Σελίδες

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

αποσπάσματα


Δε θα σου πω για όλες τις διακυμάνσεις που πέρασε η σκέψη μου σχετικά μ αυτό το γράμμα, γιατί όλες οι μνήμες που προσπαθώ να ζωντανέψω τώρα, ίσως σου είναι αδιάφορες. Πιθανόν όλα τούτα ζούσαν στα βάθη του δικού μου μονάχα μυαλού, σε μορφή επιθυμίας που δεν εκπληρώθηκε, κάτι σαν σχέδια περίπου, φαντάσματα αγκιστρωμένα στο μεταίχμιο πραγματικότητας και αυταπάτης.

...Είναι μαθηματικά εξακριβωμένο πως, μετά την πραγμάτωση των επιθυμιών, η μνήμη ρίχνεται σ΄ ένα φιλάρεσκο αγώνα για ν΄ ανασύρει σημάδια και μηνύματα του παρελθόντος, που αναδρομικά πια φαντάζουν σαν μικρές προφητείες, χρήσιμες να ερμηνεύσουν την παρούσα κατάσταση.

... Η δική μας όμως σχέση – άν όλο αυτό το τεμάχισμα της γνωριμίας μας μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι – δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, μα αυτό δεν εμποδίζει νομίζω να σου γράψω. Κινιέμαι από ένα είδος παράδοξου χρέους, χρησιμοποιώντας σαν αφορμή τα μισόλογα και τα βλέμματα της τελευταίας μας συνάντησης. Λέω “τελευταία” για να της δώσω ένα σταθερό χαρακτηριστικό, αφού η ίδια από μόνη της έχει τόση ρευστότητα.

... Στα σοβαρά με νοιάζει να ανακαλύψω το στοιχείο που ξέφυγε απ τη δική μας περίπτωση, εμποδίζοντας έτσι να γίνει αυτή η πολύπλοκη χημική ένωση των αισθημάτων.
Φυσικά το υποψιαζόμασταν κι οι δύο, πως το αίσθημα που άρχισε να γεννιέται, ανήκε στην κατηγορία των αποτυχημένων. Αν τα αισθήματα μολύνονται από ασθένειες, τολμώ να χαρακτηρίσω το δικό μας «λευχαιμικό». Η κοινωνική προβολή χτυπάει τη φλέβα τους και τα σκοτώνει θάλεγα, κι αυτό είναι μια εξήγηση που θα ικανοποιούσε τους «πολλούς» κι ίσως κι εμάς, αφού όλοι οι άνθρωποι έχουν στιγμές που είναι «λογικά τετράγωνοι». Μερικές φορές όμως αμφιβάλλω μ αυτή την ερμηνεία, ανακαλύπτοντας πως τα εμπόδια δεν είναι ούτε κοινωνικά, ούτε ψυχολογικά.

... Τότε σκέφτηκα κι εγώ πως η παρουσία του χρόνου βρισκόταν μόνο στα μαλλιά ή στα σώματά μας αλλά ποτέ στη συνείδησή μας. Μετά έφευγες και τα ξεχνούσα όλα.

"Αποσπασματική Σχέση", Ελένη Λαδιά, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, 1979

12 σχόλια:

  1. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα με ενθουσίαζαν οι αποτυχημένες χημικές ενώσεις. Οι ανεκπλήρωτες χημικές αντιδράσεις.

    Κι έχω παρατηρήσει ότι, σε κάποιες περιπτώσεις, δεν φταίει το ότι στον "δοκιμαστικό σωλήνα" δεν υπάρχουν όλα τα υλικά, αλλά το ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα.

    Περίεργο μεν, ισχύει δε. Και σπάνια έως ποτέ κάποιος απ' τους δύο καταλαβαίνει ότι όλο αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει όχι σε μια Σχέση Α -που είναι συνήθως το ζητούμενο- αλλά σε μια Σχέση Ω, που δεν είναι το ζητούμενο, και είναι παντελώς άγνωστη...

    Φλυαρώ ως χημικός καταλύτης της γλώττας μου...

    Καλό σας απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλτατε Ράκε, Μακάρι να φλυαρούσατε κι άλλο...

    Η έκρηξη όταν πλησιάζεις καύτρα σε πετρέλαιο δεν γίνεται απ το υγρό αυτό καθαυτό (δεν θα γινόταν τίποτα αν έμπαινε το τσιγάρο κατ ευθείαν στην ύπαρξη του πετρελαίου ) αλλά απ τις ανεπαίσθητες (και ίσως ορατες σαν "ζαλάδα") αναθυμιάσεις του. Ως χημικός καταλύτης θα ξέρετε πως το μόνο "υλικό" που πραγματικά φλέγεται είναι ο αέρας. Αν απόσπασμα είναι το κομμάτι που αποχωρίστηκε από το όλο, τότε η ανάσα είναι απόσπασμα αέρα. όχι;

    (πόσο λυτρωτικό είναι να υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να ασυναρτούν μαζί μου, να ξέρατε)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητή Soduck, δυστυχώς δεν μπορώ να φλυαρήσω άλλο επί του θέματος. Κάποια στιγμή ίσως γράψω κάτι για τους "παράξενους απωθηντές" που, σε κάποιες περιπτώσεις, δρουν πάνω μας ταυτόχρονα με τους "παράξενους ελκυστές". Αλλά όχι τώρα...

