό κι αν είναι το να παίρνουμε το μάθημα μας κάποιες φορές μόνο επειδή συνέβη κι σε μας τους ίδιους, υπάρχουν και χειρότερα. Να μην το παίρνουμε ούτε τότε...

    Πολύ καλό! καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπάρχουν ένα σωρό λόγια παρηγοριάς, για την απάνθρωπη πόλη, την έλλειψη υποδομών, τις αφόρητες συνθήκες. Αλλά, τα ξέρεις μάλλον. Όπως γνωρίζεις και τις επιπτώσεις. Δεν χρειάζεται καν να έχεις έναν ανάπηρο στο σπίτι για να βιώσεις κοινωνικό αποκλεισμό. Οποιαδήποτε μαμά με καροτσάκι προσπαθήσει να βγάλει βόλτα το μωρό, νοιώθει το ίδιο. Ίσως γι αυτό βλέπουμε τόσες πολλές εγκυμονούσες και τόσα λίγα μωρά. Κι όμως όλοι συνεχίζουμε να κάνουμε τις εκπτώσεις μας. Ένα πολύ καλό σχετικό βιβλίο, είναι το "μπράβο μικρέ".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. έχεις δίκιο. έτσι είναι. η διαφορά είναι - κι αυτό ούτε στο ελάχιστο υποβαθμίζει τις δυσκολίες - είναι οτι στην περίπτωση ενός μικρού παιδιού έχεις τη βεβαιότητα οτι σε λίγο θα μεγαλώσει και θα περπατήσει. στην αναπηρία, οι δυσκολίες υπερτονίζουν τη μονιμότητα της απ-ελπισίας.

    (θα το ψάξω το βιβλίο. σ ευχαριστώ γλυκό συννεφάκι :) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στην νεοελληνική μας "κοινωνία" έτσι είναι μερικά πράγματα. Δυστυχώς. Το βουβό σας κλάμα το καταλαβαίνω απολύτως, έχοντας τα τελευταία 19 χρόνια [με ένα... κενό 4 χρόνων] τον έναν από τους δυο μου γονείς ΑΜΕΑ...

    Ωστόσο, η ζωή συνεχίζεται για μας, για κείνους, για όλους. Κι είναι όμορφη γμτ! Κι ένα χαμόγελο από τους ωσεί παρόντες είναι πάντα τόσο όμορφο... Τόσο όμορφο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φαούδι. δεν σου απάντησα εδώ γιατί στην ουσία το σχόλιό σου στον Τσαλαπετεινό ήταν η αιτία γι αυτή την ανάρτηση. Όμως δεν μπορούσα να μη σου ευχηθώ να έχεις καλή μέρα και καλή εβδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ράκε... τι να πω; τα ξέρετε από πρώτο χέρι. το χαμόγελο είναι πάντα λυτρωτικό. ειδικά όταν αυτός που στο χαρίζει ξέρει τι κάνει... σας ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. όλοι μας παίρνουμε ένα μάθημα έχω παρει κι εγω τα δκά μου,το θέμα όμως είναι να καταλαβουμε ότι πρόκειται για μάθημα κι όσο κιαν φαίνεται αυτονόητο για μερικούς είναι δύσκολο να το καταλάβουν.Ως παραδοσιακός γκαντέμης ποτε δεν αναρωτήθηκα "έλα μωρε ας το κάνω ποιον θα ενοχλήσω..." διοτι ξέρω πολύ καλά πως την ώρα που θα κάνω εγω τη "μπινιά" μου τότε θα εμφανιστεί αυτός ο ένας "κάποιος".Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Με συγκίνησε πολύ το κείμενο γιατί μου ξύπνησε και προσωπικές μνήμες. Θα πω το αυτονόητο, ότι αν δεν σου τύχει δεν καταλαβαίνεις την αξία του να κάνεις απλά τα απαραίτητα για όσους έχεις δίπλα σου - κι ας μην τους ξέρεις προσωπικά, κι ας έχεις μόνο την υποψία της παρουσίας τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. moodytimes τυχερός είσαι αν έχεις τέτοια γκαντεμιά. γλυτώνεις τις ενοχές. Όσο για το τι είναι μάθημα και πως το παίρνουμε, ακόμα δεν έχω καταλάβει. το μόνο που έχω αρχίσει να υποψιάζομαι είναι πως μόνο όταν βιώνεις κάτι, η πληροφορία γίνεται γνώση. Καλησπέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Χαμένο επεισόδιο (συγχώρεσέ μου τον ενικό του νίκ), τις προσωπικές σου μνήμες τις ένιωσα στο πετσί μου - έτσι σε γνώρισα. από κείνο το πόστ... Το είδος της συγκίνησης μπορείς να το καταλάβεις πολύ καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Γι αυτο σου λέω έχω πάρει τα μαθηματα μου, κάποιες ενοχές δε τις γλύτωσα αλλα δεν επανέλαβα ότι μου τις γέννησε ευτυχώς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εκτός από την συγκίνηση έχουμε και άλλο ένα κοινό εμείς, την αγάπη μας για την Λιμνούπολη. :-) (προσπαθώ να το ελαφρύνω λίγο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Στην πόλη δεν υπήρξα ποτέ οδηγός. Ως πεζός θύμωσα πολλές φορές. Ως μητέρα απελπίστηκα. Όμως θεωρώ πως όλα τα έκανα εκ του ασφαλούς. Η ζωή του οδηγού είναι πολύ δύσκολη επίσης, κυκλοφορεί σε μια πόλη που θα έπρεπε να έχει τα μισά αυτοκίνητα, ίσως και λιγότερα.
    Μην το βλέπεις σαν μάθημα. Μην το κάνεις πιο δύσκολο..
    Καλά έκανες και το ανέβασες αυτό το κείμενο, μας ταρακούνησες και εμάς.
    Πάω να διαβάσω τώρα και τον τσαλαπετεινό μας..

    Την καληνύχτα μου και στις δυο σας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Margo, "Μην το βλέπεις σαν μάθημα. Μην το κάνεις πιο δύσκολο". Πως να το δώ όμως;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πώς να το δεις.. καταρχήν έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρουμε, όμως.. σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση μετά από το σοκ του πρώτου καιρού, προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα. Δεν βοηθά να κατηγορούμε τον εαυτό μας για οτιδήποτε. Δυνατοί και αισιόδοξοι θα μπορέσουμε να βρούμε λύσεις πιο εύκολα.
    Εύχομαι μέσα σου η χαρά της αγάπης να μείνει άσβεστη, αυτή τα κάνει όλα πιο εύκολα.
    Καλή σου μέρα και καλή δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή