jameson

Καθόταν στην ξύλινη μπάρα και χάζευε τους θαμώνες. Παίζει συχνά με τα βλέμματα που πάνε κι έρχονται σαν σαΐτες μπροστά στα μάτια της. Που και που κάνει ελιγμούς για να αποφύγει την πρόσκρουση της αδιακρισίας της, παίζοντας τα παγάκια με τα δάχτυλά της. Σηκώνει το ποτήρι να σταλάξει τις τελευταίες σταγόνες μαζί με το παγάκι. Παίζει μαζί του να νιώσει το μούδιασμα στη γλώσσα της. Η γυναίκα πίσω απ το μπάρ κοιτάει το άδειο ποτήρι και της κάνει νόημα αν θέλει να το γεμίσει. Η απάντηση ακούγεται σαν μονόλογος “αφού το θέλησε η μοίρα, θα υποταχτώ”. Η γυναίκα έγνεψε χαμογελώντας. Το κορίτσι που καθόταν δίπλα της γύρισε και την κοίταξε με την έξαψη των νέων μπροστά στην επανάσταση. -“δεν πρέπει να το κάνετε αυτό!” - “ποιο;” τη ρώτησε ήσυχα. -“δεν πρέπει να υποτασσόμαστε στη μοίρα μας!” της είπε με πάθος νεότητας 25 ετών.

“Μα γιατί; η δική μου, μου φέρεται υπέροχα...” της απάντησε με μουδιασμένη γλώσσα κι έκανε ελιγμό να αποφύγει φλεγόμενη σαΐτα που ερχόταν απ την άλλη μεριά της μπάρας.