    Το οξυγόνο είναι αυτό που φλέγεται. Αλλά το οξυγόνο είναι επίσης αυτό που "φλέγεται" και στα πνευμόνια μας, χαρίζοντάς μας αυτό το υπέροχο δώρο που λέγεται ΖΩΗ.

    (Όμορφο θα το χαρακτήριζα. Όχι λυτρωτικό [είναι κι αυτό, σίγουρα]. Και είμαστε πολλοί που ασυναρτούμε...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "αίσθημα που άρχισε να γεννιέται, ανήκε στην κατηγορία των αποτυχημένων."

    Τίποτα αποτυχημένο δε χωράει σε κάτι που
    είναι αυθεντικό χωρίς σχέδιο και σκοπιμότητα.
    Πόσω μάλλον τα αισθήματα.
    Ειδικά αυτά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητέ Ράκε, δε μπορώ να μην κάνω και τον συνειρμό οτι αυτό το ίδιο Οξυγόνο είναι που μας γερνάει. με τα γνωστά αποτελέσματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Theorema, ίσως η κυρία Λαδιά να είχε κάποιο λόγο που θεώρησε το αίσθημα εκείνο αποτέλεσμα τύχης και γι αυτό να το θεώρησε αποτυχημένο.

    Και επηρεασμένη από την σκέψη της απάντησής μου στον κ. Κουρελάριο, να συνεχίσω τον συνειρμό, οτι με την παραπάνω πορεία των πραγμάτων, αυτό που μας γοητεύει, αυτό μας απογοητεύει. Κατά συνέπεια, όπου υπάρχει απογοήτευση, τουλάχιστον υπήρξε γοητεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πολύ σωστά το θέτετε, αγαπητή SoDurck, αλλά το να εστιάζουμε μόνον στο ένα σκέλος της "αντίφασης" ["το Οξυγόνο μάς χαρίζει ζωή και μάς γερνάει ταυτόχρονα" / και όπως λέτε, και πάλι ορθά σε επόμενο σχόλιο, "αυτό που μας γοητεύει, αυτό μας απογοητεύει. Κατά συνέπεια, όπου υπάρχει απογοήτευση, τουλάχιστον υπήρξε γοητεία"] είναι λίγο (πώς να το πω;) περιοριστικό.

    Όσο για τα γνωστά αποτελέσματα... Ίσως δεν είναι παρά εκδηλώσεις της προαναφερθείσας περιοριστικής μονομέρειας. "Γεφυρώνοντας" αυτές τις αντιφάσεις, μπορεί ίσως να ζήσουμε και μια άλλη "πραγματικότητα". Ίσως... :-)

    Καλό βράδυ σε όλες/όλους μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν ξέρω αν το σκέλος της αντίφασης ήταν στο πρώτο πλάνο του μυαλού μου. ίσως ήταν η άλλη ερμηνεία που μπορεί να έχει το κάθε τι. συμφωνώ όμως οτι και τα δύο είναι πράγματι περιοριστικά. απ αυτά τα εφηβικά διλήμματα και "σοφιστίες" που χρησιμοποιούν όσοι δεν έχουν τα κότσια (όπως εγώ) και βαυκαλίζονται σε λεκτικούς, τάχα ακροβατισμούς γενναιότητας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν υπάρχει η "μία" ή η "άλλη" ερμηνεία. Ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα. Όλες [ή έστω οι περισσότερες] οι αλήθειες όταν περιγράφονται με λέξεις έτσι εμφανίζονται: ως αντιφάσεις. Στην βιωμένη πραγματικότητα δεν υπάρχουν αντιφάσεις, μόνον όταν περιγράφουμε κάτι.

    Κι εσείς πάτε απ' το ένα άκρο στο άλλο... Ή προσπαθείτε να δώσετε αυτή την εντύπωση ;-) Τα "εφηβικά" σας διλήμματα μόνον εφηβικά δεν είναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. αποσπασματική σχέση!
    ο επιθετικός προσδιορισμός έχει μια άλλη ή άλλη μια ερμηνεία από αυτή που παραπέμπει το "και με την πλάτη στον τοίχο";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Katabran, άλλη μία. που την καθιστά μια άλλη, η οπτικής σας!

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ράκε, συμφωνώ κι επαυξάνω. οι ερμηνείες είναι πάντα πολλές. και η πραγματικότητα θέμα ερμηνείας δεν είναι;
    βιωμένη; τι άλλο μπορεί να είναι;

    (ευχαριστώ για τον λόγο παρηγοριάς με την ελπίδα οτι η συνέχεια της φράσης σας δεν είναι "...είναι παιδικά)

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή