αποσπάσματα

Δε θα σου πω για όλες τις διακυμάνσεις που πέρασε η σκέψη μου σχετικά μ αυτό το γράμμα, γιατί όλες οι μνήμες που προσπαθώ να ζωντανέψω τώρα, ίσως σου είναι αδιάφορες. Πιθανόν όλα τούτα ζούσαν στα βάθη του δικού μου μονάχα μυαλού, σε μορφή επιθυμίας που δεν εκπληρώθηκε, κάτι σαν σχέδια περίπου, φαντάσματα αγκιστρωμένα στο μεταίχμιο πραγματικότητας και αυταπάτης.

...Είναι μαθηματικά εξακριβωμένο πως, μετά την πραγμάτωση των επιθυμιών, η μνήμη ρίχνεται σ΄ ένα φιλάρεσκο αγώνα για ν΄ ανασύρει σημάδια και μηνύματα του παρελθόντος, που αναδρομικά πια φαντάζουν σαν μικρές προφητείες, χρήσιμες να ερμηνεύσουν την παρούσα κατάσταση.

... Η δική μας όμως σχέση – άν όλο αυτό το τεμάχισμα της γνωριμίας μας μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι – δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, μα αυτό δεν εμποδίζει νομίζω να σου γράψω. Κινιέμαι από ένα είδος παράδοξου χρέους, χρησιμοποιώντας σαν αφορμή τα μισόλογα και τα βλέμματα της τελευταίας μας συνάντησης. Λέω “τελευταία” για να της δώσω ένα σταθερό χαρακτηριστικό, αφού η ίδια από μόνη της έχει τόση ρευστότητα.

... Στα σοβαρά με νοιάζει να ανακαλύψω το στοιχείο που ξέφυγε απ τη δική μας περίπτωση, εμποδίζοντας έτσι να γίνει αυτή η πολύπλοκη χημική ένωση των αισθημάτων.

Φυσικά το υποψιαζόμασταν κι οι δύο, πως το αίσθημα που άρχισε να γεννιέται, ανήκε στην κατηγορία των αποτυχημένων. Αν τα αισθήματα μολύνονται από ασθένειες, τολμώ να χαρακτηρίσω το δικό μας «λευχαιμικό». Η κοινωνική προβολή χτυπάει τη φλέβα τους και τα σκοτώνει θάλεγα, κι αυτό είναι μια εξήγηση που θα ικανοποιούσε τους «πολλούς» κι ίσως κι εμάς, αφού όλοι οι άνθρωποι έχουν στιγμές που είναι «λογικά τετράγωνοι». Μερικές φορές όμως αμφιβάλλω μ αυτή την ερμηνεία, ανακαλύπτοντας πως τα εμπόδια δεν είναι ούτε κοινωνικά, ούτε ψυχολογικά.

... Τότε σκέφτηκα κι εγώ πως η παρουσία του χρόνου βρισκόταν μόνο στα μαλλιά ή στα σώματά μας αλλά ποτέ στη συνείδησή μας. Μετά έφευγες και τα ξεχνούσα όλα.

"Αποσπασματική Σχέση", Ελένη Λαδιά, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, 1979